Η σιωπηλή προοδευτική πλειοψηφία της Αμερικής

Project Syndicate

O κόσμος έβγαλε έναν αναστεναγμό ανακούφισης αυτόν τον μήνα όταν το επίφοβο «κόκκινο κύμα» της νίκης των Ρεπουμπλικανών στις ενδιάμεσες εκλογές των ΗΠΑ απέτυχε να υλοποιηθεί.

Ενώ οι Ρεπουμπλικάνοι πήραν τη Βουλή των Αντιπροσώπων με μικρή διαφορά, οι Δημοκρατικοί κράτησαν στη Γερουσία. Η απόδοση του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος δεν ήταν μόνο χειρότερη από την αναμενόμενη. Ήταν η χειρότερη ενδιάμεση επίδοση εδώ και δεκαετίες για ένα κόμμα που δεν είχε τον έλεγχο του Λευκού Οίκου.

Οι ψηφοφόροι φέτος φάνηκαν να απορρίπτουν τον ρεπουμπλικανικό εξτρεμισμό και την υποκρισία, αρνούμενοι σε μεγάλο βαθμό τις νίκες στους πολλούς υποψηφίους που ενέκρινε ο πρώην πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ. Για να κερδίσουν την έγκριση του Τραμπ, αγκάλιασαν το ψέμα του ότι οι εκλογές του 2020 «εκλάπησαν» και έθεσαν ανοιχτά υπό αμφισβήτηση θεμελιώδεις δημοκρατικές αρχές, όπως η ειρηνική μεταβίβαση εξουσίας και η μη κομματική διαχείριση των εκλογών. Οι περισσότεροι από αυτούς έχασαν, μεταξύ άλλων σε βασικές πολιτείες του πεδίου μάχης όπως η Αριζόνα, το Μίσιγκαν και η Πενσυλβάνια.

Αλλά δεν πρέπει να είμαστε πολύ αισιόδοξοι. Σε πολλές περιπτώσεις, το περιθώριο νίκης ήταν μικρό. Μεγάλος αριθμός Αμερικανών ψήφισαν εξτρεμιστές και ορισμένοι από αυτούς τους υποψηφίους κέρδισαν. Αυτό θα πρέπει να μας κάνει διστακτικούς.

Όπως και με τη νίκη του Luiz Inácio Lula da Silva επί του Jair Bolsonaro («Τροπικός Τραμπ») στη Βραζιλία, δεν πρέπει να αφήσουμε κάποια ενθαρρυντικά εκλογικά αποτελέσματα να αποσπάσουν την προσοχή από την ευρύτερη τάση του αυξανόμενου αυταρχισμού. Από τις πρόσφατες εκλογές στην Ιταλία, τη Σουηδία και την Ουγγαρία μέχρι την ψευδή «επανεκλογή» του Κινέζου προέδρου Xi Jinping από το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας, δεν υπάρχει λόγος να πιστεύουμε ότι ο κόσμος έχει γίνει ασφαλής για τη δημοκρατία. Αυτό θα συμβεί μόνο όταν οι δημοκρατικές κυβερνήσεις δείξουν ότι υπηρετούν με συνέπεια τα συμφέροντα των ψηφοφόρων και αντιμετωπίζουν τα καθοριστικά προβλήματα του εικοστού πρώτου αιώνα.

Τι έχει κάνει ο Μπάιντεν…

Βεβαίως, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος λανθασμένης ανάγνωσης ενός εκλογικού αποτελέσματος, δεδομένης της πολυπλοκότητας των παραγόντων που καθορίζουν τον τρόπο με τον οποίο ψηφίζει ένα άτομο. Αυτό φαίνεται ιδιαίτερα αληθές για τις ενδιάμεσες εκλογές των ΗΠΑ του 2022, όταν πολλές ισχυρές δυνάμεις τραβούσαν από κάθε πλευρά. Αλλά από τη δική μου οπτική γωνία, ο μέσος ορθολογικός ψηφοφόρος αναγνώρισε τις ιστορικές επιτυχίες των Δημοκρατικών τα τελευταία δύο χρόνια. Χάρη στο νομοσχέδιο για την ανάκαμψη του Προέδρου Τζο Μπάιντεν (το Αμερικανικό Σχέδιο Διάσωσης), οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν την ισχυρότερη ανάκαμψη από οποιαδήποτε από τις προηγμένες οικονομίες του κόσμου, μειώνοντας την παιδική φτώχεια σχεδόν στο μισό σε διάστημα ενός έτους.

