Στη δεύτερη θητεία Τραμπ, αυτό σημαίνει συζητήσεις για το ποιος πρέπει να φορολογείται και πόσο, ποιος είναι «πλούσιος» και πώς αυτό το ιδιωτικό κεφάλαιο πρέπει να κινητοποιηθεί για την αντιμετώπιση των ανησυχιών για τα δημόσια οικονομικά.
Το «Ένα, Μεγάλο, Όμορφο Νομοσχέδιο» του Τραμπ έχει διχάσει τις απόψεις, αφού εκτιμήσεις του Γραφείου Προϋπολογισμού του Κογκρέσου (CBO) διαπίστωσαν ότι οι πολιτικές θα κόστιζαν στους φτωχότερους Αμερικανούς περίπου 1.600 δολάρια ετησίως, ενώ θα αύξαναν το εισόδημα των πλουσιότερων νοικοκυριών κατά μέσο όρο 12.000 δολάρια ετησίως.
Αυτό οφείλεται σε τροποποιήσεις πολιτικής, όπως η αύξηση του ορίου απαλλαγής για κληρονομιές και δωρεές στα 15 εκατομμύρια δολάρια, καθώς και η αλλαγή του ανώτατου ποσού στις κρατήσεις για κρατικούς και τοπικούς φόρους (SALT) από 10.000 δολάρια σε 40.000 δολάρια.
Ένα ζήτημα με τις τρέχουσες συζητήσεις σχετικά με τους φόρους πλούτου, παρατήρησε ο επικεφαλής οικονομολόγος της UBS, Πολ Ντόνοβαν, είναι ότι συχνά, οι πλουσιότεροι Αμερικανοί δεν συνειδητοποιούν ότι είναι πλούσιοι.
Μιλώντας σε μια στρογγυλή τράπεζα την περασμένη εβδομάδα, ο Ντόνοβαν εξήγησε: «Ένα αρκετά ενδιαφέρον ζήτημα που αρχίζουμε να βλέπουμε να εμφανίζεται όλο και περισσότερο στις συζητήσεις… για πράγματα όπως οι φόροι πλούτου και οι φόροι κληρονομιάς είναι ότι υπάρχει ολοένα και περισσότερο ένα χάσμα μεταξύ της αντίληψης για τον πλούτο και της πραγματικότητας του πλούτου.
«Έτσι, κάποιος θα πει, “ναι, πρέπει να δημιουργήσουμε φόρο πλούτου για τους εκατομμυριούχους, αλλά όχι για εμένα, δεν μετράω για εκατομμυριούχος”, ενώ στην πραγματικότητα, κατέχει ένα διαμέρισμα δύο υπνοδωματίων στο Μανχάταν. Εξ ορισμού είναι εκατομμυριούχος».
Ο Ντόνοβαν συνέχισε λέγοντας ότι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης διαστρεβλώνουν επίσης τον πλούτο. Ακόμα κι αν η ανισότητα πλούτου δεν έχει αλλάξει, είπε, οι άνθρωποι αισθάνονται χειρότερα λόγω της σπατάλης που μοιράζονται στο διαδίκτυο.
«Ως αποτέλεσμα, οι άνθρωποι ίσως μπερδεύονται και πάλι περισσότερο μεταξύ της αντίληψής τους για τον πλούτο τους και της πραγματικότητας του πλούτου τους», πρόσθεσε ο Ντόνοβαν.
«Πολλοί άνθρωποι είναι πλούσιοι, αλλά αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους ως μειονεκτούντες επειδή δεν ζουν την καλύτερη ζωή ενός influencer στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης».
Ντροπή για την πολυτέλεια
Καθώς ο πλούτος γίνεται ένα ολοένα και πιο κοινωνικά διχαστικό θέμα —ακόμα και οι εύποροι αποστασιοποιούνται από την πραγματικότητα της κατάστασής τους— οι καταναλωτές ήδη περιορίζουν τις αγορές και τις εμπειρίες τους που αποτελούν σύμβολο κοινωνικής κατάστασης.
Η εαρινή ενημέρωση της Bain&Co για τον τομέα των πολυτελών ειδών, που δημοσιεύθηκε την περασμένη εβδομάδα, δείχνει ότι η επιχείρηση προσωπικών ειδών του κλάδου έχει συρρικνωθεί.
