Τι πολιτικούς θέλουμε

Βάζουν μπρος, λέει, από σήμερα οι κρουαζιέρες με αφετηρία τα ελληνικά λιμάνια. Τεράστια κρουαζιερόπλοια θα επιβιβάσουν χιλιάδες επιβάτες από τα ελληνικά λιμάνια, που χρησιμοποιούν τα ελληνικά αεροδρόμια για να έρθουν στη χώρα μας. Τουρίστες οι οποίοι σχεδόν κατά κανόνα θα πραγματοποιήσουν μια ή και δύο διανυκτερεύσεις σε ελληνικά ξενοδοχεία και θα φάνε σε ελληνικά εστιατόρια. Θα αφήσουν γενικά χρήμα στη χώρα.

Ολα τα παραπάνω μπορεί να θεωρούνται αυτονόητα σήμερα, ωστόσο πριν από μερικά χρόνια δεν μπορούσαν να γίνουν πράξη ούτε στα πιο τρελά μας όνειρα. Υπήρχε βλέπετε το καμποτάζ! Γενιές Ελλήνων μεγάλωσαν με τον φόβο ότι θα αρθεί κάποια στιγμή το καμποτάζ. Αμφιβάλω εάν γνώριζαν οι περισσότεροι Ελληνες τι είναι αυτό το καμποτάζ. Αλλά όλοι προεξοφλούσαν το κακό που θα μας βρει, εάν αρθεί. Οι συνδικαλιστικές μάχες σε όποιον επιχειρούσε έστω και να το συζητήσει οδηγούσαν σε πλοία δεμένα στα λιμάνια για μέρες. Συνδικαλιστές πάνω στους καταπέλτες των πλοίων πάλευαν για να μην έχουν τη δυνατότητα κρουαζιερόπλοια με ξένη σημαία να πραγματοποιούν κρουαζιέρες με αφετηρία ελληνικά λιμάνια. Τα εν λόγω κρουαζιερόπλοια μπορούσαν ανενόχλητα να δέσουν για περιηγητικούς λόγους σε ελληνικά λιμάνια, αλλά όχι να ξεκινήσουν ή να τελειώσουν το ταξίδι τους. Εκείνη την εποχή είχε φτάσει η χώρα στο σημείο να έχει κρουαζιερόπλοια με ελληνική σημαία που δεν ξεπερνούσαν σε αριθμό τα δάχτυλα του ενός χεριού. Κι όμως οι αντιδράσεις δεν επέτρεπαν να αλλάξει εκείνο το καθεστώς. Περνούσε από την Ελλάδα το 17% των τουριστών κρουαζιέρας και άφηναν μόλις το 4% σε έσοδα από την πίτα των 12 δισ. ευρώ. Ολα αυτά μέχρι το 2012. Η τρόικα το έβαλε ως μνημονιακή υποχρέωση και η χώρα πρόσθεσε μερικά δισεκατομμύρια στα τουριστικά της έσοδα.

Ο συγκεκριμένος νόμος ψηφίστηκε από δύο ανθρώπους. Την Αννα Διαμαντοπούλου ως υπουργό Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικότητας και τον υπουργό Ναυτιλίας Αδωνι Γεωργιάδη και χρειάστηκε να έχουμε οικουμενική κυβέρνηση (Λ. Παπαδήμου) για να γίνει πράξη. Επειδή ακούμε για τεχνοκράτες, προς τους οποίους προσωπικά τρέφω εκτίμηση. Για τη δουλειά ανθρώπων όπως ο οικονομικός σύμβουλος του πρωθυπουργού Αλ. Πατέλης. Εχω την αίσθηση ότι η Ελλάδα χρειάζεται «Πατέληδες», αλλά χρειάζεται και «Γεωργιάδηδες». Ακόμα και αν οι δεύτεροι κάνουν καμιά φορά υπερβολική «φασαρία». Ακόμα και αν οι πρώτοι προκαλούν με τις δηλώσεις τους. Χρειάζεται ανθρώπους που θα κάνουν τη δουλειά φέρνοντας τη νοοτροπία από τον ιδιωτικό τομέα, αλλά και πολιτικούς που ανανεώνουν τις απόψεις τους χωρίς να νομίζουν ότι «διαθέτουν το αλάθητο του Πάπα». Με διάθεση σύνθεσης. Που θα διαφωνούν με επιχειρήματα πολιτικά ή τεχνοκρατικά μεταξύ τους, αλλά θα είναι έτοιμοι να αναγνωρίσουν και τα δίκιο της άλλης πλευράς και αν χρειαστεί να κάνουν και μια κωλοτούμπα. «Ας γυρίσουν την μπιφτέκα» όπως λένε οι νεότεροι. Εδώ δεν έχει σημασία ποια άποψη θα επικρατήσει αλλά το κοινό καλό. Η πρόοδος και η ευημερία της χώρας.

Ακόμα και αν αυτή η κωλοτούμπα αφορά την αναγνώριση της δουλειάς του κ. Καρανίκα. Αν και έχω την αίσθηση ότι ο κ. Γεωργιάδης έκανε ένα μικρό λάθος σε αυτή την περίπτωση. Της πραγματικής αναγνώρισης θα έπρεπε να τύχει και ο αναπληρωτής υπουργός Ανάπτυξης επί ΣΥΡΙΖΑ Στέργιος Πιτσιόρλας, ένας από τους λίγους μεταρρυθμιστές της λεγόμενης Αριστεράς…