Ο Ιούνιος ήταν όντως καυτός σε διάφορα μέρη του κόσμου.
Όχι δεν αναφέρομαι στο γνωστό δημοσιογραφικό κλισέ.
Η φράση είναι κυριολεκτική.
Τον φετινό Ιούνιο σε διάφορα μέρη του κόσμου, ιδίως στην Βόρεια Αμερική καταγράφηκαν θερμοκρασίες ρεκόρ, ενώ σε αρκετές περιοχής υπήρξαν κύματα καύσωνα και μια γεύση πήραμε και εμείς.
Ας μην πούμε ότι «καλοκαίρι είναι, ζέστη θα κάνει».
Γιατί είναι προτιμότερο να θέσουμε το ερώτημα: γιατί τα καλοκαίρια γίνονται όλο και πιο ζεστά;
Και η απάντηση είναι απλή: για τον ίδιο λόγο που βλέπουμε όλο και πιο συχνά «ακραία καιρικά φαινόμενα».
Γιατί η κλιματική αλλαγή δεν είναι κάτι που «θα» έρθει.
Η κλιματική αλλαγή είναι εδώ και δεν αστειεύεται καθόλου.
Και μην μου πείτε «δεν χάλασε κι ο κόσμος, θα βάλουμε το air condition λίγο πιο δυνατά».
Γιατί ο κίνδυνος που αντιμετωπίζουμε είναι μέσα στις επόμενες δεκαετίες σημαντικό μέρος του πλανήτη να καταστεί κυριολεκτικά αβίωτο.
Είτε γιατί παράλιες περιοχές θα καλυφθούν από νερό με την αύξηση της μέσης στάθμης των θαλασσών, είτε γιατί θα έχουν ερημοποιηθεί από την ξηρασία.
Με όλες τις επιπτώσεις που αυτό θα έχει στις ζωές των ανθρώπων, στη μαζική περιβαλλοντική προσφυγιά, στην καταστροφή αγροτικών και άλλων παραγωγικών δραστηριοτήτων.
Και δεν μιλάμε για ένα μακρινό μέλλον.
Μιλάμε για όταν οι σημερινοί έφηβοι θα είναι 50 χρονών.
Γι’ αυτό και η «πράσινη» διάσταση σε ό,τι και εάν κάνουμε στη ζωή μας δεν είναι απλώς μια λέξη ή ένα σύνθημα: είναι ο δρόμος της επιβίωσης.
Και ας μην έχουμε αυταπάτες: σε μεγάλο βαθμό αυτό θα σημαίνει μεγάλες αλλαγές στη ζωή μας.
Αλλαγές στις τεχνολογίες αλλά και αλλαγές στις καταναλωτικές συνήθειές μας.
Αλλαγές στη λειτουργία του κράτους, αλλά και αλλαγές στην ιδιωτική οικονομική δραστηριότητα και υποχρέωση της επιχειρηματικότητας να λαμβάνει υπόψη το περιβάλλον.
Αλλαγές στον τρόπο που κατανέμεται η δημόσια δαπάνη, αλλά και αλλαγή στο πού κατευθύνεται η ιδιωτική επένδυση.
Όμως, δεν έχουμε μεγάλη επιλογή, γιατί διαφορετικά απλώς οδεύουμε στην καταστροφή.
Δεν σημαίνει ότι θα γυρίσουμε πίσω σε μια προ-τεχνολογική εποχή. Ούτε ότι ξαφνικά δεν θα έχουμε ανέσεις ή τεχνολογία.
Σημαίνει, όμως, ότι κατανοούμε ότι το πώς καταναλώνουμε όπως και το τι καταναλώνουμε, το πώς και με ποια μέσα μετακινούμαστε, το εάν και σε ποιο βαθμό ανακυκλώνουμε, δεν είναι πια «ατομική επιλογή», αλλά έχει να κάνει με μια πολύ σημαντική κοινωνική ευθύνη που δεν μπορούμε να την αποφύγουμε.
Έχουμε μια ευκαιρία να μην γίνουμε θεατές της ίδια μας της καταστροφής.
Ας μην τη χάσουμε.
