Σαν σήμερα το 1833 καταργήθηκε δια νόμου η δουλεία στην Βρετανική Αυτοκρατορία

Στις 22 Ιουνίου 1833 ψηφίστηκε στην Αγγλία ο νόμος για την κατάργηση της δουλείας. Ο νόμος κατήργησε τη δουλεία στα περισσότερα μέρη της βρετανικής αυτοκρατορίας. Αυτός ο νόμος του Κοινοβουλίου του Ηνωμένου Βασιλείου επέκτεινε τη δικαιοδοσία του Slave Trade Act 1807 και κατέστησε την αγορά ή την ιδιοκτησία σκλάβων παράνομη εντός της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, με εξαίρεση «τα εδάφη στην κατοχή της εταιρείας East India», Καϋλάνη (τώρα Σρι Λάνκα), και η Αγία Ελένη. Ο νόμος καταργήθηκε το 1997 ως μέρος του ευρύτερου εξορθολογισμού του αγγλικού νόμου. Ωστόσο, η μεταγενέστερη νομοθεσία κατά της δουλείας παραμένει σε ισχύ.

Τον Μάιο του 1772, η απόφαση του Λόρδου Μάνσφιλντ στην υπόθεση Σάμερσετ απελευθέρωσε έναν σκλάβο στην Αγγλία και έτσι βοήθησε να ξεκινήσει το κίνημα για την κατάργηση της δουλείας. Το δικαστήριο έκρινε ότι οι σκλάβοι δεν μπορούσαν να μεταφερθούν από την Αγγλία ενάντια στη θέλησή τους, αλλά δεν κατάργησε πραγματικά τη δουλεία στην Αγγλία. Ωστόσο, πολλοί πίστεψαν λανθασμένα ότι η υπόθεση Σάμερσετ σήμαινε ότι η δουλεία δεν υποστηρίζεται από το νόμο στην Αγγλία και ότι δεν θα μπορούσε να ασκηθεί εξουσία σε σκλάβους που εισέρχονται σε αγγλικό ή σκωτσέζικο έδαφος. Το 1785, ο Άγγλος ποιητής William Cowper έγραψε:

Δεν έχουμε σκλάβους στη πατρίδα – Τότε γιατί στο εξωτερικό;

Οι σκλάβοι δεν μπορούν να αναπνεύσουν στην Αγγλία. εάν οι πνεύμονες τους

Λάβουν τον αέρα μας, εκείνη τη στιγμή είναι ελεύθεροι.

Αγγίζουν τη χώρα μας και πέφτουν τα δεσμά τους.

Αυτό είναι ευγενές και δείχνει ένα περήφανο έθνος.

Και ζηλεύει την ευλογία. Διαδώστε το τότε,

Και αφήστε το να κυκλοφορεί σε κάθε φλέβα.

Εκστρατεία για την κατάργηση του δουλεμπορίου

Μέχρι το 1783, ένα κίνημα κατά της δουλείας για την κατάργηση του δουλεμπορίου είχε ξεκινήσει σε ολόκληρη την αυτοκρατορία. Το 1787 ιδρύθηκε η Εταιρεία για την Επιβολή της Κατάργησης του Σκλαβεμπορίου. Ενθαρρυνμένος από ένα περιστατικό που αφορούσε την Chloe Cooley, έναν σκλάβο που έφερε στον Καναδά ένας Αμερικανός πιστός στο στέμμα, ο αναπληρωτής κυβερνήτης του Άνω Καναδά, John Graves Simcoe, υπέβαλε το νόμο κατά της δουλείας το 1793. Πέρασε από την τοπική νομοθετική συνέλευση. Αυτή ήταν η πρώτη νομοθεσία να απαγορεύσει το εμπόριο σκλάβων σε ένα μέρος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας.

Μετά τη Γαλλία, η οποία κατάργησε τη δουλεία το 1794, οι Βρετανοί ήταν, μέχρι τα τέλη του 18ου αιώνα, οι μεγαλύτεροι υποστηρικτές της κατάργησης της δουλείας παγκοσμίως, αν και ήταν προηγουμένως οι μεγαλύτεροι έμποροι σκλάβων στον κόσμο.

