Εισόδημα από Μισθωτή Εργασία και Συντάξεις [Δ μέρος]

Συνεχίζουμε και σε αυτό το σημείωμα μας τις διευκρινήσεις που έχουμε δοθεί σχετικά με την φορολόγηση των ελευθέρων επαγγελματιών με την διάταξη της περίπτωσης (στ) παραγράφου 2 του άρθρου 12 του Κώδικα Φορολογίας Εισοδήματος (ΚΦΕ – ν.4172/2013) και είναι γνωστοί ως «μπλοκάκηδες»

Στο σημερινό μας σημείωμα θα δούμε τι γίνεται αν οι αντισυμβαλλόμενοι είναι ιδιώτες και έχουν την έδρα τους στην αλλοδαπής καθώς και άλλες περιπτώσεις που αφορούν τους «μπλοκάκηδες»

iv. Σύμφωνα με την εγκύκλιο ΠΟΛ.1109/2017, οι αντισυμβαλλόμενοι μπορούν να είναι και ιδιώτες .

Πιο συγκεκριμένα σύμφωνα με το έγγραφο

1. Σύμφωνα με τις διατάξεις της περ. στ’ της παρ. 2 του άρθρου 12 του Ν.4172/2013, ως εισόδημα από μισθωτή εργασία και συντάξεις περιλαμβάνεται και αυτό που προκύπτει βάσει έγγραφων συμβάσεων παροχής υπηρεσιών ή συμβάσεων έργου, με φυσικά ή νομικά πρόσωπα ή νομικές οντότητες τα οποία δεν υπερβαίνουν τα τρία (3) ή, εφόσον υπερβαίνουν τον αριθμό αυτόν, ποσοστό εβδομήντα πέντε τοις εκατό (75%) του ακαθάριστου εισοδήματος από επιχειρηματική δραστηριότητα προέρχεται από ένα (1) από τα φυσικά ή νομικά πρόσωπα ή νομικές οντότητες που λαμβάνουν τις εν λόγω υπηρεσίες και εφόσον δεν έχει την εμπορική ιδιότητα, ούτε διατηρεί επαγγελματική εγκατάσταση που είναι διαφορετική από την κατοικία του.

2. Από την γραμματική διατύπωση των ως άνω διατάξεων δεν προκύπτει ότι οι αντισυμβαλλόμενοι που ορίζει η περ. στ’ της παρ. 2 του άρθρου 12 του Ν.4172/2013 (φυσικά ή νομικά πρόσωπα ή νομικές οντότητες τα οποία δεν υπερβαίνουν τα τρία ….) πρέπει να ασκούν επιχειρηματική δραστηριότητα και συνεπώς, οι διατάξεις αυτές έχουν εφαρμογή και στην περίπτωση που οι αντισυμβαλλόμενοι δεν ασκούν επιχειρηματική δραστηριότητα (ιδιώτες).

v. Σύμφωνα με την ΠΟΛ.1029/15.2.2018 «Εφαρμογή των διατάξεων της περ. στ’ της παρ. 2 του άρθρου 12 του Ν.4172/2013 στις περιπτώσεις που τα αντισυμβαλλόμενα φυσικά ή νομικά πρόσωπα ή νομικές οντότητες που λαμβάνουν τις παρεχόμενες υπηρεσίες, έχουν φορολογική κατοικία ή μόνιμη εγκατάσταση στην αλλοδαπή» :

1. Με τις διατάξεις της περ. στ’ της παρ. 2 του άρθρου 12 του Ν.4172/2013 ορίζεται ότι για τους σκοπούς του ΚΦΕ, εργασιακή σχέση υφίσταται όταν ένα φυσικό πρόσωπο παρέχει υπηρεσίες βάσει έγγραφων συμβάσεων παροχής υπηρεσιών ή συμβάσεων έργου, με φυσικά ή νομικά πρόσωπα ή νομικές οντότητες τα οποία δεν υπερβαίνουν τα τρία (3) ή, εφόσον υπερβαίνουν τον αριθμό αυτόν, ποσοστό εβδομήντα πέντε τοις εκατό (75%) του ακαθάριστου εισοδήματος από επιχειρηματική δραστηριότητα προέρχεται από ένα (1) από τα φυσικά ή νομικά πρόσωπα ή νομικές οντότητες που λαμβάνουν τις εν λόγω υπηρεσίες και εφόσον δεν έχει την εμπορική ιδιότητα, ούτε διατηρεί επαγγελματική εγκατάσταση που είναι διαφορετική από την κατοικία του. Η διάταξη του προηγούμενου εδαφίου δεν εφαρμόζεται στην περίπτωση που ο φορολογούμενος αποκτά εισόδημα από μισθωτή εργασία, σύμφωνα με μία από τις περιπτώσεις α’ έως ε’ του παρόντος άρθρου. Με απόφαση του Γενικού Γραμματέα μπορούν να προβλέπονται περαιτέρω προϋποθέσεις και να καθορίζονται όλες οι αναγκαίες λεπτομέρειες για την εφαρμογή αυτής της περίπτωσης.