Η Κλαούντια Ντ’Αρπίζιο, μία από τους συντάκτες της έκθεσης, είπε στο Fortune ότι η φράση «ντροπή για την πολυτέλεια» επινοήθηκε για πρώτη φορά κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης του 2008, όταν ο πλούτος θεωρούνταν αγενής, δεδομένων των εκατομμυρίων Αμερικανών που είχαν χάσει τα σπίτια και τις δουλειές τους.
Η Ντ’Απρίζιο πρόσθεσε ότι τα καταστήματα πολυτελείας έχουν αρχίσει να χρησιμοποιούν απλές λευκές χάρτινες σακούλες, επειδή τα άτομα δεν ήθελαν να τους βλέπουν με επώνυμες σακούλες από ψώνια.
«Στις ΗΠΑ, αυτό ήταν αυτοπροκαλούμενο. Οι άνθρωποι διόρθωναν τις συμπεριφορές τους επειδή ντρέπονταν», συνέχισε η Ντ’Αρπίζιο.
Όσο για αυτή την τάση από Κινέζους εξήγησε: «Πρόκειται για ένα κομμουνιστικό καθεστώς που ώθησε την κατανάλωση ειδών πολυτελείας τα τελευταία 15 χρόνια, όταν οι άνθρωποι γίνονταν όλο και πιο πλούσιοι κάθε χρόνο. Τώρα που η ανάπτυξη επιβραδύνεται, υπάρχει ανεργία στις νεότερες γενιές, οπότε για να αποτρέψουν την ένταση, προσπαθούν να πουν στους πλούσιους: «μην επιδεικνύετε ότι είστε πλούσιοι αυτή τη στιγμή».
Αυτή η κοινωνική ένταση εξαπλώνεται, πρόσθεσε η Ντ’Απρίζιο, πράγμα που σημαίνει ότι οι μάρκες πολυτελείας θα πρέπει να επικεντρώνονται λιγότερο στην αντίληψη ότι είναι ελίτ και περισσότερο στο να είναι προπύργιο του πολιτισμού και της καινοτομίας.
Οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι
Ωστόσο, επειδή οι πλούσιοι δεν συνειδητοποιούν ότι είναι πλούσιοι, αυτό δεν σημαίνει ότι οι μηχανισμοί που παράγουν τον πλούτο τους κινούνται πιο αργά.
«Υπάρχουν δύο ανεξάρτητοι παράγοντες που πρέπει να λάβουμε υπόψη», δήλωσε ο Ντόνοβαν απαντώντας σε ερώτηση του Fortune. «Ο πρώτος από αυτούς είναι η άνοδος του οικονομικού εθνικισμού».
Μπορεί η πρωτοβουλία του Τραμπ «η Αμερική πρώτα» να είναι χαρακτηριστική, αλλά ο Ντόνοβαν πρόσθεσε είναι επίσης διαδεδομένη σε χώρες όπως η Κίνα.
Πρόσθεσε «αρκετά συχνά μπορεί να υπάρχει εχθρότητα προς τις ξένες μάρκες, προς τις ξένες εταιρείες».
Ο Ντόνοβαν πρόσθεσε ότι ένας δεύτερος παράγοντας που διαμορφώνει την προσέγγιση των πλουσίων στην κατανάλωση είναι ότι εστιάζουν λιγότερο στα αγαθά και περισσότερο στη διασκέδαση.
«Μια ερώτηση στην οποία συχνά απαντώ «Το ερώτημα είναι: Τι εννοεί ένας οικονομολόγος με τη λέξη «διασκέδαση»; Η απάντηση είναι οτιδήποτε μπορείτε να δημοσιεύσετε στο Instagram», λέει ο Ντόνοβαν στο Fortune. «Είναι λοιπόν ταξίδια στο εξωτερικό, γεύματα έξω, συναυλίες της Τέιλορ Σουίφτ. Για να είμαστε δίκαιοι, είναι και τα ρούχα, γιατί προφανώς, αν δημοσιεύετε το τελευταίο σας γεύμα στο Instagram, πρέπει να το κάνετε με νέο λουκ».
