Το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής είπε αυτό που πιστεύουν όσοι σκέφτονται νηφάλια αυτή την περίοδο, μακριά από προεκλογικές σκοπιμότητες. Οτι «στις σημερινές συνθήκες δεν υπάρχουν περιθώρια γενικευμένων παρεμβάσεων – όπως στην περίοδο της πανδημίας – καθώς θα επιδεινώσουν την ήδη εύθραυστη δημοσιονομική κατάσταση και θα καταστήσουν τη χώρα μας ευάλωτη σε κάθε είδους διαταραχές».
Και οι διαταραχές βρίσκονται παντού. «Σκάνε» η μια μετά την άλλη. Μόνο χθες είχαμε δύο. Η μια ότι η Γερμανία ανέβασε το επίπεδο συναγερμού στο εθνικό της σχέδιο έκτακτης ανάγκης για φυσικό αέριο στη δεύτερη υψηλότερη φάση, μετά τις απότομες περικοπές στις προμήθειες από τη Ρωσία.
Η δεύτερη ότι ένα από τα μεγαλύτερα επενδυτικά funds παγκοσμίως, το Bridgewater, ανακοίνωσε ότι σχεδόν διπλασιάζει τις short θέσεις του έναντι των ευρωπαϊκών εταιρειών. Θα ποντάρει πάνω από 10 δισ. ευρώ στη μεγάλη πτώση της μετοχής εταιρειών κολοσσών, όπως η ASML Holding, η TotalEnergies, η Sanofi και η SAP και πολλές άλλες κυρίως του τεχνολογικού κλάδου. Θα πουλάει δηλαδή δανεικές μετοχές τις οποίες θα τις αγοράζει όταν αυτές υποχωρήσουν, προκαλώντας πτώση. Φαινόμενο το οποίο, αν επεκταθεί, προκαλεί αστάθεια και ύφεση.
Για την ενεργειακή κρίση, ο παραλληλισμός που έγινε από τον γερμανό υπουργό Οικονομικών ήταν με την κρίση του 2008. Προέβλεψε κατάρρευση στις ενεργειακές αγορές με χαρακτηριστικά Lehman Brothers. Με πάταγο δηλαδή.
Το θέμα οπότε είναι πως εμείς προετοιμαζόμαστε, ως οι εμπειρότεροι… των υπερχρεωμένων της Ευρώπης. Αν για παράδειγμα υποκύψουμε στις «σειρήνες» του λαϊκισμού μοιράζοντας αφειδώς χρήματα, το… δημοσιονομικό καράβι θα ξαναπέσει στα βράχια. Το ίδιο θα γίνει αν ο προεκλογικός διάλογος γεμίσει με ατεκμηρίωτες σοφιστίες, ότι δήθεν υπάρχουν χρήματα και δεν πάνε εκεί που πρέπει.
Το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής βάζει και σε αυτό το θέμα τα πράγματα στη θέση του. Για την αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης πρότεινε στη χθεσινή του έκθεση ότι «τα όποια μέτρα εισοδηματικής στήριξης θα πρέπει να είναι προσωρινά, στοχευμένα και να χρηματοδοτούνται από πρόσθετα τρέχοντα έσοδα ώστε να μην επιβαρύνουν το δημόσιο χρέος».
Στην τελευταία φράση, στην υπόθεση «δημόσιο χρέος» και την επιβάρυνσή του κρύβεται όλη η αλήθεια. Ως γνωστόν, όταν ξοδεύουμε χρήματα που έχει τη δυνατότητα ο προϋπολογισμός να τα δώσει, επί της ουσίας δαπανούμε χρήματα της γενιάς μας. Των φορολογουμένων που σε παρόντα χρόνο εξυπηρετούν τους υποχρεώσεις τους προς το κράτος.
Οταν ξοδεύεις χρήματα που δεν έχει τη δυνατότητα ο προϋπολογισμός να διαθέσει, τότε απλά τα δανείζεσαι, προφανώς με έλλειμμα του τρέχοντος προϋπολογισμού. Το μεγαλύτερο ωστόσο πρόβλημα είναι ότι επιβαρύνεις το δημόσιο χρέος. Τα δανείζεσαι δηλαδή από τις επόμενες γενιές, από τα παιδιά σου και τα παιδιά των παιδιών σου. Οποιος νιώθει καλά με αυτό μπορεί να το πει. Σε διαφορετική περίπτωση απλά ας σιωπήσει.
Σε κάθε περίπτωση αυτή είναι η σύντομη όσο και τραγική ιστορία της πρόσφατης ελληνικής χρεοκοπίας. Και κάποιοι είναι ξεκάθαρο ότι θέλουν να επαναληφθεί. Θέλουν να ολοκληρωθεί το έργο. Να ξαναγίνει η Ελλάδα μια χώρα δημοσιονομικά ασταθής, έρμαιο των αγορών και των κάθε λογής κερδοσκόπων.
