Πανδημία και lockdown – Πώς η Ακροδεξιά «ξεπλένει» τη μαύρη ιστορία της

«Πρέπει να επαναφέρουμε αυτή την πανδημία στις πραγματικές της διαστάσεις. Το έχουμε παρατραβήξει και το κάνουμε από την αρχή», δήλωσε χθες οργισμένος ο ακροδεξιός Ερίκ Ζεμούρ, στον σταθμό France Info, αναφερόμενος στα περιοριστικά μέτρα κατά της πανδημίας, ενόψει του νέου κύματος που πλήττει τη Γαλλία και την Ευρώπη.

Πρόκειται, όπως είναι γνωστό, για τη γνωστή τηλεπερσόνα με τις αντιδραστικές απόψεις που είναι πιθανό να θέσει υποψηφιότητα στις προεδρικές εκλογές του ερχόμενου Απριλίου, με τις δημοσκοπήσεις να του δίνουν τη δεύτερη θέση. Μόνο που, για να είμαστε καθαροί, ο Ζεμούρ δεν αποτελεί εξαίρεση.

Ανάλογη στάση στο συγκεκριμένο θέμα τηρεί και η Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία. Το ίδιο και τα ακροδεξιά λαϊκιστικά κόμματα στις περισσότερες, αν όχι σε όλες, τις χώρες της Ευρώπης. Είναι αυτά, άλλωστε, που πρωταγωνιστούν στις (συχνά βίαιες) συγκεντρώσεις κατά των νέων μέτρων και της επιβολής νέου γύρου lockdown, όπως αυτές που έγιναν το Σαββατοκύριακο – στο Ρότερνταμ και τη Βιέννη, τις Βρυξέλλες και τη Φρανκφούρτη, το Ζάγκρεμπ και τη Βουδαπέστη και πολλές ακόμη.

Ξαναγράφουν την ιστορία

Είναι φανερό, μάλιστα, ότι το κάνουν προβάλλοντας ένα κυρίως σύνθημα: «Ελευθερία!». Αναγκάζοντάς μας, έτσι, να σκεφτούμε πως στο άκουσμα και μόνο της συγκεκριμένης λέξης από τα χείλη ρατσιστών, ακροδεξιών, νεοναζί και νεοφασιστών, οπαδών της «καθαρότητας» και της θεωρίας του «πολέμου των πολιτισμών», θα έπρεπε να προκαλούνται ρίγη οργής. Πολύ περισσότερο καθώς δεν διστάζουν να βεβηλώνουν κάθε ιερό και όσιο και να παραχαράσσουν την ιστορία.

Στη Γερμανία, την Τσεχία και άλλες χώρες, για παράδειγμα, ορισμένοι διαδηλωτές δεν δίστασαν να φορέσουν στο στήθος το «Αστέρι του Δαβίδ», που φορούσαν οι Εβραίοι όταν οδηγούνταν από τους χιτλερικούς στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τα κρεματόρια. Θέλοντας, προφανώς, να μας πείσουν ότι σήμερα αυτοί είναι τα θύματα ενός νέου ολοκαυτώματος…

Στην Αυστρία, επίσης, που από σήμερα γίνεται η πρώτη χώρα της ΕΕ στην οποία επιστρέφει το οριζόντιο lockdown, οπαδοί του Λαϊκού Κόμματος κρατούσαν στα χέρια πανό που έγραφε ένα σύνθημα ταυτισμένο με την Αριστερά και τους κοινωνικούς αγώνες: «Όταν η αδικία γίνεται νόμος, τότε η αντίσταση γίνεται καθήκον».

Ποιος τους δίνει σημασία;

Έλα μωρέ, εντάξει, ποιος τους δίνει μεγάλη σημασία; – ίσως σπεύσουν να πουν πολλοί. Τα πράγματα, όμως, δεν είναι ακριβώς έτσι και όσο καθυστερούμε να το καταλάβουμε τόσο το χειρότερο για όλους.

Η αιτία είναι απλή: Αξιοποιώντας την πρωτόγνωρη κατάσταση που έχει δημιουργηθεί, όπως επίσης τις πολιτικές επιλογές και τα τεράστια και ασυγχώρητα λάθη που έκαναν στη διαχείριση της υγειονομικής κρίσης οι κυβερνήσεις, η Ακροδεξιά της Ευρώπης επιχειρεί να «ξεπλυθεί» οριστικά από τις δικές της αμαρτίες και τα εγκλήματα του παρελθόντος. Και να βγει, έτσι, καθαρή στις συνειδήσεις εκατομμυρίων ανθρώπων, κυρίως νέων, διεκδικώντας πλέον χωρίς ενοχές κεντρικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις.

