Σε μια διεθνή συγκυρία όπου η αβεβαιότητα μοιάζει να έχει γίνει μόνιμη συνοδός της οικονομίας, η Ελλάδα παρουσιάζει μια εικόνα που λίγα χρόνια πριν θα φαινόταν δύσκολο να προβλέψει κανείς: σταθερούς ρυθμούς ανάπτυξης, επιστροφή σε πλεονάσματα και αναβάθμιση της πιστοληπτικής της θέσης.
Με ανάπτυξη 2,3% το 2024 —όπως καταγράφει η Τράπεζα της Ελλάδος— και με προβλέψεις αντίστοιχης πορείας για το 2025, η χώρα φαίνεται να έχει χτίσει ένα οικονομικό περιβάλλον που λειτουργεί με συνέπεια. Η OECD σημειώνει πρωτογενές πλεόνασμα 1,3% του ΑΕΠ, ενώ διεθνείς οίκοι αξιολόγησης μιλούν για σταδιακή ενίσχυση της ελληνικής αξιοπιστίας. Αυτά τα στοιχεία δεν αποτελούν πανάκεια· αποτελούν όμως ένδειξη ότι κάτι γίνεται σωστά σε επίπεδο σχεδιασμού και εκτέλεσης.
Η σταθερότητα αυτή δεν προκύπτει από ένα και μόνο μέτρο, αλλά από τη συνολική προσέγγιση: δημοσιονομική πειθαρχία, προσήλωση σε επενδύσεις, και αξιοποίηση των ευρωπαϊκών πόρων με ρυθμό που αποφεύγει τις παλιές παθογένειες της καθυστέρησης και της αναποφασιστικότητας. Αυτό δεν είναι απαραίτητα ζήτημα πολιτικού χρώματος· είναι ζήτημα λειτουργικότητας. Ένα κράτος που για χρόνια δυσκολευόταν να ολοκληρώσει έργα, τώρα δείχνει να κινείται με μεγαλύτερη μεθοδικότητα.
Η απορρόφηση των κονδυλίων του Ταμείου Ανάκαμψης αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα: έργα σε ψηφιακό μετασχηματισμό, πράσινη ενέργεια και υποδομές δεν μένουν πλέον στα χαρτιά. Η έννοια της «ωρίμανσης έργων» αποκτά πραγματικό περιεχόμενο — κάτι που, για όσους γνωρίζουν τη γραφειοκρατική πραγματικότητα της χώρας, δεν είναι μικρό επίτευγμα.
Φυσικά, οι προκλήσεις δεν έχουν εξαφανιστεί. Ο πληθωρισμός πιέζει τα νοικοκυριά, οι τιμές της στέγασης δημιουργούν ανισότητες, η παραγωγικότητα παραμένει ζητούμενο, και η αγορά εργασίας δεν έχει ακόμη μεταφράσει τους δείκτες σε πραγματικές ανακουφίσεις για όλους. Η σταθερότητα είναι βάση· δεν είναι κορυφή.
Όμως σε μια Ευρώπη όπου κυβερνήσεις αλλάζουν μέσα σε κλίμα ανασφάλειας και οικονομικές στρατηγικές μετατοπίζονται από εκλογικό κύκλο σε εκλογικό κύκλο, η ελληνική περίπτωση παρουσιάζει μια ενδιαφέρουσα ιδιαιτερότητα: η χώρα δεν έχει παρασυρθεί από τον θόρυβο. Ακολουθεί μια πορεία που, με όλες τις ατέλειές της, δείχνει συνέπεια και προσανατολισμό.
Και αυτό, ανεξάρτητα από πολιτικές συμπάθειες, αξίζει να καταγραφεί.
Όχι ως ύμνος προς την όποια κυβέρνηση, αλλά ως υπενθύμιση ότι η οικονομική σταθερότητα —όταν επιτυγχάνεται— αποτελεί συλλογικό όφελος και όχι κομματικό τρόπαιο.
Σε μια εποχή όπου οι κοινωνίες διχάζονται εύκολα και οι κρίσεις διαδέχονται η μία την άλλη, το να μπορεί μια χώρα να επιδεικνύει προβλεψιμότητα, συνέχεια και σταθερότητα δεν είναι δεδομένο
Είναι κεκτημένο.
Και είναι ένα κεκτημένο που οφείλουμε τουλάχιστον να το αναγνωρίζουμε — όχι για να το επαινέσουμε, αλλά για να το διαφυλάξουμε.
Ο Μιχάλης Ματθαιάκης είναι Ναυτιλιακός Αναλυτής