Το 1807, το Κοινοβούλιο ψήφισε τον νόμο περί εμπορίου σκλάβων του 1807, ο οποίος απαγόρευσε το διεθνές εμπόριο σκλάβων, αλλά όχι την ίδια τη δουλεία. Ο Henry Brougham συνειδητοποίησε ότι οι συναλλαγές συνεχίζονταν και ως νέος βουλευτής εισήγαγε με επιτυχία το Slave Trade Felony Act 1811, ο οποίος επιτέλους έκανε το εξωτερικό εμπόριο σκλάβων μια κακουργηματική πράξη σε όλη την αυτοκρατορία.

Μεταξύ 1807 και 1823,  υπήρξε μικρό ενδιαφέρον για την κατάργηση της ίδιας της δουλείας. Το 1823 ιδρύθηκε στο Λονδίνο η Εταιρεία κατά της δουλείας. Κατά τη διάρκεια των Χριστουγέννων του 1831, ξέσπασε μια μεγάλης κλίμακας εξέγερση δούλων στην Τζαμάικα. Διοργανώθηκε αρχικά ως ειρηνική απεργία από τον Βαπτιστή υπουργό Samuel Sharpe. Η εξέγερση κατεστάλη από την πολιτοφυλακή των γαιοκτημόνων και της βρετανική φρουρά στις αρχές του 1832. Λόγω της απώλειας περιουσίας και ζωής στη εξέγερση του 1831, το βρετανικό κοινοβούλιο πραγματοποίησε δύο έρευνες. Τα αποτελέσματα αυτών των ερευνών συνέβαλαν σημαντικά στην κατάργηση της δουλείας με τον νόμο του 1833.

Πληρωμές σε πρώην ιδιοκτήτες σκλάβων

Ο νόμος Slave Compensation Act του 1837 προέβλεπε πληρωμές σε ιδιοκτήτες σκλάβων. Το ποσό των χρημάτων που θα δαπανώντο για τις πληρωμές ορίστηκε σε είκοσι εκατομμύρια στερλίνες. Σύμφωνα με τους όρους του νόμου, η βρετανική κυβέρνηση συγκέντρωσε £20 εκατομμύρια για να πληρώσει για την απώλεια των σκλάβων ως περιουσιακών στοιχείων των εγγεγραμμένων ιδιοκτητών των απελευθερωμένων σκλάβων. Το 1833, 20 εκατομμύρια λίρες ανήρχοντο στο 40% των ετησίων εσόδων του Υπουργείου Οικονομικών ή περίπου 5% του βρετανικού ΑΕΠ εκείνη την εποχή. Για τη χρηματοδότηση των πληρωμών, η βρετανική κυβέρνηση έλαβε δάνειο 15 εκατομμυρίων λιρών, που ολοκληρώθηκε στις 3 Αυγούστου 1835, με τον τραπεζίτη Νέιθαν Μάγιερ Ρόθτσιλντ και τον αδελφό του Μωυσή Μοντεφιόρε. Πέντε εκατομμύρια λίρες καταβλήθηκαν απευθείας σε κρατικό απόθεμα, αξίας 1,5 δισεκατομμυρίων λιρών σήμερα. Τα χρήματα δεν αποπληρώθηκαν παρά μόνο το 2015, όταν η βρετανική κυβέρνηση αποφάσισε να εκσυγχρονίσει το χαρτοφυλάκιο gilt (χρεόγραφα σε στερλίνες) εξαργυρώνοντας όλα τα υπόλοιπα στοιχεία gilt. Το μεγάλο χάσμα μεταξύ δανεισμού και αποπληρωμής οφειλόταν στον τύπο του χρηματοοικονομικού μέσου που χρησιμοποιήθηκε, παρά στο ποσό των χρημάτων που δανείστηκαν.