2. Με την ΠΟΛ.1109/20.7.2017 εγκύκλιο διευκρινίστηκε ότι από τη γραμματική διατύπωση των ως άνω διατάξεων δεν προκύπτει ότι οι αντισυμβαλλόμενοι που ορίζει η περ. στ’ της παρ. 2 του άρθρου 12 του Ν.4172/2013 (φυσικά ή νομικά πρόσωπα ή νομικές οντότητες τα οποία δεν υπερβαίνουν τα τρία κ.λπ.) πρέπει να ασκούν επιχειρηματική δραστηριότητα και συνεπώς, οι διατάξεις αυτές έχουν εφαρμογή και στην περίπτωση που οι αντισυμβαλλόμενοι δεν ασκούν επιχειρηματική δραστηριότητα (ιδιώτες).

3. Κατόπιν των ανωτέρω και δεδομένου ότι με τις διατάξεις της περ. στ’ της παρ. 2 του άρθρου 12 του Ν.4172/2013 δεν επιβάλλονται περιορισμοί ως προς την έδρα των φυσικών ή νομικών προσώπων ή νομικών οντοτήτων που λαμβάνουν τις εν λόγω υπηρεσίες, οι διατάξεις αυτές έχουν εφαρμογή και στην περίπτωση που τα ως άνω αντισυμβαλλόμενα πρόσωπα ή οντότητες έχουν φορολογική κατοικία ή μόνιμη εγκατάσταση στην αλλοδαπή.

vi. Οι αμοιβές για συμβουλευτικές ή παρόμοιες υπηρεσίες που υπάγονται στις υπόψη διατάξεις, δεν έχουν ευκαιριακό και παρεπόμενο χαρακτήρα καθόσον οι υπηρεσίες αυτές παρέχονται βάσει έγγραφων συβάσεων παροχής υπηρεσιών ή συβάσεων έργου και συνεπώς η υπαγωγή τους στις εν λόγω διατάξεις προϋποθέτει, πέραν των προϋποθέσεων που ορίζουν οι διατάξεις αυτές, και την προηγούμενη έναρξη επιχειρηματικής δραστηριότητας για τις ως άνω υπηρεσίες.

vii. Με την εγκύκλιος Ε.2103/2019 διευκρινιστικέ, σε ότι αφορά τους ιδιώτες μεταφραστές του υπουργείου Εξωτερικών (ΥΠΕΞ) οι οποίοι παρέχουν υπηρεσίες µέσω της μεταφραστικής υπηρεσίας του ΥΠΕΞ σε Υπηρεσίες του Δημοσίου, δύνανται να εφαρμοσθούν οι διατάξεις της περίπτωσης στ’ της παρ.2 του άρθρου 12 του Ν.4172/2013, κάτω από επιφυλάξεις. Ποιο συγκεκριμένα σύμφωνα με το έγγραφο: «οι διάφορες υπηρεσίες του Δημοσίου προς τις οποίες οι ιδιώτες μεταφραστές παρέχουν υπηρεσίες μέσω της Μ.Υ. του ΥΠΕΞ, όπως και η ίδια η Μ.Υ. του ΥΠΕΞ εντάσσονται στη γενικότερη έννοια του Δημόσιου τομέα όπως αυτός αναλύθηκε στην παρ. 2 της παρούσας. Κατά συνέπεια, για τους ιδιώτες μεταφραστές του ΥΠΕΞ οι οποίοι παρέχουν υπηρεσίες μέσω της Μ.Υ. του ΥΠΕΞ σε Υπηρεσίες του Δημοσίου, δύνανται να εφαρμοσθούν οι διατάξεις της περ. στ’ της παρ. 2 του άρθρου 12 του Ν.4172/2013, υπό την επιφύλαξη της τήρησης και των υπόλοιπων προϋποθέσεων που ορίζουν οι διατάξεις αυτές, και στην περίπτωση αυτή οι εν λόγω μεταφραστές θεωρείται ότι παρέχουν τις υπηρεσίες τους προς ένα (1) νομικό πρόσωπο, ήτοι το Ελληνικό Δημόσιο, ανεξαρτήτως του αριθμού των Υπηρεσιών του Δημοσίου προς τις οποίες εξέδωσαν τα προβλεπόμενα από τις διατάξεις του Ν.4308/2014 παραστατικά».

Ο Αποστόλης Αλωνιάτης είναι οικονομολόγος – φοροτεχνικός, Α’ Αντιπρόεδρος του Ινστιτούτου Οικονομικών & Φορολογικών Μελετών (Ι.Ο.ΦΟ.Μ), Σύμβουλος Διοίκησης της PROSVASIS AEBE και συγγραφέας.