Εκλογές σε Τουρκία και Ελλάδα

Μέσα σε 3 μήνες διεξάγονται κρίσιμες εκλογικές αναμετρήσεις στην Ελλάδα και την Τουρκία. Οι τουρκικές εκλογές (31 Μαρτίου) αφορούσαν την τοπική αυτοδιοίκηση, αλλά λόγω σκληρής σύγκρουσης κυβέρνησης και αντιπολίτευσης σε Αγκυρα και Κωνσταντινούπολη αποτελούν δείκτη των πολιτικών εξελίξεων σε όλη τη χώρα. Η προσπάθεια, και η επιτυχία τελικά, της αντιπολίτευσης να αντιπαραταχθεί απέναντι στον πρόεδρο Ερντογάν προσωπικά έδειξε πως ο ίδιος και το κόμμα του δεν ελέγχουν πλέον απόλυτα τη χώρα και πως δεν μπορεί να κυβερνήσει αγέρωχα, αδιαφορώντας για την αντιπολίτευση.

Τώρα πλέον ο πρόεδρος θα πρέπει να στραφεί συμφιλιωτικά προς τα υπόλοιπα κόμματα, τείνοντας χείρα συνεργασίας και βάζοντας πιθανότατα νερό στο κρασί της σκληρής αναθεωρητικής πολιτικής που ακολουθεί στον τομέα των εξωτερικών σχέσεων της χώρας. Η παντοκρατορία του Ερντογάν και του ισχυρού ισλαμιστικού του κόμματος θα πρέπει να οδηγηθεί σε κάποιο τέλος τώρα που οι αντίπαλοί τους, ιδίως ο Ιμάμογλου στην Κωνσταντινούπολη, πέτυχαν σημαντικές νίκες στις συγκεκριμένες εκλογικές αναμετρήσεις.

Το ίδιο και στην Ελλάδα, στις εκλογές για την Ευρωβουλή τον ερχόμενο Ιούνιο, θα δοκιμαστεί η μέχρι τώρα αδιαμφισβήτητη κυριαρχία της ΝΔ. Με προκλήσεις κατά κύριο λόγο από τα δεξιά της, η κυβερνητική παράταξη θα πρέπει να δώσει μάχη για την επιβεβαίωση της ταυτότητάς της. Εχοντας οικοδομήσει ένα ισχυρότατο κεντρώο, μέχρι και κεντροαριστερό, προφίλ, το κόμμα του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη έπεσε σε μια περίοδο που οι αριστερές πολιτικές δεν ελκύουν πλέον, ενώ οι ευαισθησίες του απλού λαού υφίστανται απανωτά χτυπήματα.

Ενώ γενικά η κυβέρνηση δεν έχει αποτύχει, ορισμένες επιμέρους πολιτικές της ενοχλούν, ενώ η πολιτική της φυσιογνωμία έχει θολώσει. Τι σόι φιλελεύθερη (ή ακόμα και νεοφιλελεύθερη, για τους αριστερούς της πολιτικούς αντιπάλους) μπορεί να είναι ενώ συνεχίζει να επιβάλλει σκληρούς φόρους, επιμένει σε διασπάθιση του δημοσίου χρήματος και σε παροχές, ενώ δεν παύει να επιβαρύνει τις τσέπες των πολιτών με κρατικούς φορείς, με διάφορες αδικαιολόγητες επιβαρύνσεις και με «πράσινες» ρυθμίσεις.

Στη λογική αυτή βλέπουμε τον εντελώς παράλογο ΕΝΦΙΑ (Ενιαίος Φόρος Ιδιοκτησίας Ακινήτων), ο οποίος επιβαρύνει με φόρους ήδη φορολογημένα περιουσιακά στοιχεία, να ζει και να βασιλεύει.

Καθημερινά σχεδόν καινούργιοι κρατικοί φορείς ξεφυτρώνουν – σε βαθμό που να έχουν περίπου εξαντληθεί τα γράμματα του αλφαβήτου για τους τίτλους τους. Συνέχεια ξοδεύει σε λογής παροχές και ενισχύσεις οδηγώντας το χρέος σε υψηλότερα επίπεδα από την εποχή που χρεοκοπήσαμε! Χτυπάει βαριά την ιδιωτική ιδιοκτησία με διάφορες ρυθμίσεις, όπως τα νέα τοπογραφικά για το Κτηματολόγιο ή οι μελέτες και τα έργα πυροπροστασίας για τους ιδιοκτήτες κοντά σε δασικές εκτάσεις – νέες μεγάλες δαπάνες, δίχως προειδοποίηση, που πολλοί δεν μπορούν να πληρώσουν.

Η πράσινη πολιτική της τέλος για μια κλιματική καταστροφή που η πραγματική επιστήμη δεν βλέπει – το σύνολο του CO2  λ.χ. στην ατμόσφαιρα δεν ξεπερνά το 0,04%! Πνίγει όμως η ακρίβεια τους πολίτες που υφίστανται αυτά τα μέτρα! Και δεν ομιλώ βέβαια για τα λαϊκά στρώματα που δεν μπορούν να χωνέψουν την πολιτική κορεκτίλα του γάμου των ομοφύλων ή την de facto ανοχή εισόδου εκατοντάδων μεταναστών – σχεδόν καθημερινά. Και αφήνω ασχολίαστα βέβαια τα Τέμπη και τις υποκλοπές. Τι πολιτική θα ακολουθηθεί αν τα αποτελέσματα των εκλογών μάς εκπλήξουν;  Η απάντηση στο ερώτημα θα έχει τρομερό ενδιαφέρον…