Ο Μπάιντεν επέβλεψε επίσης την ψήφιση του πρώτου σημαντικού νομοσχεδίου για τις υποδομές εδώ και δεκαετίες. Η πρώτη σημαντική νομοθετική απάντηση της Αμερικής στην κλιματική αλλαγή, ο νόμος για τη μείωση του πληθωρισμού και ένα σημαντικό νομοσχέδιο βιομηχανικής πολιτικής, ο νόμος CHIPS and Science, ο οποίος αναγνωρίζει ρητά τον βασικό ρόλο της κυβέρνησης στη διαμόρφωση της οικονομίας. Και όλα αυτά τα νομοσχέδια ορόσημο πέρασαν παρά ένα ιστορικά δυσκίνητο Κογκρέσο.

Αν υπήρχε περισσότερη συνεργασία και καλή πίστη στις διαπραγματεύσεις στο Καπιτώλιο, ο Μπάιντεν θα μπορούσε επίσης να περάσει το σχέδιο ενός έκτακτου φόρου επί των κερδών ώστε να ανακατευθύνει ορισμένα από τα έσοδα της βιομηχανίας ορυκτών καυσίμων προς καλύτερους σκοπούς. Τα κέρδη υποτίθεται ότι παρέχουν κίνητρα για την κάλυψη των οικονομικών αναγκών, αλλά αυτές οι άπληστες εταιρείες αρνήθηκαν να ανοίξουν τις στρόφιγγες, γιατί είδαν ότι η παρακράτηση της προσφοράς θα οδηγούσε σε ακόμη υψηλότερες τιμές και κέρδη.

Αλλά ο Μπάιντεν έκανε ό,τι μπορούσε. Επιπλέον, τα επιτεύγματά του δεν περιορίστηκαν στη νομοθεσία. Διόρισε την πρώτη μαύρη γυναίκα στο Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ και εξέδωσε εκτελεστικά διατάγματα για την ελάφρυνση του χρέους των φοιτητικών δανείων, τη βελτίωση της επιβολής της αντιμονοπωλιακής νομοθεσίας και την ενημέρωση των οικονομικών κανονισμών για την εποχή της κλιματικής αλλαγής. Επανέφερε την Αμερική στη συμφωνία του Παρισιού για το κλίμα και έκανε αξιοσημείωτα κέρδη στην αποκατάσταση της αμερικανικής ηγεσίας στην παγκόσμια σκηνή. Αν και έχει λάβει πολύ λίγα εύσημα για αυτό, η ιστορία πιθανότατα θα δείξει ότι η διαχείριση του πολέμου Ρωσίας-Ουκρανίας ήταν αριστοτεχνική.

… και Τι Αντιμετώπισε

Καμία από τις δύο κύριες πηγές δυστυχίας στην Αμερική σήμερα (πέρα από την σκληρή πολιτική μας) δεν μπορεί να χρεωθεί στον Μπάιντεν. Η πανδημία της COVID-19 διήρκεσε περισσότερο από όσο θα έπρεπε, αλλά τουλάχιστον ο Μπάιντεν –σε αντίθεση με τον Τραμπ– έκανε ό,τι μπορούσε για να την περιορίσει. Οι αντιεμβολιαστές και εκείνοι που αρνούνται να λάβουν βασικά προληπτικά μέτρα χαμηλού κόστους (όπως φορώντας μάσκες) αποτέλεσαν σημαντικό εμπόδιο στη μείωση των ποσοστών νοσηλείας και θανάτων, ιδιαίτερα στις κομητείες που υποστηρίζουν τον Τραμπ όπου συγκεντρώνονται αυτές οι κατηγορίες.

