JP Morgan: Κόντρα στις πολιτικές ανησυχίες… προτιμά την ασφάλεια των ευρωπαϊκών ομολόγων

Καθώς μεγάλο μέρος της Δύσης αποφασίζει ποιος θα είναι στην κυβέρνηση τα επόμενα χρόνια, οι επενδυτές ομολόγων πρέπει επίσης να επιλέξουν ποιο από τα χρέη αυτών των κυβερνήσεων είναι διατεθειμένοι να κρατήσουν. Και εάν θα πρέπει να απαιτούν πρόσθετο ασφάλιστρο για κινδύνους γύρω από την πολιτική μακροπρόθεσμα.

Στην ΕΕ, οι εκλογές του Σαββατοκύριακου έδειξαν μια ακόμη μεγαλύτερη στροφή προς τα δεξιά από ό,τι αναμενόταν. Το αποτέλεσμα ήταν τόσο σημαντικό στη Γαλλία που ο πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν προκήρυξε εθνικές εκλογές.

JPMorgan: Το παράδοξο του 2024… κέρδη, κέρδη, κέρδη

Για τους επενδυτές που εξακολουθούν να στοιχειώνονται από την κρίση του δημόσιου χρέους του 2011-12, οποιαδήποτε εκλογική αναστάτωση στην Ευρώπη είναι λίγο ανησυχητική. Αλλά είναι σημαντικό να το θέσουμε σε μια προοπτική, σύμφωνα με την JP Morgan. Είναι κρίσιμο να γνωρίζει κανείς ότι τα δεξιά κόμματα που έχουν κερδίσει, δεν υποστήριξαν ποτέ τη διάλυση της ΕΕ.

Το κοινό νήμα μεταξύ των δεξιών κομμάτων είναι η δυσαρέσκεια για τις μεταναστευτικές και κλιματικές πολιτικές που θεωρείται ότι βλάπτουν την εγχώρια βιομηχανία, αναφέρει η Karen Ward, επικεφαλής στρατηγικής για την Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή και την Αφρική στην JPMorgan Asset Management, σε άρθρο της στους Financial Times. Το γαλλικό εκλογικό σώμα πιθανότατα γοητεύεται επίσης από την αντίθεση της Μαρίν Λεπέν στην αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης.

Ως εκ τούτου, οι επενδυτές ομολόγων αμφισβητούν ευλόγως τη δημοσιονομική κατεύθυνση της Γαλλίας και πιέζουν τις αποδόσεις των γαλλικών κρατικών ομολόγων υψηλότερα. Αλλά το σενάριο η αγορά να ωθήσει τις αποδόσεις υψηλότερα σε χώρες όπως η Ισπανία και η Ιταλία, είναι πιο αδύναμό.

Θετικές οι προοπτικές

Η Ward γενικά είναι πιο θετική στις προοπτικές για τα ευρωπαϊκά ομόλογα παρά για τα αμερικανικά ομόλογα, καθώς οδεύουμε προς τις εκλογές στις ΗΠΑ τον Νοέμβριο. Ενώ υπάρχουν ακόμη πολλά να μάθουμε για τις μελλοντικές πολιτικές, οι εκστρατείες του Τζο Μπάιντεν και του Ντόναλντ Τραμπ επικεντρώνονται και οι δύο στις πολιτικές της Αμερικής, συμπεριλαμβανομένου του περιορισμού της μετανάστευσης και της αύξησης των δασμών στις εισαγωγές από το εξωτερικό για την προώθηση του διακυβεύματος για διατήρηση των αμερικανικών θέσεων εργασίας στους Αμερικανούς.

Το πρόβλημα είναι ότι δεν φαίνεται να υπάρχουν πολλοί Αμερικανοί που αναζητούν δουλειά. Το ποσοστό ανεργίας βρίσκεται σε ιστορικό χαμηλό. Η οικονομία των ΗΠΑ μπόρεσε να καλύψει την αυξανόμενη ζήτηση μετά την πανδημία μόνο χάρη στη μαζική μετανάστευση. Χωρίς τα 3,7 εκατομμύρια επιπλέον μετανάστες εργαζόμενους που προστέθηκαν από το 2020, οι ΗΠΑ πιθανότατα θα είχαν ακόμη υψηλότερο πληθωρισμό και επιτόκια.

