Οι πολιτικές απαντήσεις που προτείνονται σε μεγάλα, σύνθετα και υπαρξιακά ζητήματα είναι συνήθως ελλιπείς, άτολμες και αποσπασματικές.
Οι μεγάλες τομές που δικαιούνται να σηκώσουν το βάρος του όρου «μεταρρύθμιση» μετατίθενται και αναβάλλονται για αργότερα.
«Το κράτος δεν θέλει, δεν ξέρει, δεν αντέχει τέτοιες αλλαγές», όπως πολύ εύστοχα τόνισε ο Τάσος Γιαννίτσης σε εισήγησή του για το Δημογραφικό σε εκδήλωση για τα 51 χρόνια του ΠαΣοΚ, εντοπίζοντας τη ρίζα του προβλήματος: «Το θέμα δεν είναι να πάρουμε κάποια επιφανειακά μέτρα που θα ανακυκλώνουμε κάθε 2-3 χρόνια, όταν θα έχει φανεί – για άλλη μια φορά – ότι ήταν αναποτελεσματικά. Η μεγάλη δυσκολία δεν είναι μόνο η αλλαγή αυτή καθαυτή, αλλά και ο πολύς χρόνος για να πετύχει κανείς έναν τέτοιο στόχο, και η ανάγκη για συνέχεια από διαδοχικές κυβερνήσεις».
Άλλο ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ζητήματος που απαιτεί αντιμετώπιση σε βάθος χρόνου είναι η περίφημη αποκέντρωση. «Όλους μάς πληγώνει η εικόνα χωριών που ερημώνουν, περιοχών που χάνουν σταδιακά τις παραγωγικές τους ικανότητες», όπως είπε ο ίδιος ο Πρωθυπουργός από το βήμα της ΔΕΘ. Τα μέτρα που ανακοινώθηκαν, όμως, ακούγονται στα αφτιά το ίδιο αποσπασματικά με εκείνα που στοχεύουν στην αντιμετώπιση του Δημογραφικού.
Πριν από περίπου δύο χρόνια, «Το Βήμα» είχε παρουσιάσει το «Στρατηγικό Σχέδιο Ορεινότητας» που είχε εκπονήσει η κυβέρνηση και το οποίο περιελάμβανε δράσεις, οικονομικές ενισχύσεις και κίνητρα για να ζωντανέψουν 2.158 κοινότητες στις «εσχατιές» της χώρας. Έκτοτε, η τύχη του σχεδίου αγνοείται. Άλλο ένα «στρατηγικό» σχέδιο παρέμεινε στα χαρτιά, ενώ ο χρόνος πιέζει. Μεγαλόστομες διακηρύξεις, μέτρα-ημίμετρα και έλλειψη συνέχειας συνθέτουν έναν φαύλο κύκλο που οδηγεί στη στασιμότητα. Η αλλαγή αυτής της νοοτροπίας αποτελεί προϋπόθεση για την αντιμετώπιση των μεγάλων προκλήσεων.
