Ας μην τρελαθούμε: Σκάνδαλο και μάλιστα κυβερνητικό είναι η υπόθεση ΟΠΕΚΕΠΕ

Μιλώντας ο πρωθυπουργός στα εγκαίνια του νέου Πρωτοδικείου στο Περιστέρι, υποστήριξε ότι η «αμφισβήτηση της εμπιστοσύνης στη Δικαιοσύνη μπορεί πολύ εύκολα σε αυτό το τοξικό περιβάλλον να γίνει μία αυτοεκπληρούμενη προφητεία στο μυαλό των πολιτών». Με αυτό τον τρόπο θέλησε να απαλλάξει την κυβέρνησή του από την όποια ευθύνη της αποδίδεται σε σχέση με την κρίση εμπιστοσύνης σε θεσμούς όπως η δικαιοσύνη.

Ουσιαστικά, προσπάθησε να αποδώσει την κρίση εμπιστοσύνης περισσότερο σε ένα κλίμα που καλλιεργείται, μια «τοξικότητα» (άλλη μια λέξη πασπαρτού της εποχής) που διαμορφώνεται, χωρίς βεβαίως να είναι σαφής ως προς το ποιοι ευθύνονται για αυτήν. Προσπάθησε να πείσει ότι όλα αυτά δεν αφορούν την κυβέρνηση, μια που η τελευταία εργάζεται ακατάπαυστα για να ολοκληρώσει το μεταρρυθμιστικό της έργο.

Θα μπορούσε κανείς να συζητήσει αυτή την τοποθέτηση, μια που όντως υπάρχουν και τοξικά στοιχεία στη δημόσια σφαίρα, εάν όντως αντιστοιχούσε στην πραγματικότητα.

Γιατί παραδίπλα στην είδηση αυτή βλέπει κανείς και την είδηση ότι προσκεκλημένος σε τηλεοπτική εκπομπή ο εισηγητής της ΝΔ στην Εξεταστική Επιτροπή για την υπόθεση, Μακάριος Λαζαρίδης, έσπευσε να υποστηρίξει ότι «δεν υπάρχει σκάνδαλο ΟΠΕΚΕΠΕ», μια τοποθέτηση διανθισμένη και με αμφισβήτηση του ρόλου που έχει η Ευρωπαία Εισαγγελέας Λάουρα Κοβέσι.

Βλέποντας κανείς τέτοιες δηλώσεις, που δεν είναι οι μόνες το τελευταίο διάστημα, αντιλαμβάνεται πώς τελικά υπονομεύεται η εμπιστοσύνη των πολιτών ως προς τη δυνατότητα εντός αυτής της χώρας να αποδοθεί όντως δικαιοσύνη.

Και το λέω αυτό γιατί δεν είναι ότι οι πολίτες δεν έχουν δει στοιχεία που εξηγούν γιατί υπάρχει σκάνδαλο ΟΠΕΚΕΠΕ, γιατί είναι όντως σκάνδαλο και όχι απλώς κάποιοι αγρότες που έκαναν δηλώσεις με πλαστά στοιχεία και κάποιοι επίορκοι υπάλληλοι που δεν έκαναν τους απαραίτητους ελέγχους, όπως θέλει να μας πείσει η κυβέρνηση. Ένα σκάνδαλο που αφορά έναν ολόκληρο μηχανισμό που είχε στηθεί και που σκοπό είχε να αξιοποιήσει αυτή τη δυνατότητα επιδοτήσεων στη βάση πλαστών στοιχείων για να διευρύνει την επιρροή του κυβερνώντος κόμματος σε κρίσιμες περιοχές. Έναν μηχανισμό που πολύ δύσκολα μπορούμε να πιστέψουμε ότι δεν λειτουργούσε σε πλήρη γνώση και των αρμοδίων υπουργών.

Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη και από τις καταθέσεις που ήδη έχουν γίνει προκύπτει ότι υπήρξαν σαφείς παρεμβάσεις κυβερνητικές όπως και σαφής κυβερνητική επίγνωση των όσων συνέβαιναν. Ούτε είναι τυχαίο ότι επειδή έγινε αντιληπτό ότι η κυβερνητική πλειοψηφία προσπάθησε αρχικά να χειραγωγήσει τον κατάλογο των μαρτύρων που θα προσκαλούνταν, και αυτό προκάλεσε πλήθος αρνητικών σχολίων, έσπευσε ο πρωθυπουργός να υποστηρίξει ότι θα κληθούν και άλλοι μάρτυρες.

Βεβαίως ακόμη και έτσι η κοινωνία δεν μπορεί να προσπεράσει το γεγονός ότι η κυβέρνηση χρησιμοποιεί την κοινοβουλευτική πλειοψηφία που διαθέτει ως διαρκές απαλλακτικό βούλευμα και επέλεξε να μπλοκάρει τη δυνατότητα για προανακριτική επιτροπή, παρότι ο φάκελος από την Ευρωπαϊκή Εισαγγελία περιλάμβανε και αναφορές σε ενδεχόμενες ποινικές ευθύνες.

Σε τελική ανάλυση, βλέπουμε και εδώ να ξεδιπλώνεται ένα ανάλογο νήμα με όσα είδαμε στην τραγωδία των Τεμπών. Και εκεί, παρά το βάρος πολύ μεγάλων κινητοποιήσεων από τη μεριά της κοινωνίας, η κυβέρνηση επί της ουσίας αρνήθηκε να αναλάβει την πλήρη ευθύνη, κάτι που με τη σειρά του τόνωσε και την αίσθηση, διάχυτη πια, ότι υπάρχει συγκάλυψη.

