«Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν…».
Ο στίχος από το πασίγνωστο τραγούδι που ερμήνευσε μοναδικά ο Νίκος Παπάζογλου ταιριάζει γάντι για να περιγράψει την… μόνιμη πληγή της ελληνικής οικονομίας.
Και αυτή δεν είναι άλλη από το έλλειμμα στο εμπορικό ισοζύγιο. Το οποίο όπως έδειξαν και τα πρόσφατα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Υπηρεσία διευρύνθηκε περαιτέρω τον Μάρτιο.
Συνολικά το τρίμηνο Ιανουαρίου – Μαρτίου ανήλθε συνολικά στα 20,2 δισ. ευρώ, αυξημένο κατά 2,3% σε σύγκριση με το αντίστοιχο τρίμηνο του 2024.
Πρόκειται για μια ιδιαίτερα ανησυχητική εξέλιξη, κυρίως γιατί δείχνει ότι η χώρα αδυνατεί να επιλύσει το συγκεκριμένο πρόβλημα, διαχρονικά.
Ενώ σε άλλα «μέτωπα», όπως το ΑΕΠ, το χρέος και η ανεργία έχουμε κάνει άλματα από την περίοδο των… Μνημονίων, εκεί συνεχίζουμε να υστερούμε.
Παρά τις κατά καιρούς εξαγγελίες και τα μέτρα που ανακοίνωσαν οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων για να κλείσουν τη χαοτική απόσταση που χωρίζει τις εισαγωγές από τις εξαγωγές.
Με λίγα λόγια, εξακολουθούμε να εισάγουμε περισσότερα από όσα εξάγουμε.
Η «θεραπεία» είναι γνωστή και σχετίζεται με την τόνωση της εγχώριας παραγωγής, η οποία θα τροφοδοτήσει τις εξαγωγικές εταιρείες με τις απαραίτητες πρώτες ύλες.
Σε έναν ικανοποιητικό βαθμό, και όχι ολόκληρο καθώς κάτι τέτοιο σε πρώτη φάση τουλάχιστον θα ήταν το λιγότερο… ουτοπικό. Έτσι ώστε να σταματήσουν να απευθύνονται σε προμηθευτές εκτός συνόρων.
Η συζήτηση λοιπόν μοιραία γυρνάει… στα φουγάρα. Και πως θα ανάψουν ξανά υπό τη σύγχρονη μορφή τους. Η αρχή μπορεί να γίνει με κίνητρα για την τόνωση των επενδύσεων στην παραγωγή και μεταποίηση.
Να δείξει έμπρακτα η Πολιτεία ότι εννοεί στην πράξη τις εξαγγελίες περί παραγωγικής ανασυγκρότησης και δεν μένει στα… λόγια. Από λόγια χορτάσαμε, έχουν άλλωστε και κοντά… ποδάρια.
Είναι καιρός να συνειδητοποιήσουμε ότι ο τουρισμός, όσο απαραίτητος και εάν, είναι δεν πρέπει επουδενί να καταστεί… μονοκαλλιέργεια. Ή να στηριζόμαστε στο real estate για την προσέλκυση ξένων κεφαλαίων.
Τα καμπανάκια ηχούν δυνατά. Ας μην τα αγνοήσουμε αυτή τη φορά. Μπορεί να έχουμε αποφύγει τα πολύ δύσκολα, ωστόσο αυτή η κατάσταση δεν είναι βιώσιμη. Κάποια στιγμή… στο μέλλον ίσως «χτυπήσει» ξανά.
Το στοίχημα λοιπόν είναι πως θα μπουν μπροστά νέα εργοστάσια που θα παράγουν προϊόντα. Το πάθημα της κρίσης, πρέπει να γίνει μάθημα σε όλα τα επίπεδα.
Κυρίως για όσα είναι πιο δύσκολα να γίνουν και χρειάζεται περισσότερη δουλειά..