Ούτε για τον πληθωρισμό μπορεί να κατηγορηθεί ο Μπάιντεν. Ενώ ορισμένοι σχολιαστές, ακόμη και μέσα στο ίδιο του το κόμμα, έχουν υποστηρίξει ότι ο πληθωρισμός είναι αποτέλεσμα υπερβολικών κρατικών δαπανών, τα στοιχεία δείχνουν το αντίθετο. Η συνολική ζήτηση των ΗΠΑ ήταν σε μεγάλο βαθμό χαμηλότερη από την τάση και ο ρυθμός πληθωρισμού των ΗΠΑ είναι ελάχιστα διαφορετικός από αυτόν των άλλων προηγμένων οικονομιών. Ο λόγος είναι προφανής: η πανδημία, και στη συνέχεια ο πόλεμος της Ρωσίας, προκάλεσαν πλήθος σημείων συμφόρησης από την πλευρά της προσφοράς και μετατοπίσεις της κλαδικής ζήτησης.

Και, πάλι, αν υπήρχε ένα «καλύτερο» Κογκρέσο, ο Μπάιντεν θα μπορούσε να κάνει περισσότερα. Στο βαθμό που υπήρχαν ελλείψεις εργατικού δυναμικού, αυτές θα μπορούσαν να είχαν μετριαστεί με την ένταξη περισσότερων γυναικών στο εργατικό δυναμικό. Το σχέδιο που πρότεινε ο Μπάιντεν για τη φροντίδα των παιδιών και την προσχολική εκπαίδευση θα το είχε κάνει, αλλά δεν πέρασε στη Γερουσία. Ομοίως, ορισμένες αυξήσεις τιμών ήταν δυσανάλογες με το αυξημένο κόστος των εταιρειών, αντανακλώντας κατάφωρη κατάχρηση ισχύος στην αγορά. Ενώ ο Μπάιντεν και η ομάδα του προσπαθούν να αντιμετωπίσουν αυτό το πρόβλημα, εμποδίστηκαν τόσο από το Κογκρέσο όσο και από τα δικαστήρια.

Οι υψηλότερες δαπάνες για ανανεώσιμες πηγές ενέργειας θα καθιστούσαν την Αμερική λιγότερο εξαρτημένη από παγκόσμιες ενεργειακές διαταραχές. Το παραπλανητικό επιχείρημα ότι οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας είναι τόσο αξιόπιστες όσο ο καιρός, πρέπει να σταθμιστεί έναντι του γεγονότος ότι λίγοι δικτάτορες πετρελαιοπαραγωγών κρατών μπορούν να κρατήσουν όμηρο τον υπόλοιπο κόσμο από μια ιδιοτροπία. Ομοίως, η έλλειψη ημιαγωγών ήταν βασική πηγή πληθωριστικής πίεσης κατά τις πρώτες ημέρες της ανάκαμψης της πανδημίας. Αλλά με τον νόμο CHIPS, ο Μπάιντεν έχει κινητοποιήσει σημαντικές επενδύσεις για να εξασφαλίσει μια πιο επαρκή εγχώρια προσφορά στο μέλλον.

Πού βρίσκονται οι Αμερικανοί

Τώρα που το αμερικανικό εκλογικό σώμα φαίνεται να έχει απορρίψει τον εξτρεμισμό των Ρεπουμπλικανών, ορισμένοι θα υποστηρίξουν ότι ο Μπάιντεν θα πρέπει να ταχθεί σωστά για να καταλάβει το πολιτικό κέντρο. Αλλά αυτός είναι ο λάθος τρόπος ανάγνωσης του ενδιάμεσου αποτελέσματος του 2022, επειδή το εκλογικό σώμα δεν επιδιώκει κάποιου είδους «Σολομωνικού τεμαχισμού του μωρού».

