Ο Τραμπ, το ουκρανικό και ο γρίφος της Βουδαπέστης

Μόλις στα τέλη Σεπτεμβρίου ο Ντόναλντ Τραμπ υποστήριζε ότι η Ουκρανία μπορεί να ανακτήσει τα υπό ρωσική κατοχή εδάφη της με τη βοήθεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ, χαρακτρίζοντας τη Μόσχα «χάρτινη τίγρη».

Ξανά και ξανά δήλωνε απογοητευμένος από τη στάση του Ρώσου ομολόγου του, Βλαντίμιρ Πούτιν, παραδεχόμενος ότι η διαπροσωπική σχέση τους, στην οποία πόνταρε διπλωματικά, δεν απέφερε τα αναμενόμενα από την Ουάσινγκτον μετά τη σύνοδο κορυφής στην Αλάσκα, στα μέσα Αυγούστου.

Στο μεσοδιάστημα, οι ΗΠΑ είχαν προφανώς συνδράμει το Κίεβο με την παροχή πληροφοριών για καταστροφικά πλήγματα με drones μεγάλης εμβέλειας κατά της βιομηχανίας ορυκτών καυσίμων της Ρωσίας, στοχεύοντας στην «αχίλλειο πτέρνα» της πολεμικής οικονομίας της.

Ο δε Τραμπ είχε αφήσει δημοσίως ανοιχτό το ενδεχόμενο ακόμη και να προμηθεύσει το Κίεβο πυραύλους Tomahawk -μέσω του ΝΑΤΟ και με τα λεφτά των Ευρωπαίων- εντείνοντας έτσι τις πιέσεις στον Πούτιν.

Φαίνεται ωστόσο ότι αρκούσε μια νέα τηλεφωνική επικοινωνία του με τον Ρώσο πρόεδρο, την περασμένη Πέμπτη, για να κάνει μια νέα διπλωματική πιρουέτα.

Όχι τυχαία, το τηλεφώνημα έγινε παραμονή της τρίτης επίσκεψης του Ουκρανού προέδρου Βολοντίμρι Ζελέσνι στον Λευκό Οίκο στην εποχή Τραμπ 2.0.

Πληθώρα δυτικών ΜΜΕ αναφέρουν, βάσει διαρροών, ότι ήταν σχεδόν εξίσου χαώδης με την πρώτη του περασμένου Φεβρουαρίου, με μόνη ειδοποιό διαφορά αυτή τη φορά ότι δεν καταγράφηκε από τις τηλεοπτικές κάμερες.

Στη συνάντηση της Παρασκευής, ο πρόεδρος των ΗΠΑ φέρεται σχεδόν να εξύβρισε ξανά τον Ουκρανό ηγέτη, απαιτώντας η εμπόλεμη χώρα του να υποταχθεί στους φερόμενους νέους όρους του εισβολέα Βλαντιμίρ Πούτιν, παραδίδοντας τον έλεγχο του Ντονέτσκ στη Ρωσία ή αντιμετωπίζοντας διαφορετικά «την καταστροφή».

Ο Τραμπ το διέψευσε, όχι ωστόσο ο Ζελέσκνι, που ποντάρει σταθερά πια στη στήριξη των -κατά τα λοιπά διχασμένων- Ευρωπαίων.

Άπαντες αναμένουν πλέον τα αποτελέσματα της προαναγγελθείσας νέας συνόδου κορυφής ΗΠΑ-Ρωσίας στη Βουδαπέστη, εάν και όταν γίνει.

Προκαταβολικά κρατούν μικρό καλάθι…

Στιγμιότυπο από την έντονη χειραψία μεταξύ των προέδρων των ΗΠΑ και της Ρωσίας, Ντόναλντ Τραμπ και Βλαντίμιρ Πούτιν, στη συνάντησή τους στην Αλάσκα, στα μέσα Αυγούστου (REUTERS/Kevin Lamarque/File Photo)

Ηγεμονικό μπρα ντε φερ

Δελεάζοντάς τον κυρίως με οικονομικής φύσεως προτάσεις διμερούς συνεργασίας, ο Πούτιν έχει καταφέρει μέχρι στιγμής να αποτρέψει τον Τραμπ από το να επιβάλει περαιτέρω κυρώσεις στη Ρωσία ή να στείλει πιο ισχυρά όπλα στην Ουκρανία, υπενθυμίζοντας παράλληλα την υπαρκτή απειλή των στρατιωτικών αντιποίνων (και δη των πυρηνικών) της Μόσχας.

Η δε τραμπική νέα διπλωματική τακτική με τους Tomahawk δείχνει ωστόσο να μην αποδίδει τα δέοντα, παρά τα αρχικά δείγματα επανενεργοποίησης του διπλωματικού διαλόγου πέριξ της επίλυσης της ουκρανικής κρίσης.

Σε αντίθεση με τη ρωσική κωλυσιεργία, η ηγεσία του Κιέβου δηλώνει διπλωματικά πρόθυμα παρούσα, ενόσω διαβουλεύεται με τους ανήσυχους Ευρωπαίους για την αβέβαιη επόμενη ημέρα.

