Υβριδική εργασία: Παραμένει μια «καυτή πατάτα» για εργοδότες και εργαζόμενους

«Πώς μπορούν οι άνθρωποι να μαθαίνουν, να μοιράζονται εμπειρίες, να λύνουν προβλήματα και να βελτιώνουν τις δεξιότητές τους όταν εργάζονται εξ αποστάσεως, από το σπίτι; Ας μην ασχοληθούμε με τα μακροπρόθεσμα πιθανά προβλήματα ψυχικής υγείας που θα έχουν. Ειδικά οι νέοι που ζουν και εργάζονται απομονωμένοι στο σπίτι θα έχουν περιορισμένη προοπτική επαγγελματικής εμπειρίας και μάθησης λόγω έλλειψης της ανθρώπινης αλληλεπίδρασης».

Ήταν καταπέλτης ο Ντένις Ο’Μπράιαν μιλώντας την Τρίτη στο συνέδριο του μεγαλύτερου συνδικάτου της Ιρλανδίας Siptu, που διοργανώθηκε στο Γκάλγουεϊ. Ο ιρλανδός μεγαλοεπιχειρηματίας, ιδρυτής και πρόεδρος της εταιρείας τηλεπικοινωνιών Digicel που δραστηριοποιείται στις χώρες της Καραϊβικής, της Κεντρικής Αμερικής και του Ειρηνικού, άσκησε δριμεία κριτική στις λεγόμενες «υβριδικές εργασιακές ρυθμίσεις», τη νέα πρακτική στην απασχόληση του 21ου αιώνα που έφερε στο προσκήνιο πριν από λίγα χρόνια ως λύση ανάγκης η παγκόσμια υγειονομική κρίση της Covid 19, αλλά η ίδια η ζωή δείχνει ότι ήρθε για να μείνει.

«Ελλιπής και άστοχη κριτική»

Οι εκπρόσωποι των εργαζομένων τόσο του δημόσιου όσο και του ιδιωτικού τομέα που πήραν το λόγο χαρακτήρισαν «ελλιπή και άστοχη» την κριτική του πλουσιότερου Ιρλανδού που έχει τη μόνιμη κατοικία του στη χώρα. Αμφισβήτησαν τον χαρακτηρισμό της υβριδικής εργασίας ως προβλήματος από τον Ντένις Ο’Μπράιαν, υποστηρίζοντας ότι η ευελιξία που συνεπάγεται η εξ αποστασεως απασχόληση των εργαζομένων είναι προς όφελος τόσο της διοίκησης της επιχείρησης όσο και των ίδιοων των εργαζομένων.

«Όσοι μοιράζονται τον εργασιακό χρόνο τους μεταξύ σπιτιού και γραφείου και όσοι διευθύνουν επιχειρήσεις που έχουν υιοθετήσει την υβριδική εργασία για μέρος ή για το σύνολο του εργατικού τους δυναμικού γνωρίζουν ότι από λειτουργική άποψη το υβριδικό μοντέλο λειτουργεί καλά», δήλωσε σε ρεπορτάζ των «Irish Times» ο Σιαράν Μακένα, διοικητικός υπάλληλος του Πανεπιστημίου του Δουβλίνου (DCU).

«Η υβριδική εργασία είναι ένα καυτό ζήτημα για το προσωπικό»

Ο Μακένα, ο οποίος βοήθησε ως εκπρόσωπος του Siptu στη διαπραγμάτευση των εργασιακών ρυθμίσεων του Πανεπιστημίου, σχολιάζοντας τα όσα είπε ο Ο’Μπράιαν, εκτίμησε ότι «ίσως βλέπει τα πράγματα από μια πιο στρατηγική οπτική γωνία, αλλά από λειτουργική άποψη το υβριδικό σύστημα λειτουργεί καλά».

Ο ιρλανδός συνδικαλιστής δήλωσε ότι εμπειρία της εργασίας τριών ημερών στο γραφείο και δύο από το σπίτι των υπαλλήλων του CDU, που συμφωνήθηκε εν τέλει παρά την απαίτηση της διοίκησης για τετραήμερη παρουσία στο γραφείο, αποδείχθηκε ότι έχει συμβάλει στην αύξηση της παραγωγικότητας του διοικητικού προσωπικού του εκπαιδευτικού ιδρύματος.

«Εξευγενισμός»

Ο Σιαράν Μακένα πέρα από την αποτελεσματικότητα της εργασίας, αναφέρθηκε και στις οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις της υβριδικής απασχόλησης. Ο ίδιος κατοικεί στο βιομηχανικό λιμάνι Ντρογκίντα, 43 χιλιόμετρα βόρεια του Δουβλίνου, και κάνει ένα ολόκληρο ταξίδι για να φτάσει στον τόπο της εργασία του για λόγους οικονομικούς. «Ένας μεγάλος αριθμός συναδέλφων μου ζει, όπως κι εγώ, σε μεγάλες αποστάσεις από το Πανεπιστήμιο λόγω του κόστους στέγασης στην πρωτεύουσα», εξήγησε στον Έμετ Μαλόουν των «Irish Times».

Είναι λοιπόν και ο περιβόητος «εξευγενισμός του Δουβλίνου», η «gentrification», που έχει εκτινάξει στα ύψη τις τιμές των ενοικίων και αναγκάζει τους εργαζομένους να αναζητούν κατοικίες μακριά από τον τόπο της εργασίας τους.

