Μητσοτάκης – Εργα άρδευσης για πρώτη φορά με ΣΔΙΤ

«Η χώρα έχει να δρομολογήσει ένα μεγάλο συνεκτικό σχέδιο αρδευτικών έργων ουσιαστικά από τη δεκαετία του ’60. Και σήμερα έχουμε τα χρηματοδοτικά εργαλεία για να μπορέσουμε, σε διαφορετικές συνθήκες, πιο δύσκολες, λόγω της κλιματικής αλλαγής, να κάνουμε πράξη ένα έργο, το οποίο έχει πανελλήνιο αποτύπωμα και αντιμετωπίζει χρόνια προβλήματα έλλειψης αρδευτικού νερού σε πολλές περιοχές της χώρας», τόνισε ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, μιλώντας στην εκδήλωση του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης για τα έργα υποδομών αγροτικής ανάπτυξης μέσω ΣΔΙΤ.

Ο κ. Μητσοτάκης επεσήμανε ότι το καθένα από τα έργα τα οποία παρουσιάστηκαν έχει τη δική του τοπική σημασία. Και ανέφερε: «Γνωρίζω πόσο σημαντικό είναι για την πεδιάδα της Ξάνθης το έργο της μετακίνησης των υδάτων του Νέστου, ένα έργο που συζητιέται δεκαετίες. Επίσης, το έργο του Ταυρωπού έχει τεράστια σημασία διότι δεν χρειάζεται μόνο να φτιάχνουμε καινούργια φράγματα, πρέπει να παρεμβαίνουμε και στα ίδια τα αρδευτικά δίκτυα, να τα εκσυγχρονίζουμε».

«Χάνεται το μεγαλύτερο κομμάτι του νερού που κατευθύνεται στην άρδευση»

Προσέθεσε πως γνωρίζουμε ότι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα στη διαχείριση των νερών δεν αφορά μόνο στο γεγονός ότι το νερό λιγοστεύει σε κάποιες περιοχές της χώρας, αφορά και στις απώλειες, ειδικά στα δίκτυα μεταφοράς νερού, τα πιο πεπαλαιωμένα.

«Περίπου το 80% του νερού που κατευθύνεται στην άρδευση, ένα μεγάλο κομμάτι του χάνεται επειδή δεν έχουμε την απαραίτητη τεχνογνωσία και τα σύγχρονα δίκτυα, ώστε να περιορίσουμε τις απώλειες», όπως είπε.

Επίσης, ο πρωθυπουργός σημείωσε ότι τα έργα αυτά είναι κορυφαίας σημασίας για μια χώρα, η οποία επενδύει στον πρωτογενή της τομέα και θέλει οι αγρότες της να μην έχουν άγχος για το νερό και να μην καταφεύγουν σε ακριβές γεωτρήσεις, οι οποίες πολύ συχνά έχουν μεγάλη περιβαλλοντική επιβάρυνση.

«Και τα δευτερεύοντα περιβαλλοντικά οφέλη από το πρόγραμμα είναι απολύτως προφανή», σημείωσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, προσθέτοντας πως αρκεί να δει κανείς τους υδροβιότοπους που δημιουργήθηκαν από έργα που κατασκευάστηκαν σε άλλες δεκαετίες του 20ού αιώνα, «για να αντιληφθεί πόσα παράπλευρα αναπτυξιακά οφέλη μπορεί να έχει μια περιοχή από τέτοια έργα».