«Κοινωνική αντιπαροχή». Πρόκειται για το τελευταίο όπλο στη μάχη για την καταπολέμηση της στεγαστικής κρίσης. Το πρόγραμμα προβλέπει την αξιοποίηση δημοσίων ακινήτων προκειμένου να καλυφθούν οι αυξημένες στεγαστικές ανάγκες πολιτών. Προς την εκπλήρωση αυτού του σκοπού, κάθε Υπουργείο καλείται να εισφέρει 3 έως 5 ακίνητα (δομημένα ή αδόμητα) που θα πληρούν συγκεκριμένες προδιαγραφές.
Οι δικαιούχοι που θα στεγαστούν στα πρώτα ακίνητα κοινωνικής κατοικίας του Δημοσίου θα επιλεγούν με εισοδηματικά και κοινωνικά κριτήρια και με έμφαση στην ενίσχυση των ζευγαριών, χαμηλόμισθων και μονογονεϊκών οικογενειών. Πριν την Κοινωνική Αντιπαροχή είχαν προηγηθεί το «Σπίτι μου Ι» και «Σπίτι μου ΙΙ», δυο προγράμματα που διαφημίστηκαν όσο λίγα μέτρα στο παρελθόν.
Η πανάκεια
Θεωρήθηκαν ως… πανάκεια που θα έλυνε το πρόβλημα. Και ταυτόχρονα θα έδινε ανάσα σε χιλιάδες πολίτες που θέλουν, αλλά αδυνατούν να αποκτήσουν στέγη. Και αυτό γιατί οι τιμές των ακινήτων έχουν εκτοξευθεί τα τελευταία χρόνια σε ύψη που δύσκολα μπορεί να αντέξει ο μέσος Έλληνας μισθωτός.
Συνολικά 21 στεγαστικά προγράμματα (!) έχουν κινητοποιηθεί μέχρι σήμερα σύμφωνα με την επίσημη ενημέρωση, τόσο για την ενίσχυση της ζήτησης όσο και για την ενίσχυση της προσφοράς. Επιπλέον, θεσπίστηκαν μια σειρά από φορολογικές και άλλες ρυθμίσεις, όπως οι περιορισμοί στις βραχυχρόνιες μισθώσεις και στην Golden Visa.
Πρόκειται για διόλου αμελητέες πρωτοβουλίες. Κανείς άλλωστε δεν αμφισβητεί τις προθέσεις και τη διάθεση των κυβερνώντων να.. κόψουν το γόρδιο δεσμό της στεγαστικής κρίσης. Γιατί υπάρχει στεγαστική κρίση, ας μην γελιόμαστε. Και πράγματι, -όπως επισημαίνουν και τα αρμόδια κυβερνητικά στελέχη έχει πανευρωπαϊκή διάσταση- και δεν είναι ελληνικό… φαινόμενο. Εδώ ωστόσο μπαίνει ένα μεγάλο «αλλά», και ταυτόχρονα δημιουργείται ένα τεράστιο ερώτημα. Και αυτό δεν είναι άλλο από το πόσο αποτελεσματικό μπορεί να αποδειχθεί το νέο πρόγραμμα. Και πόσο μπορεί να βοηθήσει ώστε να χτυπηθεί το κακό… στη ρίζα του.
Το κλειδί
Κλειδί, όπως προκύπτει απ’ όσα έχουν γίνει μέχρι στιγμής γνωστά, θα είναι ο βαθμός εμπλοκής της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Και πιο συγκεκριμένα τα κίνητρα που θα δοθούν για να αναλάβει την κατασκευή σύγχρονων κατοικιών (π.χ. απόκτηση κυριότητας από 30% έως 70% σε κάθε ακίνητο). Όσο πιο δελεαστικά είναι και «βγάζουν νόημα» για τους ιδιώτες, τόσο μεγαλύτερη αναμένεται να είναι η επιτυχία του προγράμματος. Διαφορετικά κινδυνεύει και αυτή η προσπάθεια να μείνει… στη μέση, και να μιλάμε ξανά για καλές προθέσεις που όμως δεν μετουσιώθηκαν σε πράξη.
Κάτι που φάνηκε ξεκάθαρα στην περίπτωση του Νέου Οικοδομικού Κανονισμού. Χωρίς τα μπόνους δόμησης, -τουτέστιν η προοπτική για αποκόμιση κέρδους- η όρεξη για την ανέγερση νέων οικοδομών ξαφνικά… κόπηκε.