Εξετάστε το χάσμα μεταξύ των υποψηφίων που υπερασπίστηκαν τα αναπαραγωγικά δικαιώματα των γυναικών και εκείνων που υποστήριζαν την απόλυτη απαγόρευση των αμβλώσεων, χωρίς εξαιρέσεις ακόμη και για βιασμό, αιμομιξία, κινδύνους για τη μητέρα ή οποιαδήποτε άλλη επιτακτική συνθήκη τερματισμού της εγκυμοσύνης. Δεν είναι σαν να βγήκε ο «μέσος κάτοικος» της Αμερικής και είπε: «Τραβήξτε τη γραμμή σε τεσσεράμισι μήνες, με εξαιρέσεις για αιμομιξία, αλλά όχι για άλλες περιπτώσεις βιασμού». Όποιες κι αν είναι οι πεποιθήσεις τους για την άμβλωση –κανείς δεν είναι ενθουσιασμένος γι’ αυτήν– οι Αμερικανοί σηματοδοτούν με συνέπεια μια γενική συμφωνία ότι η απόφαση πρέπει να αφεθεί στη γυναίκα και όχι στην κυβέρνηση.

Αυτή είναι η λάθος προσέγγιση και για τα περισσότερα άλλα μεγάλα ζητήματα. Δεν είναι αριστερός εξτρεμισμός να σημειωθεί ότι η αμερικανική οικονομία δεν έχει εξυπηρετήσει τους περισσότερους Αμερικανούς. Το προσδόκιμο ζωής στις ΗΠΑ, ήδη αισθητά χαμηλότερο από ό,τι σε άλλες προηγμένες οικονομίες, μειώνεται πριν από την πανδημία. Η ανισότητα αυξάνεται, οι ευκαιρίες για κοινωνική κινητικότητα έχουν στερέψει και αυτά τα προβλήματα έχουν επιδεινωθεί από τη χρόνια έλλειψη επενδύσεων στην εκπαίδευση. Στις μέρες μας, οι προοπτικές ζωής των νεαρών Αμερικανών εξαρτώνται περισσότερο από το εισόδημα και την εκπαίδευση των γονιών τους παρά σχεδόν σε οποιαδήποτε άλλη προηγμένη οικονομία.

Το αίσθημα της αδικίας επιδεινώνεται από το γεγονός ότι πρέπει να είμαστε σε θέση να λύσουμε αυτά τα προβλήματα. Οι ΗΠΑ είναι μια εξαιρετικά πλούσια χώρα και πολύ πιο πλούσια από πολλές χώρες που παρέχουν καλύτερες συνθήκες διαβίωσης – μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής, πιο προσιτή εκπαίδευση, μεγαλύτερη κοινωνική κινητικότητα κ.λπ. – για τους πολίτες τους. Οι αποτυχίες της Αμερικής είναι θέμα επιλογής. Ή, ακριβέστερα, είναι αποτέλεσμα αποφάσεων ενός πολιτικού συστήματος που δεν αντικατοπτρίζει τα συμφέροντα της πλειοψηφίας των πολιτών του, επειδή έχει συλληφθεί για την εξυπηρέτηση ειδικών συμφερόντων.

Ως εκ τούτου, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των Αμερικανών πιστεύει ότι ο ομοσπονδιακός κατώτατος μισθός πρέπει να αυξηθεί απότομα –τουλάχιστον να διπλασιαστεί– δεν έχει αυξηθεί από το 2009. Ομοίως, οι περισσότεροι Αμερικανοί πιστεύουν ότι όλοι πρέπει να έχουν πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη ως βασικό ανθρώπινο δικαίωμα ακόμα κι αν διαφέρουν ως προς τον καλύτερο τρόπο παράδοσης. Είναι επίσης γενικά αποδεκτό ότι όλοι όσοι μπορούν να επωφεληθούν από μια πανεπιστημιακή εκπαίδευση θα πρέπει να μπορούν να ακολουθήσουν μια εκπαίδευση, ανεξάρτητα από το εισόδημα των γονιών τους, και χωρίς να επιβαρύνονται με χρέη δεκάδων χιλιάδων δολαρίων. Και όλοι οι Αμερικανοί θέλουν μια ασφαλή συνταξιοδότηση και πρόσβαση σε αξιοπρεπή οικονομικά προσιτή στέγαση.

