Ποιοι αλληθωρίζουν προς τους ισλαμιστές;

Γνωρίζω πως για κάποιους οι απόψεις που ακολουθούν ηχούν ακραίες και ίσως αντιδεοντολογικές. Είναι όμως, κατά τη γνώμη μου, απαραίτητες για τη διατήρηση της ομαλότητας και της συνοχής της ελληνικής κοινωνίας. Τελευταία, με αφορμή κυρίως τις γαλλικές εκλογές και την υστερία που κυριάρχησε στα ελληνικά ΜΜΕ για την ενδεχόμενη επικράτηση της ακροδεξιάς Λεπέν, ήρθαν στο προσκήνιο οι φοβίες εναντίον κάθε πολιτικής που εμποδίζει τη μουσουλμανική πλημμυρίδα να κυριαρχήσει στη χώρα. Αγνοώντας βέβαια πως οι σχετικές αντι-ισλαμιστικές απόψεις έχουν γίνει mainstream στη Γαλλία (έχουν δηλ. κυριαρχήσει στον μεσαίο πολιτικό λόγο).

Η ουσία του θέματος

Στην Ελλάδα αντιθέτως βλέπουμε να έρχονται στην επιφάνεια απόψεις που κρύβουν την ουσία του θέματος. Ισχυρισμών δηλ. που ταυτίζουν τον δυτικό τρόπο ζωής και πολιτισμό με την ενθάρρυνση κινήσεων που πολεμούν την πατροπαράδοτη δυτική ανοχή του «άλλου», την ισότητα των φύλων, τις αξίες της έλλειψης φανατισμού κι ανεξιθρησκείας και της απαλλαγής της καθημερινής ζωής από τη θρησκευτική μισαλλοδοξία και των διώξεων κάθε αλλόθρησκου. Γιατί τι άλλο είναι η αποθέωση της μετανάστευσης προς την Ευρώπη ανθρώπων που περιφρονούν τις αξίες του δυτικού πολιτισμού, που ορκίζονται πίστη και «υποταγή» σε ένα δόγμα που περιφρονεί τη λαϊκή κυριαρχία κι ευαγγελίζεται την ισοπέδωσή της και που δεν διστάζουν να υιοθετήσουν ή έστω να ανεχθούν πράξεις βίας κατά εκείνων που δεν ασπάζονται την ίδια θρησκεία ή το ίδιο δόγμα με αυτούς;

Ο Έλληνας αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, αρμόδιος για τον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής, σχετικά πρόσφατα εξαπέλυσε μια ανεπανάληπτη λατρευτική πρόσκληση προς μουσουλμάνους μετανάστες, διανθίζοντάς την μάλιστα με αντίστοιχα σχόλιά του στα αραβικά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αγνοώντας ίσως πως το ακροατήριό του δεν καταλαβαίνει μόνο αραβικά, απέτυχε να επικοινωνήσει και σε ουρντού, δάρδικα, φαρσί, ορόμο κ.λπ. Ο αντιπρόεδρος επέμεινε πως «η μετανάστευση αποτελεί μέρος του DNΑ της Ευρώπης και αναπόσπαστο μέρος του Ευρωπαϊκού Τρόπου Ζωής» και πως οι ευρωπαϊκές αξίες περιλαμβάνουν τη φιλοξενία, τη διαφορετικότητα και την αποδοχή του διαφορετικού. Λησμόνησε βέβαια να επισημάνει πως τις αρχές αυτές οφείλουν να υιοθετήσουν και όλοι οι νεοφερμένοι από άλλες κουλτούρες και αξίες. Η Ευρώπη δεν είναι αρένα όπου θα δοθεί μάχη για το ποιανού οι αξίες τελικά θα επικρατήσουν. Ο ευρωπαϊκός πολιτισμός είναι ένας και παλιός. Δεν ταυτίζεται με το Ισλάμ. Το ερώτημα είναι πώς η Ελλάδα διάλεξε ένα τέτοιο πρόσωπο να την εκπροσωπεί στην ΕΕ.

Η τραγική παρανόηση

Υπάρχει όμως και μια τραγική μάλλον παρανόηση. Η θετικότατη αποδοχή προσφύγων από την Ουκρανία έχει από πολλές πλευρές επιχειρηθεί να παρουσιασθεί σε αντιπαράθεση με τη γενική επιφυλακτική στάση απέναντι σε μετανάστες πιστούς στο Ισλάμ, σαν ένδειξη ρατσισμού και μη αποδοχής της διαφορετικότητας. Είναι ακατανόητο να συσκοτίζεται η πραγματική διαφορά. Οι Ουκρανοί είναι πραγματικοί πρόσφυγες που διαφεύγουν – γέροι, γυναίκες, παιδιά – από έναν πραγματικό πόλεμο. Οι νεότεροι μένουν πίσω για να πολεμήσουν για την πατρίδα τους. Οι μουσουλμάνοι είναι κατά κύριο λόγο νέοι, φανατικοί του Αλλάχ, που ψάχνουν για καλύτερες συνθήκες ζωής και, σύμφωνα με το Κοράνι, για να αποικήσουν χριστιανικές κοινωνίες. Και κουβαλούν διαφορετικά «πιστεύω», συνήθειες κι αξίες ζωής. Χώρια από τους φανατικούς που κουβαλούν συγκεκριμένες υπονομευτικές ατζέντες. Ο ρατσισμός εδώ λειτουργεί ανάποδα. Για όσους βέβαια θέλουν να καταλάβουν…