Κάποιες στιγμές οι χώρες βρίσκονται σε κρίσιμο σταυροδρόμι. Από την επιλογή που θα κάνουν θα κριθεί το μέλλον τους. Σε ορισμένες περιπτώσεις κρίνεται το εάν θα έχουν μέλλον.
Η χώρα μας είναι, καιρό τώρα, σε ένα τέτοιο σταυροδρόμι.
Ο ένας δρόμος είναι να μείνουν τα πράγματα ως έχουν. Δηλαδή, να συνεχίσει να κυβερνά τη χώρα το σύστημα εξουσίας γύρω από τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τη σημερινή Νέα Δημοκρατία.
Ένα σύστημα εξουσίας βαθιά απονομιμοποιημένο, με μια μειοψηφική απήχηση -που περιορίζεται σε εκείνο το μικρό τμήμα της κοινωνίας που έχει ωφεληθεί από τις πολιτικές του-, αλλά παρ’ όλα αυτά πανίσχυρο γιατί πολύ απλά δεν έχει αντίπαλο.
Ένα σύστημα εξουσίας που συνειδητά θέλει να οδηγήσει το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας στην παραίτηση και την αποπολιτικοποίηση.
Ένα σύστημα εξουσίας προσανατολισμένο σε ένα μοντέλο ανάπτυξης χωρίς προοπτική, χωρίς κλάδους υψηλής προστιθέμενης αξίας, χωρίς αξιοπρεπείς αμοιβές, με διαρκές ξεπούλημα πόρων, που έχει αφήσει την ακρίβεια ανεξέλεγκτη και έχει πυροδοτήσει – για πρώτη φορά στην πρόσφατη ιστορία – και μία στεγαστική κρίση.
Ένα σύστημα εξουσίας κυνικό και με βαθιά περιφρόνηση για όλους τους θεσμούς που εγγυώνται τη δημοκρατία και το κράτος δικαίου, έτοιμο να χρησιμοποιήσει κάθε αθέμιτο μέσο, από την παρακολούθηση με κατασκοπευτικό λογισμικό πολιτικών, δημοσιογράφων, επιχειρηματιών, στρατιωτικών και δικαστών έως τη διασπάθιση δημόσιου και ευρωπαϊκού χρήματος για την εξαγορά ψήφων και τη χειραγώγηση της ενημέρωσης.
Ένα σύστημα εξουσίας δομικά διεφθαρμένο, με αλλεπάλληλα σκάνδαλα σε βάρος του, που μετατρέπει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία και τη χειραγώγηση της δικαιοσύνης σε διαρκές συγχωροχάρτι.
Ένα σύστημα εξουσίας που όσο περισσότερο γραπώνεται από την εξουσία, τόσο περισσότερο ωθεί τη χώρα σε παρακμή και τελικά σε μεγάλους κινδύνους σε ένα διεθνές τοπίο που γίνεται όλο και πιο σύνθετο.
Ένα σύστημα εξουσίας που επειδή θεωρεί ότι η μόνη πραγματική του απειλή είναι η ανερχόμενη διεθνώς ακροδεξιά, δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα να μετατραπεί το ίδιο στη σύγχρονη αυταρχική νεοφιλελεύθερη ακροδεξιά.
Ο άλλος δρόμος είναι όντως αυτό που ο Αλέξης Τσίπρας όρισε ως ένα σοκ δημοκρατίας, εντιμότητας και δικαιοσύνης.
Ένας δρόμος αντίστασης σε ένα καθεστώς που γίνεται ολοένα και περισσότερο αυταρχικό, κυνικό και σε σημαντικές πλευρές του κλεπτοκρατικό. Ένας δρόμος, που να προσπαθήσει όχι απλώς να εκφράσει την αγανάκτηση, αλλά να δώσει ένα νέο σχήμα στην ελπίδα. Μια πρόταση διακυβέρνησης εφικτή που να μπορεί να ανοίγει νέους δρόμους οικονομικής ανάπτυξης, να κάνει πράξη την αναδιανομή απέναντι στην έκρηξη των ανισοτήτων, να αποκαθιστά τη λειτουργία των θεσμών και να περιορίζει το σημερινό βασανιστικό αίσθημα ανασφάλειας των πολιτών απέναντι σε μια οικονομία ολοένα και περισσότερο άδικη και ένα κράτος ολοένα και περισσότερο εχθρικό και αδιάφορο συνάμα.
Προφανώς και όλα αυτά απαιτούν επεξεργασία, χρειάζονται εξειδίκευση, οφείλουν να πάρουν τη μορφή όχι γενικών στόχων αλλά συγκεκριμένων θεσμικών παρεμβάσεων και νομοθετημάτων. Όμως, σίγουρα ορίζουν τα πραγματικά επίδικα σήμερα εάν θέλουμε να μιλήσουμε για μια εναλλακτική.
