Την ώρα που στην Ελλάδα οι ρυθμοί ανάπτυξης ξεπερνούν τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, η παραγωγικότητα κινείται σε χαμηλούς ρυθμούς.
Η έννοια της παραγωγικότητας είναι ίσως η πλέον σημαντική για μια οικονομία και κοινωνία. Αποτελεί το κλειδί για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας μιας οικονομίας και κατά συνέπεια της ευημερίας μιας χώρας.
Τόσο εγχώριοι όσο και διεθνείς οργανισμοί επισημαίνουν τα προβλήματα ανταγωνιστικότητας που υπάρχουν στην ελληνική οικονομία.
Πρόσφατα στοιχεία της DZ Bank αποτυπώνουν το μεγάλο χάσμα μεταξύ Βόρειας και Νότιας Ευρώπης και την πολύ χαμηλή παραγωγικότητα της εργασίας στην Ελλάδα.
Η υψηλή παραγωγικότητα διευκολύνει την αύξηση των μισθών και της ανταγωνιστικότητας, ενώ η στασιμότητα εγκυμονεί κινδύνους, ειδικά σε κοινωνίες που αντιμετωπίζουν πρόβλημα γήρανσης του πληθυσμού, τονίζει η DZ Bank.
Ο ΟΟΣΑ, για την παραγωγικότητα τονίζει ότι η μακροπρόθεσμη αύξησή της είναι αδύναμη, αντανακλώντας τα επίμονα εμπόδια στην εσωτερική αγορά και τονίζει ότι μπορεί να ενισχυθεί μέσω διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων για τη μείωση των εμποδίων στην εσωτερική αγορά, τη μείωση του ρυθμιστικού φόρτου, την εμβάθυνση των κεφαλαιαγορών και την ενίσχυση του ανταγωνισμού, ώστε να απελευθερωθεί η επιχειρηματική δυναμική.
Η Ελλάδα, σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΟΣΑ, είναι τελευταία στην παραγωγικότητα της εργασίας σε ένα σύνολο χωρών της ΕΕ, ενώ και η μέση παραγωγικότητα της ΕΕ είναι σημαντικά χαμηλότερη από αυτή της ΕΕ.
Επίσης, κατά τη διάρκεια της Ετήσιας Τακτικής Γενικής Συνέλευσης του ΣΕΒ, ο Πρόεδρος Σπύρος Θεοδωρόπουλος τόνισε «η παραγωγικότητα δεν είναι απλώς οικονομικός δείκτης· είναι εθνικός στόχος και συλλογική ευθύνη. Δεν είναι οι εργαζόμενοι υπεύθυνοι για τη χαμηλή παραγωγικότητα. Την κύρια ευθύνη τη φέρει το κράτος, και δευτερευόντως εμείς οι επιχειρήσεις».
Για την παραγωγικότητα άλλωστε μίλησε και ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ), Γιάννης Στουρνάρας ο οποίος τόνισε ότι η αύξηση της παραγωγικότητας αποτελεί μονόδρομο για την ευημερία μιας χώρας, ειδικά για την Ελλάδα που αντιμετωπίζει διαχρονική υστέρηση λόγω διαρθρωτικών αδυναμιών και περιορισμένης τεχνολογικής διαφοροποίησης.
Το ερώτημα είναι πώς μπορεί να αυξηθεί η παραγωγικότητα.
Σύμφωνα με άρθρο των οικονομολόγων κ.κ. Δημήτρη Α. Ιωάννου και Χρήστου Α. Ιωάννου «Η αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας σε μια οικονομία είναι δυνατόν να επιτευχθεί με δύο τρόπους. Πρώτος τρόπος είναι όταν στο εσωτερικό των οικονομικών τομέων και κλάδων διαφοροποιείται η εργασιακή διαδικασία, (συνήθως λόγω τεχνολογικής αλλαγής και νέας επένδυσης κεφαλαίου), με αποτέλεσμα να αυξάνεται το προϊόν, (η «εκροή»), ανά εργαζόμενο, ή ανά μονάδα χρόνου. Στην περίπτωση αυτή μπορούμε να πούμε πως υπάρχει αλλαγή της «συνάρτησης παραγωγής» του κλάδου. Δεύτερος τρόπος με τον οποίο συμβαίνει να αυξηθεί η μέση παραγωγικότητα της οικονομίας είναι όταν μετακινείται εργατικό δυναμικό, και κεφάλαιο, από κλάδους χαμηλής παραγωγικότητας σε κλάδους υψηλότερης παραγωγικότητας. Αυτός είναι ένας τρόπος «διαρθρωτικού μετασχηματισμού» της οικονομίας ο οποίος δεν προϋποθέτει απαραιτήτως την αλλαγή της «συνάρτησης παραγωγής» στους κλάδους που ενισχύθηκαν με νέο κεφάλαιο και εργατικό δυναμικό».
