Ποιο είναι το μοναδικό κράτος-μέλος του ΝΑΤΟ που δεν έχει επιβάλει οικονομικές και πολιτικές κυρώσεις στην Ρωσία; Ποια είναι η κυβέρνηση που έδωσε εντολή στον πρέσβη της να παραστεί στη στρατιωτική παρέλαση που έγινε στη Μόσχα την 9η Μαΐου, στην οποία ο Βλαντιμίρ Πούτιν έβγαλε ένα ακόμη πύρινο λόγο υπέρ της εισβολής στην Ουκρανία;
Μα φυσικά, πρόκειται για την Τουρκία, του Ταγίπ Ερντογάν. Δεν προκαλεί έκπληξη, λοιπόν, το γεγονός ότι ο πρόεδρός της ήταν ο μοναδικός από τους ηγέτες των «30» που πρόβαλε ενστάσεις στη διεύρυνση με τη Φινλανδία και τη Σουηδία, αμφισβητώντας μια επιλογή με στρατηγικά χαρακτηριστικά και αφήνοντας να εννοηθεί πως ίσως και να την μπλοκάρει ή, έστω, να την καθυστερήσει.
«Παρακολουθούμε τις εξελίξεις αναφορικά με τη Σουηδία και τη Φινλανδία, όμως οι απόψεις μας δεν είναι θετικές», είπε χαρακτηριστικά ο «σουλτάνος», ο οποίος μάλιστα τις χαρακτήρισε «ξενώνες για τρομοκράτες», εξαιτίας της παρουσίας κουρδικών οργανώσεων στο έδαφός τους (κυρίως στη Σουηδία).
Μπίζνες με Πούτιν και έχθρα με Σουηδία
Η αλήθεια είναι ότι ο Ερντογάν έχει περισσότερους από έναν λόγους για να ενεργήσει κατ’ αυτόν τον τρόπο. Ο προφανής είναι πως δεν θέλει να τινάξει στον αέρα τις σχέσεις και τις μπίζνες του με τη Ρωσία του Πούτιν, πολύ περισσότερο καθώς οι μοίρες τους έχουν δεθεί στενά σε μια σειρά μέτωπα: Τη Λιβύη, τη Συρία και τον Καύκασο, την ενέργεια, τους εξοπλισμούς και τον τουρισμό.
Υπάρχουν όμως και άλλοι. Ένας από αυτούς είναι ότι οι Σκανδιναβοί και κυρίως οι Σουηδοί έχουν επανειλημμένως στριμώξει την Άγκυρα για τα πεπραγμένα της, σε διάφορες περιπτώσεις. Από την Κύπρο, την εισβολή και κατοχή του βόρειου τμήματός της μέχρι το προσφυγικό, τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις επιχειρήσεις του τουρκικού στρατού σε τρίτες χώρες.
Έτσι, ο Ερντογάν, βλέποντας πιο μακριά, δεν θέλει να δώσει λευκή επιταγή σε μια διεύρυνση με χώρες οι οποίες, μελλοντικά, ενδέχεται να στραφούν εναντίον τους. Όπως έκανε και κάνει η Ελλάδα, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του, καθώς δεν δίστασε να ψέξει τόσο το ΝΑΤΟ όσο και τις προηγούμενες κυβερνήσεις της Τουρκίας για το «λάθος» που έκαναν να την δεχτούν στη Συμμαχία – την οποία, όπως είπε, τώρα η Αθήνα αξιοποιεί κατά της Τουρκίας (ξεχνώντας, φυσικά, ότι δεν κούνησε ούτε το… δαχτυλάκι της κατά την εισβολή στην Κύπρο, το 1974).
Το «παζάρι» με τις ΗΠΑ
Δεν χωράει αμφιβολία, επίσης, ότι ο Ερντογάν, ως άριστος γνώστης των τακτικών του αποκαλούμενου «ανατολίτικου παζαριού», θέλει να πουλήσει όσο το δυνατόν πιο ακριβά τη θετική του ψήφο για την ένταξη της Φινλανδίας και της Σουηδίας. Με άλλα λόγια, θα απαιτήσει για να το κάνει ανταλλάγματα από τους εταίρους του και κυρίως από τις Ηνωμένες Πολιτείες, με τις οποίες έχει πολλούς ανοιχτούς λογαριασμούς.
Το ποια είναι ακριβώς αυτά τα ανταλλάγματα θα φανεί στην πορεία. Το σίγουρο, σε κάθε περίπτωση, είναι ότι ο Ερντογάν θα αξιοποιήσει και αυτή την ευκαιρία που (θεωρεί ότι) του παρουσιάζεται για να αποκομίσει τα μέγιστα δυνατά οφέλη. Ανάμεσά τους και την αναγνώριση του πρωταγωνιστικού ρόλου της Τουρκίας στο νέο διεθνές σκηνικό και ειδικά στην εξαιρετικά ευαίσθητη περιοχή στην οποία βρίσκεται.