Όλα αυτά, όπως εύκολα μπορούμε να αντιληφθούμε, απλώς ενισχύουν την κρίση εμπιστοσύνης στη Δικαιοσύνη, τόσο ως προς την ίδια ως θεσμό όσο – και κυρίως – ως προς τη σχέση της κυβέρνησης με τη Δικαιοσύνη και εάν θέλει πραγματικά να κατοχυρώσει την ανεξαρτησία της ή εάν αντίθετα την αντιμετωπίζει με μια καθεστωτική λογική, ως τμήμα ενός συνολικότερου μηχανισμού άσκησης εξουσίας που πρέπει να «συστρατευτεί».

Με αυτή την έννοια, δεν μπορούμε να μιλάμε για κάτι που ξεκινά από την τοξικότητα στη δημόσια σφαίρα. Γιατί δεν είναι ούτε μια φημολογία, ούτε μια παραπληροφόρηση, ούτε κάποιο fake news, ούτε καν οι υπαρκτές στρεβλώσεις στη δημόσια σφαίρα. Εδώ έχουμε μια κυβέρνηση η οποία σε σχέση με υπαρκτά σκάνδαλα και υποθέσεις με υπαρκτές και μέχρι τώρα επί της ουσίας ανομολόγητες κυβερνητικές ευθύνες, επιμένει να δηλώνει «ουδεμία σχέση έχουμε» και συνάμα να μην διευκολύνει και ακριβώς, σε επίπεδο κοινοβουλευτικό τουλάχιστον, την ίδια τη διερεύνηση. Αρκεί να σκεφτούμε ότι και εκεί που υπό το βάρος της λαϊκής κατακραυγής αναγκάστηκε, με σημαντική καθυστέρηση, να πάει σε διαδικασία προανακριτικής, όχι μόνο το έκανε δηλώνοντας ταυτόχρονα την πλήρη εμπιστοσύνη στην αθωότητα των υπουργών (ουσιαστικά είπε στην αντιπολίτευση «άντε να σας κάνουμε τη χάρη, αλλά μην περιμένετε πολλά»), αλλά και επέλεξε συγκεκριμένη μεθόδευση ώστε η υπόθεση να γυρίσει στη Δικαιοσύνη χωρίς ουσιαστικά να γίνει κάτι σε επίπεδο προανακριτικών.

Μόνο που όταν η κοινωνία βλέπει μια κυβέρνηση, να δηλώνει μεν ότι στηρίζει τη Δικαιοσύνη και την αναβαθμίζει, αλλά ταυτόχρονα εξίσου ρητά δηλώνει ότι δεν έχει καμία ποινική ευθύνη και θα αξιοποιήσει κάθε δυνατότητα που προσφέρει η κοινοβουλευτική της πλειοψηφία για να εξασφαλίσει ασυλία των υπουργών, τότε ποια εμπιστοσύνη μπορούν να έχουν οι πολίτες ότι θα αναζητηθούν ευθύνες, «όσο ψηλά και εάν βρίσκονται»;

Και αντίστοιχα, ποιο μήνυμα στέλνει στην κοινωνία το γεγονός ότι σε επίπεδο ρητορικής τα στελέχη της κυβερνητικής παράταξης όχι μόνο δεν αναγνωρίζουν ευθύνες της κυβέρνησης, αλλά φθάνουν να υποστηρίζουν ότι όλες αυτές οι υποθέσεις, που στο κέντρο τους έχουν πολύ συγκεκριμένες επιλογές που έκανε η κυβέρνηση, σε σχέση με το εάν προώθησε ή δεν προώθησε συγκεκριμένα μέτρα και σε σχέση με το εάν επέτρεψε ή όχι παραβατικές συμπεριφορές, τελικά δεν αφορούν την κυβέρνηση.

Θα έλεγε κανείς ότι πλέον περάσαμε από την θεωρία του «ανθρώπινου λάθους και μόνο» σε σχέση με τα Τέμπη, στην αντίστοιχη θεωρία της «ατομικής παραβατικότητας και μόνο» σε σχέση με το σκάνδαλο ΟΠΕΚΕΠΕ.

Όμως, όλα αυτά απλώς εμπεδώνουν στους πολίτες τη διάχυτη αίσθηση ότι στην Ελλάδα οι πραγματικές ισορροπίες (και οι αναγκαίες αποστάσεις…) μεταξύ των θεσμών εδώ και χρόνια δεν ισχύουν. Ότι υπάρχει συστηματική χειραγώγηση ώστε να νομιμοποιούνται οι κάθε λογής αυθαιρεσίες. Ότι όσοι διαχειρίζονται εξουσία εξ ορισμού θα ξεπεράσουν «κόκκινες γραμμές» και μετά θα αποφύγουν οποιαδήποτε κύρωση.

Και αυτή η εμπεδωμένη αίσθηση δεν ανατρέπεται με την απλή εξαγγελία μεταρρυθμίσεων, ούτε με τα εγκαίνια νέων δικαστικών κτιρίων. Θα απαιτούσε έμπρακτες αποδείξεις για ένα άλλο ήθος και ύφος της κυβερνητικής εξουσίας. Κάτι που η σημερινή κυβέρνηση εμφανώς δυσκολεύεται να κάνει πράξη.

Πηγή: in.gr