«Ως εκ τούτου η υβριδική εργασία είναι ένα καυτό ζήτημα για το προσωπικό. Αν τους λέγατε ότι πρέπει να κάνουν τη διαδρομή σπίτι-γραφείο-σπίτι πέντε φορές την εβδομάδα νομίζω πως πολλά στελέχη του Πανεπιστημίου θα υπέβαλλαν την παραίτησή τους», είπε χαρακτηριστικά ο Μακένα.

Υγεία και παραγωγικότητα

Η Άλι Κέρτις εργάζεται σε μεγάλη ασφαλιστική εταιρεία του Δουβλίνου και κατοικεί στο Ρας, μια μικρή πόλη 10.000 κατοίκων 30 χιλιόμετρα βόρεια της πρωτεύουσας. Η ιρλανδή συνδικαλίστρια σημειώνει ότι η υβριδική σύμβαση εργασίας αποτελεί ένα πολύ σημαντικό θέμα συζήτησης για τους συναδέλφους της που εκπροσωπεί και οι οποίοι, όπως και η ίδια, λόγω «gentrification» αναγκάζονται να ζουν μακριά από το κέντρο της πρωτεύουσας, όπου βρίσκονται τα γραφεία της ασφαλιστικής εταιρείας.

«Τις ημέρες που κατεβαίνω στο γραφείο ξεκινώ από το σπίτι στις 6 και μισή το πρωί για να φθάσω στη δουλειά στις 8. Χάνω δηλαδή τρεις ώρες στο πήγαινε-έλα, κάτι που θα ισοδυναμούσε με 15 ώρες εβδομαδιαίως σε περίπτωση που είχα καθημερινή φυσική παρουσία στο γραφείο. Σχεδόν δύο οκτάωρα επιπλέον τη βδομάδα χάνουν όσοι αναγκάζονται να ζουν μακριά από το κέντρο της πόλης προκειμένου να μην ξοδεύουν το μισό τους μισθό στο νοίκι», σημειώνει μιλώντας στους «Irish Times» η Άλι Κέρτις.

Αναφερόμενη στην ψυχική επίδραση της τηλεργασίας για τους εργαζομένους, η ιρλανδή ασφαλίστρια περιέγραψε μια διαφορετική εικόνα από εκείνη που σκιαγράφησε στο συνέδριο του Siptu ο μάνατζερ Ντένις Ο’Μπράιαν: «Όταν έχετε χτίσει τη ζωή σας γύρω από μια υβριδική σχέση εργασίας και αναγκάζεστε να αυξάνετε τις ημέρες παρουσίας στο γραφείο, η αίσθηση απογοήτευσης και η αγωνία να φροντίσετε τα παιδιά και τις υποχρεώσεις που παραμελείτε επειδή βρίσκεστε καθ’ οδόν τρεις ώρες είναι τόσο μεγάλη, που σίγουρα επηρεάζει την παραγωγικότητα στην εργασία σας».

Τόσο όσο

Η Λόρεν Ο’Ρουρκ εργάζεται για την Εθνική Αρχή Μεταφορών της Ιρλανδίας, η οποία πρόσφατα μετακόμισε στην περιοχή Σμίθφιλντ του Δουβλίνου. Δουβλινέζα και η ίδια, μεταβαίνει στη δουλειά δύο ημέρες τη βδομάδα με το ποδήλατό της. Συχνά όμως πρέπει να έχει φυσική παρουσία περισσότερες ημέρες στην εργασία της.

Για την ίδια δεν είναι μεγάλο το πρόβλημα, όμως για πολλούς συναδέλφους τους τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. «Έχουμε κάποιον που ξεκίνησε πρόσφατα να εργάζεται μαζί μας και ζει στο Λίμερικ. Η διαδρομή μέχρι να φτάσει στο γραφείο τού παίρνει δυόμισι ώρες. Υπάρχουν επίσης δύο άτομα στην ομάδα μου που ζουν στη Βόρεια Ιρλανδία, στο Μπάνμπριτζ και στο Μπέλφαστ», σημειώνει η Λόρεν Ο’Ρουρκ, η οποία είναι επίσης συνδικαλίστρια στο Siptu.

«Ακόμα και για όσους κατοικούν στο Δουβλίνο η υβριδική εργασία μειώνει την πίεση στο σύστημα μεταφορών της πρωτεύουσας και επίσης αποκλιμακώνει την πίεση χρόνου που δημιουργούν οι σημερινοί γρήγοροι ρυθμοί ζωής στους εργαζομένους, ειδικά στις γυναίκες που μεγαλώνουν παιδιά. Ταυτόχρονα οι εργοδότες ωφελούνται διότι οι τηλεργαζόμενοι δηλώνουν λιγότερες ημέρες ασθενείας», δηλώνει στους «Irish Times» η Λόρεν Ο’Ρουρκ.

Όσο για τις επισημάνσεις του Ντένις Ο’Μπράιεν στο συνέδριο του συνδικάτου, η κυρία Ο’Ρουρκ είπε ότι, αν και έχουν κάποια βάση στα σημεία που αφορούν την μαθητεία των νέων εργαζομένων και εν γένει την εξοικείωσή τους με το αντικείμενο της εργασίας, «δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να τροφοδοτούν τη φωτιά». Εξάλλου η τηλεργασία δεν είναι ταμπού. «Δεν ενδείκνυται για όλους τους εργαζομένους και για κάθε μορφή απασχόλησης, από την άλλη πλευρά όμως δεν μπορεί κάποιος να την απορρίπτει συλλήβδην».