Από τον Ιούνιο έως και τις αρχές του Σεπτέμβρη, οι νησιωτικοί προορισμοί ζουν τις ένδοξες μέρες τους: πληρότητες στα καταλύματα, γεμάτα εστιατόρια, και κίνηση σε κάθε σοκάκι.
Όμως, όταν τα φώτα της τουριστικής περιόδου σβήνουν, μια διαφορετική πραγματικότητα κάνει την εμφάνισή της – πιο σιωπηλή, πιο απαιτητική, και συχνά αόρατη για τους περισσότερους.
Η νησιωτικότητα δεν είναι απλώς ένα γεωγραφικό δεδομένο. Είναι καθημερινότητα, πρόκληση και τρόπος ζωής για τους χιλιάδες κατοίκους των ελληνικών νησιών. Είναι η μοναξιά του χειμώνα, η περιορισμένη πρόσβαση σε βασικές υπηρεσίες, το υψηλό κόστος ζωής, και η ανάγκη για σταθερές συγκοινωνίες που να εξυπηρετούν όχι μόνο τουρίστες, αλλά – κυρίως – τους μόνιμους κατοίκους. Και κάπου εδώ αρχίζει να αναδεικνύεται η σημασία του συμβατικού πλοίου.
Τα μεγάλα, συμβατικά πλοία – συχνά υποτιμημένα μπροστά στα λαμπερά, γρήγορα ταχύπλοα – είναι στην πραγματικότητα οι σιωπηλοί ήρωες του Αιγαίου και του Ιονίου.
Δεν είναι απλώς ένα μέσο μεταφοράς, αλλά ένας κρίσιμος κρίκος ζωής. Μεταφέρουν φάρμακα, τρόφιμα, οικογένειες, επαγγελματίες, μαθητές, φοιτητές. Συνδέουν καθημερινά τη νησιωτική Ελλάδα με την ηπειρωτική, ακόμα και όταν οι καιρικές συνθήκες είναι δύσκολες, ακόμα και όταν δεν υπάρχει τουριστική «απόδοση».
Το ταξίδι που έχει αξία πέρα από τον προορισμό
Όταν κάποιος επιλέγει να ταξιδέψει με ένα συμβατικό πλοίο, δεν κάνει απλώς μια μετακίνηση. Κάνει μια επιλογή ουσίας. Επιλέγει να στηρίξει τις τοπικές ναυτιλιακές γραμμές που δραστηριοποιούνται όλο τον χρόνο και όχι μόνο στην «εποχή της αφθονίας». Επιλέγει να συνδράμει οικονομικά και πρακτικά στη βιωσιμότητα των νησιωτικών κοινοτήτων, ενισχύοντας την τοπική απασχόληση, τις υποδομές, την προσβασιμότητα.
Και ίσως να ξεχνάμε ότι για πολλούς νησιώτες, το πλοίο δεν είναι «το μέσο για να φτάσουν στις διακοπές». Είναι το μόνο μέσο για να φτάσουν στον γιατρό, στον προμηθευτή, στον φοιτητή γιο ή κόρη που φοιτά στην Αθήνα. Είναι το μέσο για να ζήσουν αξιοπρεπώς σε έναν τόπο που συνεχίζει να κατοικείται και τον χειμώνα – από επιλογή, από αγάπη, από καθήκον.
Ας θυμηθούμε πως η στήριξη της νησιωτικότητας δεν μπορεί να είναι εποχική. Δεν μπορεί να εξαντλείται σε «πακέτα διακοπών» και “early bookings”. Είναι μια διαρκής σχέση ευθύνης, πολιτικής βούλησης και κοινωνικής ευαισθησίας. Και ο τρόπος που ταξιδεύουμε, έχει πολιτικό και ηθικό βάρος.
Η κοινωνική διάσταση ενός εισιτηρίου
Κάθε φορά που αγοράζουμε εισιτήριο για ένα συμβατικό πλοίο, επιλέγουμε να είμαστε μέρος αυτής της συνέχειας. Επιλέγουμε να στηρίξουμε όχι μόνο μια εταιρεία, αλλά έναν ολόκληρο ιστό ζωής: το λιμενεργάτη, το πρακτορείο εισιτηρίων, το κατάστημα στην προβλήτα, τον τοπικό παραγωγό που περιμένει το φορτηγό με τα εμπορεύματα.
Η νησιωτική Ελλάδα είναι η ψυχή της χώρας. Είναι η ιστορία, η παράδοση, το αύριο. Και ο τρόπος που τη στηρίζουμε δεν εξαντλείται στα καλοκαιρινά μας stories και τις selfies στο κατάστρωμα. Είναι ο χειμερινός επισκέπτης, ο συνειδητοποιημένος ταξιδιώτης, ο συμμέτοχος στην πραγματική ζωή των νησιών.
Ας μη βλέπουμε τα νησιά σαν τουριστικό προϊόν. Ας τα δούμε σαν ζωντανούς οργανισμούς.
Το ταξίδι με συμβατικό πλοίο μάς δίνει χρόνο να συνδεθούμε με τον προορισμό μας. Δεν είναι βιαστικό. Είναι εμπειρία. Είναι αναμέτρηση με το φως του Αιγαίου, με τον αέρα, με την παράδοση. Είναι μια υπενθύμιση ότι μπορούμε να ταξιδεύουμε με ουσία και όχι απλώς με ταχύτητα.
Ας στηρίξουμε τα νησιά μας – όχι μόνο το καλοκαίρι, αλλά 365 μέρες τον χρόνο.
Ας επιλέξουμε το συμβατικό πλοίο.
Aς επιλέξουμε να είμαστε μέρος της συνέχειας.
