Όταν η οργή αποτελεί μονόδρομο

Οι αγρότες βγήκαν ξανά στους δρόμους. Και αυτή τη φορά κανείς δεν μπορεί να προσποιηθεί ότι δεν ξέρει το γιατί. Το αγροτικό ζήτημα στην Ελλάδα έχει πάψει προ πολλού να είναι οικονομικό. Eίναι θεσμικό, διαρθρωτικό και βαθιά πολιτικό.

Γιατί όταν ο παραγωγός παλεύει με το κόστος παραγωγής, την ακρίβεια στην ενέργεια, τις ζημιές από τις καιρικές συνθήκες και ταυτόχρονα πρέπει να αντιμετωπίσει ζωονόσους που απειλούν ολόκληρα κοπάδια τότε η πραγματικότητα ξεφεύγει από τα στενά όρια μιας «κινητοποίησης». Γίνεται μάχη επιβίωσης.

Και μέσα σε όλα αυτά, έρχεται και το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ: λάθη σε πληρωμές, καθυστερήσεις, αποκλεισμοί δικαιούχων, συστήματα που καταρρέουν την κρίσιμη ώρα, καταγγελίες για αδιαφάνεια και κακοδιαχείριση. Όταν ο οργανισμός που υποτίθεται ότι διαχειρίζεται το οξυγόνο του αγροτικού κόσμου , τις ενισχύσεις , μετατρέπεται σε πηγή ανασφάλειας, το πρόβλημα δεν είναι διοικητικό. Είναι συστημικό.

Οι αγρότες δεν ζητούν πολυτέλειες. Ζητούν να ξέρουν ότι όταν μια ζωονόσος χτυπήσει την περιοχή τους θα υπάρξει έγκαιρη υγειονομική παρέμβαση και δίκαιη αποζημίωση, όχι υποσχέσεις μήνες μετά. Ζητούν όταν καταρρέει το κοπάδι τους, να μη χρειάζεται να συμπληρώνουν χαρτιά επί χαρτιών για να αποδείξουν το αυτονόητο: ότι δεν φταίνε αυτοί.

Και πάνω απ’ όλα, ζητούν αξιοπιστία: να γνωρίζουν ότι οι ενισχύσεις που δικαιούνται δεν θα χαθούν σε λάθη, τεχνικά προβλήματα ,σε αδιαφανείς οργανισμούς. Στην πραγματικότητα, πίσω από κάθε τρακτέρ που σήμερα παρατάσσεται στους δρόμους, υπάρχει μια βαθιά αγωνία ποιο θα είναι το μέλλον της ελληνικής παραγωγής που κρέμεται από λεπτές ισορροπίες. Οι ζωονόσοι χτυπούν το ζωικό κεφάλαιο. Το κόστος παραγωγής χτυπά τις καλλιέργειες. Η αβεβαιότητα του ΟΠΕΚΕΠΕ χτυπά την αξιοπρέπεια των παραγωγών. Και όλα μαζί χτυπούν την καρδιά του πρωτογενούς τομέα.

Η Ελλάδα δεν μπορεί να συνεχίσει να εισάγει προϊόντα που θα έπρεπε να παράγει. Δεν μπορεί να βλέπει τη νέα γενιά να εγκαταλείπει την ύπαιθρο γιατί δεν ξέρει αν θα πληρωθεί, αν θα αποζημιωθεί, αν θα προστατευτεί. Και δεν μπορεί να αφήνει μια χώρα με τόσο πλούσια γη να εξαρτάται από τις διαθέσεις των διεθνών αγορών.Οι αγρότες δεν βγήκαν στους δρόμους για να εκβιάσουν.

Βγήκαν για να ακουστούν γιατί μέχρι σήμερα μιλούσαν και κανείς δεν άκουγε.

Αν δεν υπάρξει τώρα μια πραγματική, καθαρή, συνεκτική αγροτική πολιτική, από την υγειονομική ασφάλεια των κοπαδιών μέχρι τη διαφάνεια στον ΟΠΕΚΕΠΕ, από το κόστος παραγωγής μέχρι τις νέες τεχνολογίες,από τους συνεταιρισμούς μέχρι τη φορολογία,τότε η Ελλάδα θα βρεθεί αντιμέτωπη με κάτι πολύ μεγαλύτερο από τα μπλόκα:με την κατάρρευση του βασικότερου τομέα της οικονομίας της. Η φωνή των αγροτών σήμερα δεν είναι απειλή.

Είναι προειδοποίηση. Και θα είναι λάθος να την αγνοήσουμε ξανά.