Στραβά αρμενίζουμε

Το 2024, στην Ευρωπαϊκή Ενωση των 448 εκατομμυρίων κατοίκων, 19,5 εκατομμύρια παιδιά διέτρεχαν κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού.

Στην Ευρώπη των πολιτών, της ευημερίας, της ανάπτυξης, το 24,2% των παιδιών κάτω των 18 ετών βρισκόταν το 2024 αντιμέτωπο με το φάσμα της φτώχειας.

Στην Ευρώπη της εξάλειψης των ανισοτήτων και της αλληλεγγύης, το ποσοστό των παιδιών που λένε το ψωμί ψωμάκι τo 2018 ήταν στο 23,9%, το 2020 στο 24%, το 2023 είχε ανέβει στο 24,8% για να… μειωθεί το 2024 στο 24,2%, σύμφωνα με τα πλέον επίσημα στοιχεία που προέρχονται από τη Eurostat.

Για την Ελλάδα τα νέα δεν είναι καθόλου κολακευτικά, ούτε για την κυβέρνηση ούτε για την κοινωνία ολόκληρη: η χώρα μας βρίσκεται στην 4η θέση με το υψηλότερο ποσοστό μεταξύ των 27 χωρών μελών της ΕΕ παιδιών που βρίσκονται αντιμέτωπα με τον κίνδυνο φτώχειας (μετά από τη Βουλγαρία, την Ισπανία και τη Ρουμανία).

Ποσοστό 27,9% των παιδιών κοιτάζει κατάματα τη φτώχεια.

Σε μια χώρα με 10 εκατομμύρια κατοίκους, 473.000 παιδιά ανήκουν σε οικογένειες που δεν τα βγάζουν πέρα.

Στη χώρα του οικονομικού θαύματος, της υπεραπόδοσης του ΑΕΠ, του Ελλάδα 2.0, του ΕΣΠΑ, της ανάκτησης επενδυτικής βαθμίδας, του ράλι των μετοχών στο χρηματιστήριο, στη χώρα όπου «ξένοι επενδυτές και ξένες επενδύσεις συνεχίζουν να έρχονται», όπως φρόντισε να μας πληροφορήσει ο πρωθυπουργός σε πρόσφατη συνέντευξή του σε αμερικανικό ειδησεογραφικό δίκτυο, περίπου 3 στα 10 παιδιά ζουν δύσκολα.

Ας το βάλει ο καθένας σε όποια κλίμακα θέλει: στην πολυκατοικία του, στη γειτονιά του, στο σχολείο των παιδιών του, στο χωριό του… Για να το σκεφτούμε: τρία στα δέκα παιδιά βιώνουν συνθήκες φτώχειας με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.

Σύμφωνα με τον ορισμό της ΕΕ, ο κίνδυνος φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού, αντιστοιχεί στο άθροισμα των ατόμων που είτε κινδυνεύουν από φτώχεια είτε βρίσκονται σε σοβαρή υλική και κοινωνική στέρηση ή ζουν σε νοικοκυριό με πολύ χαμηλή ένταση εργασίας.

Όπως κι αν διατυπωθεί, η οδυνηρή πραγματικότητα δεν φτιασιδώνεται. Τρία στα δέκα παιδιά στη χώρα που ζούμε, στη χώρα των μεγαλόστομων διακηρύξεων και της ευημερίας των αριθμών που επιλέγουν οι κυβερνώντες να προβάλλουν ολημερίς και με κάθε ευκαιρία είναι φτωχά.

Υπάρχουν, λοιπόν, αριθμοί που δεν εκστομίζονται από τους θιασώτες της ασκούμενης πολιτικής. Υπάρχουν και άλλες αναγνώσεις ακόμη και των αριθμών που οι ίδιοι επικαλούνται για να μας πείσουν για την επιτυχία της πολιτικής τους.

Στο διά ταύτα η πραγματική ζωή είναι ο αδιάψευστος μάρτυρας.

Όταν το κυρίαρχο ζητούμενο είναι η ευημερία των αριθμών σε βάρος των ανθρώπων, στην εποχή της αφθονίας πλούτου και αγαθών, όταν σε μια χώρα και σε μια ένωση χωρών, όπου έστω και ένα παιδί – πόσω μάλλον εκατοντάδες χιλιάδες και δεκάδες εκατομμύρια αντίστοιχα- πεινάει (γιατί περί αυτού πρόκειται, όπως κι αν το διατυπώνουν οι επίσημοι ορισμοί), στραβά αρμενίζουμε…