Η οριστική αποχώρηση της Άνγκελα Μέρκελ από την ηγεσία της Γερμανίας πλησιάζει, όπως και η αλλαγή φρουράς στην καγκελαρία. Αναμφίβολα δε, όσο έμπειρος και να είναι ο διάδοχός της, Όλαφ Σολτς και παρά τη «συνέχεια» της γερμανικής ισχύος, θα μεσολαβήσει ένα διάστημα μέχρι η νέα κυβέρνηση να ξεκαθαρίσει τις προθέσεις της και να επαναβεβαιώσει τη θέση και τον ρόλο της στην ΕΕ.
Το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, με άλλα λόγια, θα βιώσει σύντομα ένα «κενό εξουσίας» – το οποίο κάποιοι έχουν λόγους να μεγεθύνουν, έτσι ώστε στη συνέχεια να παρουσιαστούν ως ικανοί να το καλύψουν. Θεωρώντας, πρακτικά, πως η εναλλαγή στο Βερολίνο τους δίνει την ευκαιρία να κερδίσουν πόντους στην Ευρώπη.
Η «Συνθήκη του Κυρηνάλιου»
Σε αυτό το φόντο, αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον η συμφωνία την οποία αναμένεται να υπογράψουν, την επόμενη εβδομάδα στη Ρώμη, οι ηγέτες της δεύτερης και της τρίτης κατά σειρά δύναμης της ΕΕ. Εμανουέλ Μακρόν και Μάριο Ντράγκι προτίθενται, σύμφωνα με πληροφορίες του Reuters, του Bloomberg και άλλων ΜΜΕ, να συνάψουν τη «Συνθήκη του Κυρηνάλιου», που θα λάβει το όνομά της από το προεδρικό μέγαρο που θα φιλοξενήσει την τελετή.
Αν και επισήμως δεν υπάρχει επιβεβαίωση, δημοσιογραφικές πηγές αναφέρουν πως θα πρόκειται για κάτι αντίστοιχο με τη Συνθήκη του Ελιζέ, που είχαν υπογράψει Γαλλία και Γερμανία το 1963 και σφράγισε τη δημιουργία του περίφημου «γαλλογερμανικού άξονα». Εφόσον δε οι σχετικές πληροφορίες επαληθευτούν, τότε θα πρόκειται για το επιστέγασμα μιας στενής σχέσης που οικοδομούν εδώ και μήνες Μακρόν και Ντράγκι – οι οποίοι συναντήθηκαν και την προηγούμενη εβδομάδα, στο πλαίσιο της διάσκεψης για τη Λιβύη.
Στενή σχέση
Άλλωστε, οι πολιτικές Ρώμης και Παρισιού φαίνεται ήδη να συγκλίνουν σε πολλά επίπεδα – με σαφή, μάλιστα, διαφοροποίηση από τις αντίστοιχες του Βερολίνου και των συμμάχων του: Στη δημοσιονομική και νομισματική πολιτική, σε αρκετά μέτωπα της εξωτερικής πολιτικής (όπως η Λιβύη και οι σχέσεις με Κίνα και Ρωσία), στη συγκρότηση του αποκαλούμενου ευρωστρατού, στη διαχείριση του μεταναστευτικού και προσφυγικού και άλλα.
«Ο Μακρόν επιδιώκει ένα πιο ισχυρό δεσμό με την Ιταλία και η Ιταλία θέλει να ενταχθεί στην παραδοσιακή εταιρική σχέση της Γαλλίας με τη Γερμανία», σημείωσε χαρακτηριστικά Ιταλός διπλωμάτης, μιλώντας στο Reuters.