Πάνω από όλα, όμως, χρειάζονται και μια άλλη κινητοποίηση της κοινωνίας. Ο νέος πατριωτισμός, στον οποίο αναφέρθηκε ο Αλέξης Τσίπρας, μόνο αυτό το νόημα μπορεί να έχει, δηλαδή την κινητοποίηση της κοινωνίας, το κάλεσμα στους ανθρώπους της δουλειάς, της γνώσης, της τέχνης, της σκέψης, της υγιούς επιχειρηματικότητα να βάλουν πλάτη. Να δουλέψουν για ένα διαφορετικό μέλλον, να στηρίξουν πρωτοβουλίες, να φέρουν ιδέες και προτάσεις, να κάνουν κριτική αυστηρή όπου χρειάζεται.
Γιατί όντως μία από τις χειρότερες υπηρεσίες της σημερινής κυβέρνησης είναι ότι διαρκώς αποκαρδιώνει τους ανθρώπους και τους σπρώχνει τελικά απλώς να κοιτάζουν να τα καταφέρουν και να επιβιώσουν, όχι να προσφέρουν, όχι να συνεισφέρουν. Και γι’ αυτό, σε πείσμα των περί του αντιθέτου κυβερνητικών εξαγγελιών, αυτή η χώρα συνεχίζει να διώχνει τα παιδιά της.
Όμως, όλες οι στιγμές που φάνηκε ότι μπορούσαν τα πράγματα να πάνε διαφορετικά σε αυτό τον τόπο πάντα είχαν και το στοιχείο της ενεργοποίησης της κοινωνίας και της διάθεσης προσφοράς για ένα κοινό σκοπό. Αντιθέτως σήμερα δεν επιβραβεύεται η προσφορά, αλλά η αρπαχτή σε όλες τις παραλλαγές της.
Είναι σαφές πως απαιτούνται και νέα σχήματα. Αυτό δεν αποκλείει, ούτε απαξιώνει τους ανθρώπους που σήμερα είναι στρατευμένοι στους διάφορους σχηματισμούς του προοδευτικού και δημοκρατικού χώρου. Ούτε απορρίπτει τις ιδέες, ούτε υποτιμά την αγωνία τους. Όμως, τα υπάρχοντα σχήματα έχουν πάψει να είναι εργαστήρια παραγωγής ιδεών για μια σύγχρονη εναλλακτική, έχουν στερέψει από την ικανότητά τους να παράγουν προγράμματα και τρόπους διακυβέρνησης, αδυνατούν να είναι τα «εργοστάσια ονείρων» που χρειάζεται η κοινωνία για να πιστέψει ότι τα πράγματα μπορούν να πάνε διαφορετικά, να εμπνευστεί και να κινητοποιηθεί. Και βέβαια κουβαλούν πολλή σκουριά και φθορά από την τριβή με μια εκδοχή πολιτικής που έχει όντως κλείσει τον κύκλο της.
Αυτό γεννά ανάγκη όχι απλώς για ένα νέο κόμμα ή για ένα νέο ψηφοδέλτιο, αλλά για ένα νέο τρόπο άσκησης της πολιτικής, μια πολιτική αντίθετη προς την παραδοσιακή που θέλει πολιτευτές να απευθύνονται σε ψηφοφόρους. Μια πολιτική που να ακολουθεί μια αντίθετη διαδρομή, από τα κάτω προς τα πάνω, από τους ανθρώπους προς τα προγράμματα, από την αγωνία τους προς τις κυβερνητικές προτάσεις, από τη δική τους κινητοποίηση προς την πολιτική συγκρότηση, από τη δική τους ενεργητική συμμετοχή προς τις εκλογές.
Ο Αλέξης Τσίπρας με την ομιλία του ανέδειξε αυτές τις προκλήσεις. Και τώρα είναι που θα κριθεί πραγματικά.
Όχι από το πώς θα απαντήσει σε όσους του κάνουν κριτική από την σκοπιά του «Βάστα Σόιμπλε». Αυτούς μια χαρά τους έβαλε στη θέση τους τοποθετώντας τα πράγματα στην αληθινή τους βάση: δεν μπορούν αυτοί που οδήγησαν στη χρεωκοπία και τα μνημόνια να κατηγορούν αυτούς που κράτησαν τη χώρα όρθια και την έβγαλαν από τα μνημόνια ότι δεν την έκαναν παράδεισο.
Θα κριθεί από το εάν θα κάνει πράξη αυτό το περίγραμμα μιας διαφορετικής αντίληψης για την προοδευτική πολιτική και επανασυσπείρωση της κοινωνίας, από το εάν όντως η παρέμβασή του θα λειτουργήσει καταλυτικά για να υπάρξει η παραγωγή της στρατηγικής και των προτάσεων για την εναλλακτική, από το εάν όντως θα μπορέσει να κάνει τους ανθρώπους όχι απλώς κοινωνούς μιας ελπίδας αλλά συνδημιουργούς ενός διαφορετικού μέλλοντος για αυτό τον τόπο.
Σε τελική ανάλυση θα κριθεί από το εάν θα μπορέσει να κοιτάξει στα μάτια ξανά όλους αυτούς που χρόνο το χρόνο έχασαν κάθε εμπιστοσύνη στη δυνατότητα της πολιτικής να είναι ένας τρόπος για να αλλάζουν τη ζωή τους.
Και θα κριθεί πάρα πολύ αυστηρά…
Πηγή: in.gr
