Με κάποιες εξαιρέσεις, ελάχιστοι είναι αυτοί που θυμούνται την προεκλογική καμπάνια του Ρόναλντ Ρήγκαν το 1980, με αντίπαλο τον τότε εν ενεργεία πρόεδρο των Η.Π.Α. Τζίμμυ Κάρτερ. Στις 19 Ιουλίου 1980, ο Ρίγκαν ξεκίνησε την προεκλογική του εκστρατεία με μια θυελλώδη συγκέντρωση στο Τέξας. Εκεί λάνσαρε το σύνθημα της εκστρατείας, «Μπορούμε να κάνουμε την Αμερική ξανά μεγάλη». Ζήτησε δραστικές περικοπές στη «μεγάλη κυβέρνηση» και δεσμεύτηκε να επιτύχει έναν ισοσκελισμένο προυπολογισμό για πρώτη φορά από το 1969. Σε μια συγκέντρωση στη Νέα Υόρκη στις 5 Αυγούστου, ο Ρίγκαν πρότεινε καλύτερη μεταχείριση των νέων στον νόμο για τον κατώτατο μισθό, με παράλληλη ενθάρρυνση των επιχειρήσεων να προσλαμβάνουν ανειδίκευτους και άνεργους μαύρους νέους. Απευθυνόμενος στους μαύρους ψηφοφόρους, είπε: «….Αυτό που θέλω για την Αμερική είναι… σχεδόν αυτό που θέλει και η συντριπτική πλειοψηφία των μαύρων Αμερικανών….».
Επίσης, εκείνη την περίοδο, ο Αμερικανός υποψήφιος έκανε λόγο για «διεθνή ειρήνη μέσω δύναμης», για τόνωση της επιχειρηματικότητας και προώθηση της δημιουργίας και θεώρησε ότι η απελευθέρωση της οικονομίας από συντεχνιακές και πελατειακές δυνάμεις, ήταν αφ’ εαυτής εργαλείο οικονομικής ανάπτυξης και νέων θέσεων εργασίας.
Είναι ανάγκη να υπογραμμιστεί επίσης, όπως επισημαίνει και ο ιστορικός Nial Ferguson, ότι αν και έχει γίνει της μόδας να πιστώνουμε στον τότε Σοβιετικό ηγέτη Μιχαήλ Γκορμπαΐσόφ τον τερματισμό του Ψυχρού Πολέμου, στην πραγματικότητα ήταν η κυβέρνηση Ρήγκαν που ανάγκασε τη Μόσχα να ακολουθήσει μια οδό μεταρρυθμίσεων που τελικά οδήγησε σε παροπλισμό και το τέλος της σοβιετικής αυτοκρατορίας στην Ανατολική Ευρώπη.
Είναι αξιοσημείωτο ακόμα το γεγονός ότι εκείνα τα χρόνια, ταυτόχρονα με την απελευθέρωση της αμερικανικής οικονομίας, ο Ρήγκαν απέρριπτε τον ολοκληρωτισμό ως ιδεολογία και επεκτατική στρατηγική. Ξεκινώντας έτσι τον περίφημο «πόλεμο των άστρων»,ο οποίος τελικά υπήρξε στρατιωτική μπλόφα, ο τότε πρόεδρος προκάλεσε στην Αμερική μια σημαντική αύξηση των αμυντικών δαπανών και προσπάθησε να εκμεταλλευτεί την τεχνολογική υπεροχή τους υπεροχή. Όταν ήρθε η κατάλληλη στιγμή, ωστόσο, στράφηκε σε μια σειρά συναντήσεων κορυφής με τον Γκορμπατσόφ που τελικά προκάλεσαν εκπληκτικές αλλαγές τόσο στον αφοπλισμό όσο και στην ευρωπαϊκή ασφάλεια.
Όταν έτσι στις αρχές της δεκαετίας του 1990 κατέρρεε το τότε σοβιετικό καθεστώς, η Αμερική που παραλάμβανε ο Δημοκρατικός Μπιλ Κλίντον, μετά τις προεδρίες Ρήγκαν και πατρός Μπους, ήταν πραγματικά μεγάλη και πανίσχυρη. Ήταν επίσης μια ισχυρή ιδεολογικη οντότητα, που ήθελε να προωθήσει τη φιλελεύθερη δημοκρατία. Με πιο απλά λόγια, η τότε Αμερική ήταν μαζί με τη Δύση η μεγάλη νικήτρια του Ψυχρού Πολέμου
Αυτή την Αμερική, ο Ντόναλντ Τράμπ δεν την θέλει, γιατί όπως λέει, κόστιζει ακριβά.Σε μια περίοδο ετσι όπου η αντιπαράθεση μεταξύ αυταρχισμού και δημοκρατίας οξύνεται σε παγκόσμιο επίπεδο και η έννοια του κράτους δικαίου υποχωρεί, ο Αμερικανός .πρόεδρος παίζει ανοικτά το παίγνιο του αυταρχισμού.Αξιοποιεί δε τα μεγάλα λάθη του δημοκρατικού καπιταλισμού,με πρωτο και πιο σοβαρό αυτό της παγκόσμιας οικονομικής και νομισματικής αστάθειας που δημιούργησε.
