Οι πνεύμονες πρασίνου στην Αθήνα δεν είναι πολλοί. Εθνικός Κήπος και Πεδίον του Άρεως οι δύο μεγαλύτεροι κήποι, αγαπημένα σημεία για βόλτες, δροσιά, ξεκούραση… Άρρηκτα συνδεδεμένοι με αναμνήσεις, μυρωδιές και εικόνες των παιδικών μας χρόνων.
Σήμερα θα μιλήσω για το Πεδίον του Άρεως, το «πάρκο μας» όπως συνηθίζουν να το αποκαλούν όσοι μένουν στη γύρω περιοχή: ένα σημείο συνάντησης, στο οποίο δίνουν ένα άτυπο ραντεβού γονείς με παιδιά, ηλικιωμένοι, χαρούμενα τετράποδα, ζευγαράκια, αλλά και μοναχικοί άνθρωποι που επιζητούν λίγες στιγμές χαλάρωσης. Για γειτονιές σαν τη δική μας, που οι παλιές μονοκατοικίες έδωσαν τη θέση τους σε πολυκατοικίες και οι κήποι με τις δροσερές σκιές δεν υπάρχουν πια, το Πεδίον του Άρεως (αλλά και ο λόφος του Φινόπουλου, ή το δασάκι των δικαστηρίων) είναι οι μικρές οάσεις που χρειαζόμαστε. Και η ανάγκη αυτή είναι ακόμα μεγαλύτερη όταν καύσωνας πυρώνει το τσιμέντο, ο ανεμιστήρας δεν αρκεί και η «κλεισούρα» του aircondition έχει κουράσει.
Η Υδάτινη Διαδρομή (Πλατάνια) και το σιντριβάνι της Γαρδένιας, το οποίο επαναλειτούργησε φέτος (παρά τις διακοπές και τα προβλήματα), τα παγκάκια κάτω από τα μεγάλα δέντρα, αλλά και το Σιντριβάνι Οικονομίδη είναι οι μικροί παράδεισοι, τις ημέρες που το θερμόμετρο δείχνει κόκκινο… Αλλά, όχι!
Τα τελευταία χρόνια, όταν εκδίδεται προειδοποίηση κινδύνου πυρκαγιάς κατηγορίας 5 για την περιοχή της Περιφέρειας Αττικής, το Πεδίον του Άρεως στο κέντρο της Αθήνας, κλείνει αυτόματα για το κοινό. Το ίδιο συμβαίνει και με άλλους αστικούς χώρους πρασίνου, ανεξαρτήτως μικροκλιματικών ή πολεοδομικών χαρακτηριστικών. Όμως, η κατηγοριοποίηση αυτή δεν λαμβάνει υπόψη το αστικό περιβάλλον του Δήμου Αθηναίων, που ουδεμία σχέση έχει με τα πευκοδάση ή δύσβατες περιοχές της Αττικής, όπως είναι ο Σχοινιάς, ο Υμηττός ή το Πάνειο Όρος.
Μάλιστα, η Οργάνωση «Πεδίον του Άρεως ΤΟ ΠΑΡΚΟ ΜΑΣ», απέστειλε επιστολή προς τον υπουργό Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας κ. Γιάννη Κεφαλογιάννη, με κοινοποίηση στο Γραφείο Πρωθυπουργού, τον Περιφερειάρχη Αττικής και τον Δήμαρχο Αθηναίων, ζητώντας να επανεξεταστεί ο τρόπος με τον οποίο εκτιμάται ο κίνδυνος πυρκαγιάς για τους αστικούς χώρους πρασίνου, όπως το Πεδίον του Άρεως, που ποτίζεται καθημερινά, είναι απολύτως προσβάσιμο και δεν παρουσιάζει τις συνθήκες ανάφλεξης δασικής περιοχής.
Για το λόφο του Φινόπουλου η εικόνα είναι ακόμα πιο τραγελαφική: ένας λόφος παρατημένος στην τύχη του, με ξηλωμένη περίφραξη, μια επικίνδυνη παιδική χαρά και ένα καμένο πρώην αναψυκτήριο, στα ερείπια του οποίου συχνά γίνεται χρήση ναρκωτικών. Ο λόφος, το «βουναλάκι» όπως το λέμε, κλείνει και αυτό λόγω κινδύνου πυρκαγιάς. Απλά κλειδώνουν μόνο τις εισόδους, γιατί αριστερά και δεξιά από αυτές η πρόσβαση είναι… ελεύθερη. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι οι μόνοι που εμποδίζονται να ανέβουν στον λόφο είναι αυτοί που το έχουν περισσότερο ανάγκη: ηλικιωμένοι, ή γονείς με καρότσια…
Θα μπορούσα να γράφω ώρες για τα δύο αυτά «καταφύγια» στον καύσωνα, τα οποία αν και αποτελούν τελείως διαφορετικές περιπτώσεις, λειτουργούν κάτω από έναν κοινό, παράλογο (σύμφωνα πάντα με την ταπεινή μου άποψη) παρονομαστή… Σε καμία περίπτωση δεν υποβαθμίζω τον κίνδυνο πυρκαγιάς, ούτε υποτιμώ τις προσπάθειες να διασφαλιστούν οι πολύτιμοι αυτοί πόροι. Εδώ χρειάζεται λίγο όραμα, λίγο μεράκι και αρκετό ξεβόλεμα…
Γιατί οι κάτοικοι της Αθήνας έχουν ανάγκη από χώρους πρασίνου, έχουν ανάγκη από οάσεις δροσιάς και από μονοπάτια χωρίς τσιμέντο…