Αυτές οι πολιτικές, επομένως, διατρέχουν τον κίνδυνο δυνητικής αποκατάστασης των ανησυχιών για τον πληθωρισμό. Η αγορά έχει ήδη αναγκαστεί να περιορίσει σημαντικά τις προσδοκίες της για χαμηλότερα επιτόκια από την Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ φέτος, καθώς ο πληθωρισμός έχει αποδειχθεί επίμονος. Εάν η ζήτηση είναι ανθεκτική, οι ευρέως διαδεδομένοι δασμοί και οι περιορισμοί στη μετανάστευση θα μπορούσαν να αναζωπυρώσουν τη συζήτηση σχετικά με το εάν η επόμενη κίνηση για τα επιτόκια πολιτικής είναι πράγματι ανοδική.

Το πρόβλημα του χρέους

Σύμφωνα με την Ward δεν είναι τόσο οι βραχυπρόθεσμες πολιτικές που την κάνουν πιο επιφυλακτική όσον αφορά τα ομόλογα των ΗΠΑ. Αντίθετα, είναι η ευρύτερη συζήτηση – ή πιο συγκεκριμένα, η έλλειψη συζήτησης – σχετικά με την κλιμάκωση των επιπέδων χρέους των ΗΠΑ και την τροχιά τους.

Οι ΗΠΑ έχουν δημοσιονομικό έλλειμμα 6%. Αυτό το επίπεδο θα ήταν κατανοητό σε μια περίοδο προσωρινής οικονομικής αδυναμίας. Αλλά η αμερικανική οικονομία ανθεί. Περίπου το ήμισυ αυτού του ελλείμματος οφείλεται στο γεγονός ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ, όπως και οι κυβερνήσεις αλλού, πρέπει τώρα να πληρώσει πολύ περισσότερους τόκους για το υπάρχον χρέος της. Οι παράγοντες που μείωσαν την παγκόσμια ζήτηση και τα επιτόκια —όπως η απομόχλευση του ιδιωτικού τομέα και η ποσοτική χαλάρωση— είναι απίθανο να επιστρέψουν και να σώσουν την πολιτική.

Το άλλο μισό του ελλείμματος είναι ένα διαρθρωτικό έλλειμμα, όπου τα κρατικά έσοδα υπολείπονται των δαπανών, σε μεγάλο βαθμό λόγω των φορολογικών περικοπών που ξεκίνησε ο Τραμπ ως πρόεδρος. Είπε ότι σχεδιάζει να παρατείνει αυτές τις φορολογικές περικοπές.

Με βάση τις τελευταίες εκτιμήσεις του Γραφείου Προϋπολογισμού του Κογκρέσου των ΗΠΑ, αυτό θα οδηγούσε το δημοσιονομικό έλλειμμα στο 7% του ΑΕΠ και το επίπεδο του χρέους προς το ΑΕΠ να αυξάνεται στο 124% την επόμενη δεκαετία. Και αυτό προϋποθέτει ότι η οικονομία λειτουργεί καλά. Μια ύφεση, μια οικονομική διάσωση ή άλλο απρόβλεπτο σοκ θα ρίξει αυτόν τον αριθμό ακόμη πιο μακριά.

Κρίση τύπου Truss

Θα μπορούσε ένας πρόεδρος των ΗΠΑ να αντιμετωπίσει μια κρίση ομολόγων με τον τρόπο που την αντιμετώπισε η πρώην πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου Liz Truss; Η θέση των ΗΠΑ ως το παγκόσμιο αποθεματικό σύστημα υποδηλώνει πως ίσως όχι, αναφέρει η Ward.

Πολλοί επενδυτές πρέπει να αγοράσουν ομόλογα των ΗΠΑ για σκοπούς εμπορίου ή διαχείρισης νομίσματος. Αλλά θα μπορούσαν οι ΗΠΑ να αρχίσουν να εκμεταλλεύονται επί μακρόν αυτό το προνόμιο; Ποιο επίπεδο χρέους είναι υπερβολικό; «Κανείς δεν ξέρει», παραδέχεται η Ward.

Αυτό που είναι βέβαιο όμως είναι ότι οι κίνδυνοι αυξάνονται και το προθεσμιακό ασφάλιστρο —η αποζημίωση που καταβάλλεται για αυτούς τους κινδύνους— δεν φαίνεται αρκετά υψηλή. Είναι αυτονόητο ότι οποιεσδήποτε αμφιβολίες θα μπορούσαν να αμφισβητήσουν το δολάριο όσο και την αγορά των κρατικών ομολόγων.

Και οι αγορές κρατικών ομολόγων δεν θα έχουν ανοσία στην αστάθεια των ΗΠΑ. Σε αυτό το πλαίσιο, η Ward εξακολουθεί να αναζητά προστασία στις ευρωπαϊκές αγορές κρατικών ομολόγων όπου τα μαθήματα της δημοσιονομικής κρίσης έχουν διδαχθεί καλά.