Πολλαπλή κρίση

Το ζήτημα των υποκλοπών εξελίσσεται σε σημαντική θεσμική κρίση. Δεν αναφέρομαι τόσο στα αναπάντητα και χωρίς πλήρη ανάληψη ευθύνης ερωτήματα που αφορούν τα ίδια τα περιστατικά που αποκαλύφθηκαν και που παραπέμπουν σε μια ανησυχητική κατάχρηση της δυνατότητας άρσης του απορρήτου με επίκληση λόγων «εθνικής ασφάλειας» αλλά στην πράξη για λόγους πολιτικού χειρισμού. Κυρίως αναφέρομαι στην ευθεία ρήξη ανάμεσα στην κυβέρνηση και την αρμόδια για την προστασία του απορρήτου των επικοινωνιών Ανεξάρτητη Αρχή. Γιατί η ίδια η έννοια της ανεξαρτησίας τέτοιων αρχών εμπεριέχει καταστατικά όχι απλώς τη δυνατότητα αλλά και την αναγκαιότητα να συγκρούονται με την εκάστοτε κυβέρνηση, όταν απειλούνται θεμελιώδη δικαιώματα και τελικά η ίδια η νομιμότητα. Δηλαδή η όχληση ή αίσθηση πολιτικού κόστους της όποιας κυβέρνησης από κινήσεις ή παρεμβάσεις μιας Ανεξάρτητης Αρχής δεν αποτελεί ένδειξη «ακτιβισμού», αλλά μάλλον του ότι η τελευταία «κάνει τη δουλειά της».

Oμως, την ίδια στιγμή που έχουμε αυτή τη σημαντική θεσμική ρήξη και την ώρα που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο έχει τεθεί, εδώ και μήνες, με αυτή την υπόθεση ένα πραγματικό ζήτημα δημοκρατίας, διάχυτη είναι η αίσθηση ότι δεν είναι δεδομένο ότι αυτό αποτελεί στα μάτια της ευρύτερης κοινής γνώμης (ό,τι και εάν σημαίνει αυτή η απλούστευση) τον καταλύτη ως προς πολιτικές μετατοπίσεις και επιλογές πολιτικής εκπροσώπησης. Δηλαδή, τουλάχιστον σε δημοσκοπικό επίπεδο (που από μόνο του ενέχει ένα βαθμό ασάφειας) δεν φαίνεται να αποτελεί το «ζήτημα δημοκρατίας» προτεραιότητα έναντι άλλων πιο άμεσων υλικών εγνοιών.

Να το θεωρήσουμε αυτό απλώς μια ακόμη έκφανση του χιλιοειπωμένου «it’s the economy, stupid», ενέχει τον κίνδυνο να υποτιμήσουμε μια ευρύτερη κρίση, που αφορά τον πυρήνα της εμπιστοσύνης των πολιτών στη δημοκρατία, την αντίληψή τους για το εάν όντως υφίσταται «λαϊκή κυριαρχία», τον βαθμό που έχει επεκταθεί ένα διαβρωτικός κυνισμός ως προς την αντίληψη της πολιτικής ως κάτι που οι απλοί άνθρωποι μπορούν να επηρεάσουν.