Δεν είναι αριστερός εξτρεμισμός να ζητάμε λύσεις πολιτικής σε αυτά τα προβλήματα ή να προστατεύουμε το περιβάλλον μας, να ενισχύσουμε την οικονομική μας ασφάλεια, να ενισχύσουμε τον ανταγωνισμό και να διασφαλίσουμε ότι η φωνή όλων θα ακουστεί στο πολιτικό μας σύστημα. Ενώ οι δεξιοί προσπαθούν να απεικονίσουν αυτή την προοδευτική ατζέντα ως ριζοσπαστική υπέρβαση, οι περισσότεροι ψηφοφόροι δεν το αγοράζουν. Αν μη τι άλλο, η προοδευτική ατζέντα έχει γίνει μια κεντρώα ατζέντα. Μόνο οι εξτρεμιστές συντηρητικοί, οι τυφλοί ιδεολόγοι και τα ειδικά συμφέροντα που έχουν δεσμευτεί για τη διατήρηση των προνομίων είναι αυτοί που αντιτίθενται στην πρόοδο σε αυτά τα μέτωπα.

Στην πραγματικότητα, το μεγαλύτερο μέρος της προοδευτικής ατζέντας στοχεύει απλώς στην προώθηση δικαιωμάτων που έχουν ήδη αναγνωριστεί παγκοσμίως, όπως στην Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του 1948. Μακριά από το pie-in-the-sky, οι στόχοι του θεωρούνται κοινή λογική σε πολλά άλλα μέρη. Οι χώρες που καταγράφουν σταθερά υψηλότερα επίπεδα διαβίωσης και ευημερίας (σε διάφορες μετρήσεις) έχουν υιοθετήσει με επιτυχία πολιτικές που αντικατοπτρίζουν αυτές τις αρχές – και αυτό δεν είναι τυχαίο.

Τι Απαιτεί η Ελευθερία

Μια βασική αρχή που στηρίζει την προοδευτική ατζέντα είναι ότι τα περισσότερα μεγάλα προβλήματα –ειδικά στον εικοστό πρώτο αιώνα– αντιμετωπίζονται καλύτερα συλλογικά και όχι ατομικά. Μια άλλη αρχή είναι ότι η επιτυχημένη συλλογική δράση πρέπει να κινητοποιηθεί δημοκρατικά και χωρίς αποκλεισμούς.

Οι απομονωμένοι αγρότες του παρελθόντος μπορεί να ήταν σκληροτράχηλοι ατομικιστές, αλλά χρειάζονταν συλλογική δράση για να προστατευτούν από την κλοπή και τη βία, και κυβερνητικούς κανονισμούς για να διασφαλιστεί η σωστή λειτουργία των αγορών στις οποίες εμπορεύονταν. Σήμερα, αντιμετωπίζουμε φυσικές καταστροφές, πανδημίες και κλιματική αλλαγή – όλες οι απειλές που ξεπερνούν τα άτομα και τα σύνορα. Ευτυχώς, έχουμε επίσης ένα εκθετικά υψηλότερο βιοτικό επίπεδο από ό,τι οι κοινωνίες πριν από 250 χρόνια, χάρη στην πρόοδο της επιστήμης και της τεχνολογίας, οι οποίες με τη σειρά τους γεννήθηκαν από τη βασική έρευνα – ένα παγκόσμιο δημόσιο αγαθό που θα είναι πάντα ανεπαρκές αν αφεθεί στον ιδιωτικό τομέα.