Στο πλαίσιο αυτό, πολιτικοί όπως ο Ντόναλντ Τράμπ, η Μαρίν Λεπέν, ο Β. Ορμπαν, ο Γκ. Βίλντερς η Τζ. Μελόνι και άλλοι, αντελήφθησαν ότι η παγκοσμιοποίηση είχε πολλούς κερδισμένους στην Κίνα και τον αναπτυσσόμενο ασιατικό κυρίως κόσμο, αλλά αρκετούς δυσαρεστημένους στην ήδη αναπτυγμένη Δύση.
Αυτοί οι δυσαρεστημένοι, είναι ήδη μια πολυάριθμη πολιτική πελατεία, η οποία συνεχώς τείνει ευήκοον ούς σε εθνικιστικές και λαϊκίστικες κορώνες και εύκολα αποδέχεται νέους εχθρούς, όπως οι περίφημες «ελίτ» λόγου χάρη.
Στη βάση αυτής της λογικής και με την εμπειρία που ο Τράμπ είχε αποκτήσει από την πρώτη προεδρική του θητεία, ο ίδιος και οι σύμβουλοί του, επεξεργάστηκαν τη θεωρία του ανταγωνιστικού αυταρχισμού, που είναι μια νέα μορφή παράκαμψης του κράτους δικαίου.
Κατά τον καθηγητή Στήβεν Λεβίτσκυ, του πανεπιστημίου Χάρβαρντ, «ο ανταγωνιστικός αυταρχισμός, δεν απαιτεί την καταστροφή της συνταγματικής τάξης και δεν είναι μορφή μονοκομματικής δικτατορίας. Πρόκειται για ένα σύστημα στο οποίο τα κόμματα ανταγωνίζονται στις εκλογές, πλην όμως το κόμμα που επικρατεί κάνει τέτοια κατάχρηση εξουσίας ώστε να περιθωριοποιεί την αντιπολίτευση».
«….Οι περισσότερες απολυταρχίες που εμφανίστηκαν από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου…..», γράφουν στο “Foreign Affairs” οι καθηγητές Στήβεν Λεβίτσκυ και Λάκαν Δ. Γουαίη, εμπίπτουν σε αυτήν την κατηγορία, συμπεριλαμβανομένου του Περού του Alberto Fujimori, της Βενεζουέλας του Hugo Chavez και του σύγχρονου Ελ Σαλβαδόρ, της Ουγγαρίας, της Ινδίας, της Τυνησίας και της Τουρκίας. Υπό τον ανταγωνιστικό αυταρχισμό, η επίσημη αρχιτεκτονική της δημοκρατίας, συμπεριλαμβανομένων των πολυκομματικών εκλογών, παραμένει ανέπαφη. Οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης είναι νόμιμες και υπέργειες και διεκδικούν σοβαρά την εξουσία. Οι εκλογές είναι συχνά έντονες μάχες, στις οποίες οι υφιστάμενοι κυβερνώντες πρέπει να το ιδρώσουν. Και από καιρό σε καιρό, οι κατεστημένοι κυβερνώντες χάνουν, όπως έκαναν στη Μαλαισία το 2018 και στην Πολωνία το 2023. Αλλά το σύστημα δεν είναι δημοκρατικό, επειδή οι κατεστημένοι κυβερνώντες φτιάχνουν το παιχνίδι αναπτύσσοντας τον κυβερνητικό μηχανισμό για να επιτεθούν σε αντιπάλους και να συμμετάσχουν σε επικριτές. Ο ανταγωνισμός είναι πραγματικός αλλά άδικος.….».
Τα γεγονότα στην Καλιφόρνια και στο Λος Άντζελες, είναι σαφές ότι για τη διοίκηση Τράμπ, αποτελούν έμπρακτη απόδειξη των προθέσεών της, οι οποίες ενισχύονται και από τα τραγικά λάθη διακυβέρνησης των Δημοκρατικών τα χρόνια που προηγήθηκαν.Είναι σαφές έτσι ότι η Αμερική βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι, Με την μελλοντική της πορεία κάθε άλλο παρά μεγαλεία να προετοιμάζει..
![Ενοίκια: Στα ύψη οι τιμές των ενοικίων – Οι «τσουχτερές» περιοχές [πίνακες]](https://www.ot.gr/wp-content/uploads/2025/04/ot_enoikia24.png)
