Oταν η Ελλάδα έδωσε οικονομική βοήθεια στη Ρωσία

Ήταν από τις σπάνιες φορές που χορηγήσαμε οικονομική βοήθεια στη Ρωσία. Όχι όπως άλλες φορές που κατά τη διάρκεια των μνημονίων έτρεχαν τα μέλη της τότε κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στη Μόσχα ζητώντας δάνεια ή ακόμα να μας τυπώσουν οι Ρώσοι δραχμές σε ρωσικά πιεστήρια. Δώσαμε στους Ρώσους μερικές χιλιάδες ευρώ και η ελληνική οικονομική βοήθεια επεκτάθηκε και σε άμφια, εξαπτέρυγα, δισκοπότηρα και εικόνες αγίων. Ήταν τότε που ο πανίσχυρος Πούτιν κάλεσε τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλο στο Κρεμλίνο για να τον ευχαριστήσει για την οικονομική βοήθεια.

Ήταν η τρίτη φορά που βρισκόμουν στο Κρεμλίνο. Η πρώτη με τον Ανδρέα Παπανδρέου όταν το 1985 συναντήθηκε με τον τότε Πρωθυπουργό Νικολάι Τιχόνωφ. Κατά έναν ανεξήγητο λόγο η συνάντηση δεν έγινε στο Πρωθυπουργικό γραφείο αλλά στο Κρεμλίνο. Θυμάμαι και μια παρεξήγηση με πρωταγωνιστή τον Δημήτρη Μαρούδα. Οι σοβιετικοί του παραχώρησαν μια θωρακισμένη ρωσικής κατασκευής λιμουζίνα, μεγαλύτερη απ΄αυτήν που είχαν παραχωρήσει στον Παπανδρέου. Τι συνέβη; Οι Σοβιετικοί είχαν παρερμηνεύσει τον τίτλο του ως του αντίστοιχου διοικητή των Μυστικών Υπηρεσιών της ΕΣΔΔ. Και στη διάρκεια του ψυχρού πολέμου το να είσαι αρχηγός των μυστικών υπηρεσιών, σήμαινε πολλά.

Η δεύτερη φορά μου στο Κρεμλίνο ήταν όταν επισκέφθηκε τη Μόσχα ο Άκης Τσοχατζόπουλος. Το γραφείο του Γιέλτσιν ήταν βαμμένο άσπρο και από πάνω του κρεμόταν ένας τεράστιος χρυσός δικέφαλος αετός, το νέο ρωσικό εθνόσημο που αντικατέστησε το σοβιετικό σφυροδρέπανο. Άσπρο τραπέζι συσκέψεων με λευκές καρέκλες και πάνω τους το χρυσό εθνόσημο. Ο Γιέλτσιν ήταν κατακόκκινος, σου έδινε αμέσως την εντύπωση που είχε πιει κάτι παραπάνω. Αν και ήταν ακόμα πρωί. Δεν σύστησε τους συνεργάτες του, ούτε ο Άκης τους δικούς του. Ο Γιέλτσιν κάθισε στην προεδρική λευκή καρέκλα και χωρίς καμιά εισαγωγή είπε: «Let’s talk about business». Μας έδιωξαν όλους τους δημοσιογράφους έξω «με τη μία».

Στον Πούτιν τα πράγματα ήτα διαφορετικά. Παρά το γεγονός ότι μπήκαμε στο Κρεμλίνο με αρχηγό κράτους, με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλο, μας ξετίναξαν στο ψάξιμο. Μας πήραν τις μπαταρίες των κινητών, μας έκαναν σωματική έρευνα και μετά μας υπέβαλαν στο Κρεμλίνο. Μας οδήγησαν μέσω από κάτι στενούς διαδρόμους, κατευθείαν στον Πούτιν. Δεν είχα δει πιο χλιδάτο γραφείο. Ο ίδιος ο Πούτιν μπήκε ξαφνικά από μια άλλη πόρτα με τη συνοδεία του με ένα αγέρωχο ύφος και με ένα παράξενο βάδην. Μέτριος σε ύψος, δεν σε κοίταζε ποτέ στα μάτια όταν μιλούσε. Το πρώτο πράγμα που είπε στον Στεφανόπουλο ήταν ευχαριστίες για τη βοήθεια της ελληνικής πολιτείας στην οικοδόμηση του ιερού ναού του Αγίου Στεφάνου. Ως γνωστόν ο Στάλιν τον είχε κατεδαφίσει και είχε φτιάξει στη θέση του ένα κολυμβητήριο. Ολυμπιακών μεν διαστάσεων, αλλά ο υπερήφανος ναός, καμάρι των Ρώσων ορθόδοξων είχε εξαφανιστεί. Μας ζήτησαν να τους προμηθεύσουμε ιερά άμφια, δισκοπότηρα, άλλα ιερά σκεύη. Ο Στεφανόπουλος το υποσχέθηκε.

Από το Κρεμλίνο και τον Πούτιν βρεθήκαμε στο Πατριαρχείο της Μόσχας, το οποίο ομολογουμένως ήταν εντυπωσιακό. Ο Πατριάρχης είχε δική του φρουρά, τους Κοζάκους (με τις χαρακτηριστικές στολές και τις μαύρες υψηλές μπότες), όπως ο Πάπας έχει τους Ελβετούς στρατιώτες. Είχε αντιπαράθεση με τον Οικουμενικό Πατριάρχη, αλλά μια αγάπη προς τον τότε Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, τον οποίο συνεχώς μνημόνευε. Είχε φήμη σοφού- άλλοι έλεγαν «αγίου»- και με ουσιαστικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα. Αυτός και ο λόγος που έκανε συχνές αναφορές προς τον Πρόεδρο Πούτιν. Μας υποδέχθηκε πολύ θερμά και ζήτησε ελληνική βοήθεια και για άλλους ναούς που κατέστρεψε ο Στάλιν.