Οι σημερινοί τεχνοφιλελεύθεροι τα αγνοούν όλα αυτά. Χλευάζουν την περίφημη προσταγή του John Donne ότι «κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί», επειδή αποτυγχάνουν να δουν –ή αρνούνται να αποδεχτούν– ότι η ελευθερία ενός ατόμου είναι πιθανό να είναι η ανελευθερία ενός άλλου. Το δικαίωμα ενός ατόμου να μην φοράει μάσκα ή να μην εμβολιάζεται προσκρούει στο δικαίωμα ενός άλλου στην ασφάλεια από έναν μεταδοτικό ιό. Το δικαίωμα ενός ατόμου να μεταφέρει ένα AR-15 έχει πολύ συχνά προσκρούσει στο δικαίωμα πολλών άλλων ατόμων στη ζωή. Όταν τους ζητηθεί να σταθμίσουν αυτά τα δικαιώματα, οι περισσότεροι λογικοί άνθρωποι θα έρθουν ξεκάθαρα στη μία πλευρά.

Η καινοτόμος, καλά σχεδιασμένη δημόσια πολιτική μπορεί να ενισχύσει το πεδίο δράσης όλων, επεκτείνοντας ριζικά τη σφαίρα της ελευθερίας. Υπάρχει μια λεπτή ειρωνεία εδώ: αναγκάζοντας τους ανθρώπους να πληρώνουν φόρους, μπορούμε να επεκτείνουμε τις ευκαιρίες που τους παρέχονται. Όλοι μπορούν και οι περισσότεροι ωφελούνται. Βεβαίως, όλοι φυσικά θα προτιμούσαν οι άλλοι να φέρουν το βάρος των φόρων – αυτό που οι οικονομολόγοι αποκαλούν πρόβλημα του free-rider – αλλά ακόμα και στη διχασμένη κοινωνία μας, νομίζω ότι υπάρχει ευρέως διαδεδομένη συμφωνία ότι αυτοί που είναι πιο ικανοί να πληρώνουν φόρους, κατά συνέπεια έχουν περισσότερα, θα πρέπει να φέρουν και το μεγαλύτερο ποσοστό της επιβάρυνσης.

Ομοίως, ακόμη και στη διχασμένη κοινωνία μας, θα πρέπει να υπάρχει ευρεία συμφωνία ότι η καταστολή των ψηφοφόρων είναι ηθικά εσφαλμένη. Αυτό που ήταν αξιοσημείωτο στις εκλογές του 2020 και του 2022 είναι ο αριθμός των κυβερνητικών αξιωματούχων – πολλοί εκ των οποίων Ρεπουμπλικάνοι– που αναγνώρισαν ότι η πολιτική είναι κάτι περισσότερο από ένα παιχνίδι και πιο βαθιά από μια συναλλαγή. Πήραν τον δρόμο και αρνήθηκαν να ενδώσουν στις προσπάθειες του Τραμπ να υπονομεύσει την εκλογική διαδικασία και να ανατρέψει τα αποτελέσματα.

Οι εκλογές του 2022 δείχνουν, τουλάχιστον, ότι ένα μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος θέλει να φύγει από την πολιτική του Τραμπ. Αντιλαμβάνονται τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε και πιστεύουν ότι μπορούμε να κάνουμε καλύτερη δουλειά για να τις αντιμετωπίσουμε από κοινού μέσω της πολιτικής, τεκμηριωμένης συζήτησης. Οι Αμερικάνοι έχουν βαρεθεί τις ονομασίες και τις τακτικές εκφοβισμού. Είτε το συνειδητοποιούν είτε όχι, οι περισσότεροι υποστηρίζουν μια προοδευτική ατζέντα και την υπόσχεσή της να προσφέρει υψηλότερο βιοτικό επίπεδο για όλους.

Ο Joseph E. Stiglitz, βραβευμένος με Νόμπελ στα οικονομικά, είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Columbia και μέλος της Ανεξάρτητης Επιτροπής για τη Μεταρρύθμιση της Διεθνούς Εταιρικής Φορολογίας.