«Δεν ευθύνονται οι εργαζόμενοι για τη χαμηλή παραγωγικότητα. Aποτελεί μεγάλη παρεξήγηση το γεγονός πως, όταν μιλάμε για αύξηση της παραγωγικότητας, αυτή ταυτίζεται από μερίδα της κοινωνίας με αύξηση των ωρών εργασίας ή εντατικοποίησή της».
Πολύ σωστή η επισήμανση του προέδρου του ΣΕΒ, Σπύρου Θεοδωρόπουλου, από το βήμα της γενικής συνέλευσης του Συνδέσμου την περασμένη εβδομάδα.
Η δημιουργία προστιθέμενης αξίας είναι ζήτημα οργάνωσης, τεχνολογίας, επενδύσεων, θεσμών, ποιότητας εκπαίδευσης και κατάρτισης, λειτουργικότητας των υποδομών και σταθερότητας των κανόνων.
Το κομμάτι των ευθυνών που βαρύνει την πολιτεία είναι λίγο-πολύ γνωστό. Ωστόσο, το ζητούμενο δεν είναι μόνο τι κάνει η πολιτεία για τις επιχειρήσεις αλλά και τι περισσότερο μπορούν να κάνουν οι ίδιες για να γίνουν πιο ανταγωνιστικές.
Τα περιθώρια βελτίωσης είναι μεγάλα σε πολλούς τομείς, όπως για παράδειγμα στον τομέα της ηγεσίας, η οποία συναρτάται άμεσα με την παραγωγικότητα.
Μια ηγεσία που εμπνέει, εμπιστεύεται τους εργαζομένους, φροντίζει για τη συνεχή κατάρτισή τους.
Είναι δεκτική σε νέες ιδέες, ενθαρρύνει την ελεύθερη έκφραση, μεταλαμπαδεύει γνώση, κινητροδοτεί και επιβραβεύει με δίκαιο τρόπο, δημιουργεί το κατάλληλο περιβάλλον για υψηλές επιδόσεις και αποδόσεις. Ενισχύει τη δέσμευση των εργαζομένων, αποτρέπει την ψυχική εξουθένωση που οδηγεί σε μικρές, μεγάλες ή σιωπηρές παραιτήσεις. Συμβάλλει στη μέγιστη δυνατή αξιοποίηση των ικανοτήτων και δεξιοτήτων του στελεχιακού δυναμικού και στην ταχεία και αποτελεσματική ενσωμάτωση των εργαλείων που προσφέρει η τεχνολογία.
Πρόσφατη έρευνα του Harvard Business School σε 42 χώρες καταδεικνύει ότι η παραγωγικότητα μπορεί να μειωθεί έως και 20% εάν ο επικεφαλής μιας επιχείρησης λειτουργεί ως απλός μάνατζερ και όχι ως ηγέτης.
Με ποδοσφαιρικούς όρους, είναι άλλο ο τεχνικός διευθυντής και άλλο ο προπονητής. Ο τελευταίος οφείλει, πέραν των άλλων, να διαθέτει ηγετικές δεξιότητες που θα του επιτρέπουν να παίρνει από τους παίκτες το 100%.
