Τα μηνύματα για τη φετινή τουριστική σεζόν από τους διάφορους προορισμούς είναι στις περισσότερες περιπτώσεις αρνητικά. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στην Μύκονο ή στη Σαντορίνη, δυο νησιά που αντιμετωπίζουν σοβαρές δυσκολίες για διαφορετικούς λόγους. Το πρώτο σίγουρα… πληρώνει τις υπερβολές του.
Συνολικά η τουριστική κίνηση δεν έχει καταφέρει -τουλάχιστον μέχρι στιγμής- να… ανταποκριθεί στις προσδοκίες που υπήρχαν. Κατά γενική ομολογία τα χρήματα που ξοδεύουν οι επισκέπτες είναι συγκριτικά λιγότερα από τις προηγούμενες χρονιές. Με αποτέλεσμα οι τοπικές οικονομίες και οι εποχικές επιχειρήσεις να πιέζονται ασφυκτικά, αφού το ταμείο δεν γεμίζει με τα απαραίτητα έσοδα, την ίδια στιγμή που τα έξοδα όχι μόνο τρέχουν αλλά έχουν… εκτοξευθεί. Από την ενέργεια και τις πρώτες ύλες έως τα έξοδα μισθοδοσίας.
Ώρα… αναστοχασμού
Ανεξάρτητα από την «πηγή του κακού», η φετινή απότομη προσγείωση μετά την περσινή… απογείωση προσφέρει μια πρώτης τάξης ευκαιρία να ξαναδεί η Πολιτεία με ψυχραιμία τη στρατηγική να ακολουθούμε ως χώρα στον τομέα της φιλοξενίας. Να αναλογιστούμε με σοβαρότητα κατά πόσο βαδίζουμε στο σωστό δρόμο ή πρέπει να κάνουμε κάποιες διορθωτικές κινήσεις. Στοχευμένες για να ενισχύσουμε το προϊόν που προσφέρουμε και μαζί να θωρακίσουμε την αποκαλούμενη και όχι άδικα, βαριά βιομηχανία μας από τους παντός είδους κραδασμούς.
Να διασφαλίσουμε ότι δεν θα είναι ευάλωτη στην πρώτη κρίση. Και ταυτόχρονα να μεγιστοποιήσουμε τα οφέλη που μπορούμε να αποκομίσουμε. Από τα πρώτα ζητήματα που πρέπει θα τεθούν επί τάπητος είναι η πρακτική των all inclusive διακοπών, η οποία αφορά στην απεριόριστη κατανάλωση ποτού και φαγητού -συνήθως κακής ποιότητας- εντός των ξενοδοχείων.
Οδυνηρά αποτελέσματα
Πρόκειται για ένα μοντέλο που εφαρμόζουν κατά κόρον οι μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες σε νησιά όπως η Ρόδος, η Κρήτη και η Κως, με οδυνηρά αποτελέσματα για τις τουριστικές επιχειρήσεις. Και αυτό γιατί οι συγκεκριμένοι τουρίστες δεν θα επισκεφτούν την τοπική ταβέρνα για να απολαύσουν ένα πιάτο φρέσκα ψάρια ή μια παραδοσιακή χωριάτικη σαλάτα. Δεν θα ψωνίσουν από τον ντόπιο επαγγελματία. Δεν θα πιούν τον καφέ τους στην πλατεία του χωριού. Η οικονομική τους δραστηριότητα περιορίζεται εντός των τειχών του ξενοδοχείου, όπου έχουν ήδη προπληρώσει τα πάντα.
Ο επισκέπτης του all inclusive δεν γνωρίζει τον τόπο. Δεν έρχεται σε επαφή με τους ανθρώπους του. Δεν δοκιμάζει την πραγματική του κουζίνα, την κουλτούρα του. Απλώς αγοράζει ένα πακέτο, μια άδεια απόλαυση, χωρίς ουσία. Είναι μια πραγματικότητα που κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει ή να αμφισβητήσει. Όσο και εάν κάποιοι πανηγυρίζουν για τον αριθμό των τουριστών, ο οποίος πράγματι αυξάνεται χρόνο με τον χρόνο.
Κέρδη για… λίγους
Η αλήθεια είναι ότι από το all inclusive ωφελούνται συγκεκριμένες επιχειρήσεις κυρίως πολυεθνικές. Και όχι η τοπική οικονομία, οι επαγγελματίες που ζουν και βιοπορίζονται από τον τουρισμό. Σε καμία περίπτωση λοιπόν δεν αποτελεί μοχλό ανάπτυξης. Αντίθετα, έχει εξελιχθεί σε… βαρίδι. Και είναι καιρός να ληφθούν μέτρα. Και να μπει φρένο στην ανεξέλεγκτη εξάπλωση του, όσο μεγάλα και εάν είναι τα συμφέροντα που το υπηρετούν.
Είναι ανάγκη να επενδύσουμε σε ένα μοντέλο βιώσιμου τουρισμού, που σέβεται τον τόπο, τους ανθρώπους, και τον πολιτισμό μας. Το φαινόμενο του all inclusive είναι μια μάστιγα που απειλεί να αλλοιώσει την ψυχή του ελληνικού τουρισμού. Άλλωστε το ζητούμενο για την Ελλάδα είναι ποιότητα και όχι η ποσότητα. Και ο νοών νοείτω….