Γνώμονα για τον επίδοξο Νομπελίστα Ειρήνης Ντόναλντ Τραμπ αποτελεί η αμφιλεγόμενου αποτελέσματος ειρηνευτική συμφωνία για τη Γάζα, την οποία διατηρεί -άγνωστο για πόσο ακόμη- σε ισχύ εν μέσω ενός διπλωματικού αλαλούμ, με την προβολή της πολλαπλώς δοκιμαζόμενης αμερικανικής ισχύος.

Ωστόσο η Γάζα δεν είναι Ουκρανία και η πυρηνικά πανίσχυρη Ρωσία του Βλαντίμιρ Πούτιν δεν μπορεί να συγκριθεί με το μέχρι πρότινος σχεδόν απομονωμένο, ανομολόγητα πυρηνικό και σαφώς εξαρτώμενο στρατιωτικά από τις ΗΠΑ Ισραήλ του Μπενιαμίν Νετανιάχου.

Κοινό σημείο μεταξύ των δύο πολεμοχαρών ηγετών, πέραν του ότι αμφότεροι είναι αντιμέτωποι με εντάλματα σύλληψης από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για εγκλήματα πολέμου, αποτελεί η διέξοδος στην άρση της δυτικής απομόνωσή τους μέσω του Αμερικανού νυν προέδρου.

Όχι τυχαία, εφαλτήριο προς τούτο αποτελούν τα εδάφη της φιλοτραμπικής και συνάμα φιλορωσικής, φιλοϊσραηλινής και ευρωσκεπτικιστής Ουγγαρίας -χώρας μέλους του ΝΑΤΟ και της ΕΕ- υπό τον υπερεθνικιστή λαϊκιστή Βίκτορ Όρμπαν.

Έχοντας ήδη ανακοινώσει από τον Απρίλιο την αποχώρησή της από την ιδρυτική σύμβαση του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου για να υποδεχθεί τον Μπενιαμίν Νετανιάχου, η κυβέρνηση της Βουδαπέστης στρώνει «κόκκινο χαλί» για τη νέα σύνοδο Τραμπ-Πούτιν, η διεξαγωγή της οποίας παραμένει προσώρας στον αέρα.

Οι σκιές του προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ και του Ρώσου προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν, όπως διαγράφονταν κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου μετά τη συνάντησή τους στο Άνκορατζ της Αλάσκας, στις 15 Αυγούστου (REUTERS/Kevin Lamarque)

Προς μια «βρόμικη συμφωνία»;

Εντός «περίπου δύο εβδομάδων», όπως είχε αναφέρε αρχικά ο Ντόναλντ Τραμπ, και πλέον αναβληθείσα για «το άμεσο μέλλον», όπως ανέφερε την Τρίτη ανώτερος αξιωματούχος του Λευκού Οίκου στο πρακτορείο Reuters, η δεύτερη συνάντησή του με τον Ρώσο πρόεδρο Πούτιν εν μέσω του πολέμου στην Ουκρανία παραπέμπεται στις καλένδες.

Σε κάθε περίπτωση, εάν και όταν γίνει θα είναι το φόντο της κρίσιμης σινοαμερικανικής συνόδου κορυφής, στο περιθώριο της συνόδου κορυφής του φόρουμ Συνεργασίας Οικονομικής Ασφάλειας Ασίας-Ειρηνικού (APEC), που αρχίζει στις 31 Οκτωβρίου στη Νότιο Κορέα.

Θεωρείται κομβική, και δη για την αμερικανική ισχύ, εν μέσω ατέρμονων αμφιταλαντεύσεων του Ντόναλντ Τραμπ ως προς τις εμπορικές διαπραγματεύσεις με την Κίνα, κομβικό σύμμαχο της Ρωσίας και κύριο γεωπολιτικό αντίπαλο των ΗΠΑ.

Στωικά, το Πεκίνο χαιρέτισε την προοπτική μιας νέας αμερικανο-ρωσικής συνόδου κορυφής στη Βουδαπέστη, κρατώντας κατά τα λοιπά κλειστά τα χαρτιά του για την επόμενη ημέρα, διατηρώντας παράλληλα ανοιχτή την ατζέντα του για τη διαμόρφωση ενός πολυπολικού κόσμου.

Πλέον δεν βασίζεται απλά στην «άνευ ορίων» σχέση με τη Μόσχα, στην οποία η Κίνα έχει ξεκάθαρα πρωταγωνιστικό ρόλο, αλλά στην επεκτεινόμενη επιρροή που αποκτά στον γεωπολιτικά και οικονομικά ανερχόμενο Παγκόσμιο Νότο.

Σε αυτό το πλαίσιο, η Ευρώπη φαντάζει γεωστρατηγικά απομονωμένη, όψιμα και αγχωμένα επανεξοπλιζόμενη ένεκα της αμερικανικής συμμαχικής αποδέσμευσης, υπό τον «μπαμπούλα» της ρωσικής επιθετικότητας, διχασμένη ως προς τις επιλογές της και σε βαθιά οικονομική, πολιτική και κοινωνική κρίση, αμήχανη μπροστά στην άνοδο της λαϊκιστικής ακροδεξιάς, με εμφανές έλλειμμα ηγεσίας.

Μοιραία το διακύβευμα της ουκρανικής κρίσης -που πέραν από αξιακό, ανάγεται πλέον και σε υπαρξιακό επίπεδο από τους υφιστάμενους ηγέτες της- γίνεται όλο και πιο υψηλό, με ακόμη άγνωστο το κόστος.

Πηγή: in.gr