Μια Δευτέρα στο Βελιγράδι

Ποιος δεν θυμάται τα ελληνικά «μεγαλεία» της δεκαετίας του 2000 στα Βαλκάνια, όταν οι ελληνικές τράπεζες επεκτείνονταν η μια μετά την άλλη. Ελληνικές επιχειρήσεις κάθε είδους, από αλυσίδες σουπερμάρκετ μέχρι κατασκευαστικές και εταιρείες εστίασης αποκτούσαν θέση στον «φυσικό μας χώρο», όπως λέγαμε τότε, τις χώρες της Βαλκανικής. Ολα αυτά τελείωσαν μαζί με το επίπλαστο οικονομικό θαύμα εκείνης της δεκαετίας, την οποία διαδέχτηκαν η χρεοκοπία και η συρρίκνωση.

Τώρα που τα δύσκολα πέρασαν και ανοίγουμε τα μάτια μας να δούμε πού βρίσκονται οι άλλοι, διαπιστώνουμε ότι οι περισσότεροι βαλκάνιοι γείτονές μας έκαναν βήματα, αλλά όχι τόσο μεγάλα. Μας έχουν ξανά ανάγκη, σχεδόν όσο τους έχουμε και εμείς. Η Βαλκανική Χερσόνησος μετά τη ρωσική επίθεση στην Ουκρανία έχει αποκτήσει ξανά τη σημασία παλαιότερων δεκαετιών. Οι ηγέτες της αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι τώρα είναι η ευκαιρία για την περιοχή. Οσοι βρίσκονται στην Ευρωπαϊκή Ενωση, όπως η Ρουμανία, κυρίως, αλλά και η Βουλγαρία, εκμεταλλεύονται το πλεονέκτημά τους στο μέγιστο. Οι άλλοι τρέχουν να βρεθούν όσο γίνεται πιο κοντά στην Ευρώπη.

Ακόμα και χώρες όπως η Σερβία, που παραδοσιακά «έκλεινε» το μάτι στη Ρωσία, πλέον ψάχνεται αλλού. Αναζητεί ευρωπαϊκή, δυτική κανονικότητα. Πρόσφατα έκανε κάτι που δύσκολα το συναντάς. Ο πρόεδρος της χώρας Αλεξάντερ Βούτσιτς απηύθυνε έκκληση στην Ελλάδα να τη βοηθήσει σε ένα πανάκριβο εγχείρημα που έχει αναλάβει, στον δρόμο για την απεξάρτηση από τη ρωσική επιρροή. Η χώρα έχει αναλάβει μια διοργάνωση αντίστοιχη μιας μίνι Ολυμπιάδας, την έκθεση EXPO 2027, και τρέχει να υλοποιήσει τα έργα. Το δυναμικό της χώρας δεν επαρκεί και απευθύνθηκε στη φίλη χώρα Ελλάδα. Τη Δευτέρα το μεσημέρι βρέθηκε στο Βελιγράδι μια πολυπληθής ελληνική αποστολή επιχειρηματιών και μελών της κυβέρνησης, με επικεφαλής τον Πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, με στόχο να διερευνηθεί πώς μπορεί η Ελλάδα να συνδράμει. Οι εταιρείες της να κερδίσουν, η Σερβία να μπορέσει να ανταποκριθεί και ταυτόχρονα να σχεδιαστούν τα δίκτυα που θα φέρουν ακόμα πιο κοντά στους δύο λαούς.

Δίκτυα σιδηροδρομικά και οδικά, αλλά και δίκτυα ενεργειακά, αγωγοί και διασυνδέσεις, που μπορούν να κάνουν αποδοτικότερο αυτό που ήδη γίνεται. Δηλαδή να διευκολυνθούν οι σέρβοι τουρίστες που κατακλύζουν κάθε χρόνο τις παραλίες της Βόρειας Ελλάδας, να βρουν διέξοδο τα σερβικά προϊόντα στα λιμάνια του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης, αλλά και το αντίστροφο, προϊόντα με αφετηρία τα ελληνικά λιμάνια να κατευθυνθούν προς τις αγορές της Κεντρικής Ευρώπης. Μόνο το «όνειρο» της σιδηροδρομικής διασύνδεσης Πειραιάς – Θεσσαλονίκη – Σκόπια – Βελιγράδι – Βουδαπέστη, που φαίνεται κλεισμένο και αναφέρθηκε ο πρόεδρος Βούτσιτς, μας αρκεί εμάς τους πονεμένους από τον σιδηρόδρομο Ελληνες. Φανταστείτε απλά ένα μελλοντικό ταξίδι στην Κεντρική Ευρώπη με τρένο υψηλής ταχύτητας.

Η Σερβία είναι μια χώρα πληθυσμιακά λίγο πιο μικρή από την Ελλάδα. Εχει περίπου 7 εκατομμύρια κατοίκους. Είναι παραδοσιακά μια από τις μεγάλες δυνάμεις των Βαλκανίων, ως διάδοχος της πάλαι ποτέ πανίσχυρης Γιουγκοσλαβίας. Είναι όμως και μια χώρα εντυπωσιακά φτωχότερη από την προτελευταία από πλευράς πλούτου στην ΕΕ Ελλάδα. Το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν της δεν ξεπερνά τα 70 δισ. ετησίως, όταν της Ελλάδας με 3 εκατομμύρια παραπάνω κατοίκους ξεπερνά τα 230 δισ. ευρώ. Το 2027 έχει βάλει στόχο τα 100 δισ. ευρώ και προσφέρει πολλές ευκαιρίες σε όσους την εμπιστευτούν. Δεν ξέρω αν το καταλάβατε, αλλά το βαλκανικό ταξίδι για τις ελληνικές επιχειρήσεις έχει ήδη ξεκινήσει..