Πώς μπορούν οι τράπεζες στην Ευρώπη να προχωρήσουν σε συγχωνεύσεις και εξαγορές, όταν οι πολιτικές αντιδράσεις μπλοκάρουν σχεδόν κάθε μεγάλο deal; Το ερώτημα αυτό απασχολεί έντονα τα τραπεζικά επιτελεία, μετά τα εμπόδια που αντιμετώπισαν κινήσεις όπως εκείνες της UniCredit και της BBVA, σύμφωνα με τους Financial Times, οι οποίοι όμως βλέπουν ότι υπάρχει μια απάντηση που φαίνεται να κερδίζει έδαφος. Όπερ σημαίνει να αναζητήσουν πωλητές ακόμη λιγότερο δημοφιλείς από τις ίδιες τις τράπεζες.
Ένας τέτοιος πωλητής είναι τα private equity. Σύμφωνα με ανάλυση της στήλης Lex (FT), βασισμένη σε στοιχεία του Bloomberg, οι ευρωπαϊκές τράπεζες προχώρησαν φέτος σε εξαγορές εταιρειών που ανήκαν προηγουμένως σε funds private equity με ρυθμό-ρεκόρ, ξεπερνώντας τα 15 δισ. δολάρια σε αξία συναλλαγών. Σε αρκετές περιπτώσεις, επρόκειτο για τράπεζες που είχαν «καθαριστεί» και εξυγιανθεί από τα funds, αφού είχαν βρεθεί κοντά στην κατάρρευση μετά τις χρηματοπιστωτικές κρίσεις στις ΗΠΑ και την Ευρωζώνη.
Αμοιβαία οφέλη για τράπεζες και funds
Η τάση αυτή αποδεικνύεται επωφελής και για τις δύο πλευρές. Οι εταιρείες private equity βρίσκονται υπό αυξανόμενη πίεση να επιστρέψουν κεφάλαια στους επενδυτές τους, ύστερα από μια παρατεταμένη περίοδο περιορισμένων exits. Η πώληση μιας συμμετοχής «με τη μία» σε έναν στρατηγικό αγοραστή, δηλαδή σε μια άλλη τράπεζα, θεωρείται σαφώς πιο ελκυστική από την αναμονή για μια εισαγωγή στο χρηματιστήριο και τη σταδιακή διάθεση μετοχών.
Η κινητικότητα αυτή βοηθά να αντισταθμιστεί η γενικότερη υποτονική εικόνα στην αγορά εξαγορών. Σύμφωνα με στοιχεία της Preqin, οι χρηματοοικονομικές υπηρεσίες, συμπεριλαμβανομένων των ασφαλιστικών, αντιστοιχούσαν φέτος περίπου στο 20% της συνολικής αξίας των εξόδων private equity στην Ευρώπη — ποσοστό υπερδιπλάσιο του μέσου όρου της τελευταίας δεκαετίας.
Λιγότερες αντιδράσεις, λιγότερα εμπόδια
Από την πλευρά τους, οι τράπεζες διαθέτουν σήμερα σημαντικά αποθέματα κεφαλαίων που επιθυμούν να αξιοποιήσουν, ενώ οι εταιρείες που ελέγχονται από private equity συνοδεύονται συνήθως από λιγότερες πολιτικές και κοινωνικές εντάσεις. Η διαπραγμάτευση με λίγους θεσμικούς μετόχους είναι απλούστερη από την προσπάθεια να πειστούν χιλιάδες μικροεπενδυτές.
Χαρακτηριστική είναι η σύγκριση ανάμεσα στην αποτυχημένη προσφορά της BBVA για τη Sabadell και την πολύ πιο ομαλή εξαγορά της NIBC από την ABN Amro έναντι 1 δισ. δολαρίων από την Blackstone.
Εξίσου ενδεικτική είναι και η στάση της κοινής γνώμης. Η εξαγορά της πορτογαλικής Novo Banco από τη γαλλική BPCE προκάλεσε περιορισμένες αντιδράσεις, σε αντίθεση με τον θόρυβο που ξεσήκωσε το ενδιαφέρον της UniCredit για τη γερμανική Commerzbank, έναν εισηγμένο «εθνικό πρωταθλητή».
Περιορισμένη προσφορά, αλλά ανοικτός δρόμος
Βεβαίως, οι επιλογές δεν είναι απεριόριστες. Οι διοικήσεις τραπεζών που θέλουν να κινηθούν επιθετικά στο μέτωπο των εξαγορών περιορίζονται από τον μικρό αριθμό τραπεζών ικανού μεγέθους που παραμένουν στα χαρτοφυλάκια private equity. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν ενδείξεις ότι η τάση θα συνεχιστεί και το επόμενο έτος.
Η Hamburg Commercial Bank, που ελέγχεται από την Cerberus, φέρεται να εξετάζει πώληση πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ. Παράλληλα, αν διευρυνθεί ο ορισμός των στόχων, οι επιλογές αυξάνονται: τα Warburg Pincus και Permira έχουν, για παράδειγμα, εξετάσει την πώληση της εταιρείας διαχείρισης πλούτου Evelyn Partners έναντι 2,5 δισ. λιρών.
Μικρά βήματα πριν τις μεγάλες συγχωνεύσεις
Συμφωνίες αυτού του μεγέθους δεν πρόκειται να φέρουν τις ριζικές αλλαγές στον τραπεζικό κλάδο που οραματίζονται οι υποστηρικτές της μεγάλης ενοποίησης, όπως ο πρώην κεντρικός τραπεζίτης Mario Draghi. Μπορούν, ωστόσο, να λειτουργήσουν ως το πρώτο βήμα.
Αν επενδυτές, ρυθμιστικές αρχές και πολιτικοί διαπιστώσουν ότι οι τράπεζες μπορούν να διαχειριστούν με επιτυχία μερικές μικρότερες εξαγορές χωρίς αναταράξεις, τότε ο δρόμος για μεγαλύτερα και πιο φιλόδοξα deals θα ανοίξει ευκολότερα.
