Ανάσταση! Δηλαδή, ζωή, ανάσα και ελπίδα

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς πιστός για να τον αγγίξει η Ανάσταση, αυτή η νίκη του φωτός απέναντι στο σκοτάδι, της ζωής απέναντι στον θάνατο κάθε μορφής, της ελπίδας απέναντι στην απόγνωση.

Είναι αυτή η πίστη ότι η ζωή δεν χρειάζεται να είναι μια σειρά από αλλεπάλληλους θανάτους, πραγματικούς και συμβολικούς, ότι δεν χρειάζεται να σπαταλιέται ανάμεσα στην απελπισία και το φόβο, ότι δεν χρειάζεται να είναι μια διαρκής περιφρόνηση των αναγκών και των ονείρων των ανθρώπων, ότι δεν πρέπει να είναι μια θυσία στο βωμό της μετριότητας, μια υποταγή με τη δικαιολογία ότι η φθορά και η ήττα είναι αναπόφευκτες.

Και αυτό είναι κάτι που αυτό το Πάσχα το έχουμε πάρα πολύ ανάγκη.

Γιατί όπου και εάν κοιτάξει κανείς σε αυτή τη χώρα, θα δει ανθρώπους που παλεύουν να ανασάνουν, που ασφυκτιούν σε έναν κόσμο που γίνεται όλο και πιο βάρβαρος, με εικόνες πολέμου και βαναυσότητας να έρχονται από παντού, από την Ουκρανία μέχρι τη Γάζα, που νιώθουν όλο και πιο ανασφαλείς σε μια χώρα όπου η επισφάλεια και η ακρίβεια βαφτίζονται «ανάπτυξη», που επιβιώνουν αλλά δεν ζουν, που βλέπουν τον κυνισμό να περισσεύει και τη δικαιοσύνη να παραμένει οδυνηρά απούσα.

Γιατί πλέον είμαστε μια χώρα που ασθμαίνει. Που διεκδικεί το δικαίωμά της στο οξυγόνο και την ελπίδα. Που θέλει να ξεφύγει από τον φαύλο κύκλο όσων της λένε «μην παραπονιέσαι, ζεις στον καλύτερο δυνατό κόσμο, απλώς δεν θέλεις να το παραδεχτείς». Που θέλει να αποκτήσει ξανά ένα μέλλον στο οποίο να προσβλέπει και όχι απλώς να βλέπει το χρόνο να ξοδεύεται στο «άντε να τα φέρουμε βόλτα άλλη μια μέρα».

Γιατί μπορεί να γιορτάζουμε το θαύμα της Ανάστασης, αλλά το αναστάσιμο μήνυμα είναι ότι τελικά τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν, ότι δεν είναι μονόδρομος η σημερινή κατάσταση. Άλλωστε η Ανάσταση είναι συγγενής της επανάστασης, της ρήξης με ό,τι σκοτώνει και ευτελίζει τη ζωή και της ελπίδας ότι ένας άλλος εντελώς διαφορετικός κόσμος είναι εφικτός, μια άλλη τάξη πραγμάτων που η ανάπτυξη τους χωράει όλους που η ευτυχία δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο λίγων.

Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτό που τελικά καθιστά δυνατή την Ανάσταση είναι η έμπρακτη αγάπη – τι άλλο είναι η Θυσία αν όχι μια κορυφαία πράξη αγάπης; Και η έμπρακτη αγάπη είναι η συγκολλητική ουσία που μας φέρνει πιο κοντά, που μας δίνει το κίνητρο για να καταβάλουμε προσπάθεια να κατανοήσουμε τον άλλον, που μας κάνει να νοιαζόμαστε, να μην αδιαφορούμε, που σε τελική ανάλυση μας κάνει μην «κοιτάμε τη δουλειά μας» και μόνο, να μην βυθιζόμαστε στη μοναξιά του ατομικισμού και της εγωπάθειας.

Και αυτό είναι κάτι που -ευτυχώς αναστήθηκε- το νιώσαμε ξανά το τελευταίο διάστημα. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που κατέβηκαν στον δρόμο, δεν το έκαναν απλώς από οργή ή διαμαρτυρία, το έκαναν και γιατί αισθάνθηκαν ότι εκείνη τη στιγμή έπρεπε να κάνουν κάτι μαζί με άλλους ανθρώπους, να κάνουν κάτι και για άλλους ανθρώπους, ένιωσαν ότι το χρωστούν στους άλλους και στον εαυτό τους, το έκαναν και θα το επαναλάβουν γιατί καταλαβαίνουν τη δύναμη των πραγμάτων που κάνουμε όλοι μαζί, την ισχύ όταν παλεύουμε όλοι μαζί.

Γιατί το μαζί είναι τελικά αυτό που θα μας δώσει και δύναμη και ανάσα και ελπίδα. Αυτό θα αλλάξει τα πράγματα. Αυτό θα νικήσει το σκοτάδι. Αυτό θα παραμερίσει και θα νικήσει αυτούς που περιφρονούν τις ανάγκες μας και αντιμετωπίζουν τη ζωή ως πράγμα αναλώσιμο.

Ας κρατηθούμε γερά από αυτό το μαζί και αυτή την Ανάσταση. Να ενισχύσουμε το μαζί της αγάπης, της δύναμης και της ζωής με νόημα και αξία.

Από όλες και όλους εμάς στον ot, Καλή Ανάσταση!