O Εμανουέλ Μακρόν βλέπει την επιρροή του να συρρικνώνεται καθώς παλιοί σύμμαχοι τού γυρίζουν την πλάτη και η κοινή γνώμη δείχνει δυσαρέσκεια.
Οι ταχύτατες πολιτικές εξελίξεις και η κοινωνική αναταραχή εγείρουν αμφιβολίες για το μέλλον του Μακρονισμού, εξηγούν οι αρθογράφοι Adrienne Klasa, Sarah White και Ian Johnston των Financial Times.
Ο Εμανουέλ Μακρόν και η κρίση της εμπιστοσύνης
Το τέλος του Μακρονισμού είχε προβλεφθεί ξανά, αλλά η πρόσφατη αναταραχή με την επανατοποθέτηση του Σεμπαστιέν Λεκορνί ως πρωθυπουργού δείχνει ότι η δεκαετής πολιτική περιπέτεια του κεντριστικού κινήματος Μακρόν ίσως φτάνει στο τέλος της.
Σύμφωνα με έναν σύμβουλο του δεξιού κόμματος Les Républicains, «αυτό είναι το τέλος του Μακρόν. Έχει χάσει κάθε αξιοπιστία».
Η πρόκληση της κληρονομιάς
Η παραδοσιακή γαλλική αντι-προεδρική διάθεση δεν είναι κάτι νέο.
Ο προκάτοχος του Μακρόν, Φρανσουά Ολάντ, αντιμετώπισε ακόμη μεγαλύτερη δυσπιστία.
Παράλληλα, το κεντρώο μπλοκ του Μακρόν έχει κατακερματιστεί, με συνέπεια την αμφισβήτηση σημαντικών οικονομικών μεταρρυθμίσεων, όπως η αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης στα 64 έτη.
Ο βουλευτής Charles Rodwell από το κόμμα Renaissance υποστηρίζει ότι «ο Μακρονισμός σημαίνει φιλελεύθερη οικονομική πολιτική, ισχυρή ευρωπαϊκή στάση και βούληση για μεταρρυθμίσεις. Η εγκατάλειψη της μεταρρύθμισης των συντάξεων θα ήταν σαν να εγκαταλείπουμε κομμάτι της ταυτότητάς μας».
Από την άνοδο στις δυσκολίες
Η εκλογή του Μακρόν το 2017 είχε σπάσει την παραδοσιακή εναλλαγή μεταξύ αριστεράς και δεξιάς, με τον πρώην τραπεζίτη να κερδίζει παρά το περιορισμένο πολιτικό παρελθόν του.
Η νέα γενιά υποστηρικτών έφερε φρέσκες ιδέες στη κυβέρνηση.
Σήμερα, ωστόσο, η συμμαχία τριών κομμάτων του Μακρόν διαλύεται, ενώ τα κόμματα του κέντρου και της αριστεράς διστάζουν να προσφέρουν την απαραίτητη υποστήριξη.
Η Marine Le Pen παρουσιάζει το Rassemblement National ως σταθερή δύναμη έτοιμη να κυβερνήσει, ενισχύοντας την πίεση προς τον πρόεδρο.
Εσωτερικές τριβές και πολιτικές απώλειες
Ο François Patriat, γερουσιαστής του Renaissance, παραδέχεται ότι «το στρατόπεδο του Μακρόν δεν δείχνει σημάδια καλής υγείας. Είναι ένα λυπηρό θέαμα. Τα κόμματα αυτοκαταστρέφονται». Η κρίση επιδεινώνεται από την αποχώρηση συμβούλων και υπουργών προς τον ιδιωτικό τομέα.
Οι αποτυχημένες προσπάθειες για διάλυση της Εθνοσυνέλευσης το 2024 κόστισαν στον Μακρόν την ικανότητα να κυβερνήσει και ενίσχυσαν τη ριζοσπαστική δεξιά.
Διπλωματική ενασχόληση και ελπίδες
Παρά την εσωτερική κρίση, ο Μακρόν επικεντρώνεται στη διπλωματία, με συναντήσεις για την άμυνα της Ευρώπης, την Ουκρανία και την ανασυγκρότηση της Γάζας.
Ωστόσο, η διάθεση στο εσωτερικό του στρατοπέδου του χαρακτηρίζεται «ζοφερή» μετά την παραίτηση του Λεκορνί.
Υποστηρικτές του προέδρου, όπως ο βουλευτής Karl Olive, επιμένουν ότι «ο πρόεδρος είναι πολεμιστής και θα προσπαθήσει να σώσει ό,τι μπορεί από τις μεταρρυθμίσεις».
Η αισιοδοξία του Μακρόν για συμφωνίες που θα ξεμπλοκάρουν την πολιτική στασιμότητα παραμένει, δείχνοντας ίσως το πιο χαρακτηριστικό γνώρισμα του Μακρονισμού: την ακατάπαυστη εμπιστοσύνη, ακόμα και εν μέσω ιστορικών προκλήσεων.
Με τη Γαλλία να αντιμετωπίζει πολιτική και κοινωνική αναταραχή, μόνο ο χρόνος θα δείξει αν ο Μακρονισμός θα επιβιώσει ή αν το πείραμα του Εμανουέλ Μακρόν θα καταγραφεί ως μια σύντομη παρένθεση στη σύγχρονη γαλλική ιστορία.