Το κάνει δε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για την ίδια: Σηκώνοντας από το έδαφος τις κουρελιασμένες σημαίες των αντιπάλων της, τις οποίες ξαναβάφει στα δικά της «πέτρινα» χρώματα και φωνάζοντας ορισμένα από τα συνθήματά τους που έμοιαζαν να έχουν ξεχαστεί στο χρονοντούλαπο. Εκεί όπου τα έβαλαν, δηλαδή, οι πρωταγωνιστές μιας άλλης εποχής όταν επέλεξαν τα σαλόνια της εξουσίας και της διακυβέρνησης από τους δρόμους.

Πανδημία, ο τελευταίος κρίκος

Φυσικά, δεν πρόκειται για μια διαδικασία η οποία αρχίζει και τελειώνει στην πανδημία. Απλώς, εδώ η Ακροδεξιά βλέπει την μεγάλη της ευκαιρία να τελειώσει αυτό που έχει αρχίσει σε άλλα μέτωπα – συνθέτοντας ένα ολοκληρωμένο αφήγημα που ελπίζει, στην πορεία, να καταστεί πλειοψηφικό.

Η Ακροδεξιά, για παράδειγμα, ήταν αυτή που σήκωσε το γάντι της κρίσης του 2008-’09, προβάλλοντας μια κατά βάση εθνικιστική ερμηνεία και αποκρύπτοντας τις πραγματικές αντιθέσεις. Ήταν αυτή που, στην ίδια λογική, «σάρωσε» το ρεύμα του αντιευρωπαϊσμού που είχε κατακλύσει την Ευρώπη εξαιτίας των πολιτικών άγριας λιτότητας, καθώς η Αριστερά δεν τόλμησε να αρθρώσει μια ουσιαστική κριτική και πολιτική απέναντι στην ΕΕ και τελικά αποδείχθηκε πολύτιμη πολιτική εφεδρεία.

Η Ακροδεξιά, επίσης, κυριάρχησε στην κρίση του προσφυγικού, επιβάλλοντας πρακτικά τις αντιδραστικές απόψεις της στα παραδοσιακά κόμματα και τις κυβερνήσεις – κι αυτό, παρά το αξιοθαύμαστο κύμα αλληλεγγύης προς τους πρόσφυγες και μετανάστες που εκδηλώθηκε σε πολλές χώρες. Το κατάφερε δε σε τέτοιο βαθμό ώστε έκανε ακόμη και την πολιτική της Άνγκελα Μέρκελ, την περίοδο 2015-’16, να φαντάζει… ακροαριστερή!

Αυτός, εκτός των άλλων, είναι και ο λόγος που στην Ιταλία, στις δύο πρώτες θέσεις των δημοσκοπήσεων βρίσκονται τα δύο ακροδεξιά κόμματα: Η Λίγκα του Βορρά του Ματέο Σαλβίνι και τα Αδέλφια της Ιταλίας της Τζόρτζια Μελόνι.

Economist: Κερδίζουν πάλι τον σεβασμό

Με βάση όλα τα παραπάνω, όπως και αρκετά ακόμη, η Ακροδεξιά έχει φτάσει στο σημείο που, όπως διαπιστώνει σε άρθρο του στο τελευταίο τεύχος ο The Economist, «οι ακροδεξιές ιδέες να κερδίζουν ένα ανανεωμένο σεβασμό στη Γαλλία».

Το βρετανικό περιοδικό, μάλιστα, επιχειρώντας να εξηγήσει τα όσα συμβαίνουν σήμερα στη χώρα και στις συνειδήσεις των πολιτών της, παραθέτει ένα απόφθεγμα του Σαρλ Μοράς, ενός γνωστού αντισημίτη συγγραφέα, από το βιβλίο του «Οι Πολιτικές μου Ιδέες», που κυκλοφόρησε το 1937: «Ο εθνικισμός είναι η προάσπιση όλων αυτών των θησαυρών που βρίσκονται σε κίνδυνο χωρίς ένας ξένος στρατός να έχει διασχίσει τα σύνορα, χωρίς να υπάρχει φυσική εισβολή στο έδαφός της. Είναι η άμυνα του έθνους απέναντι στον ξένο που υπάρχει μέσα του».

Ο Ζεμούρ και οι όμοροί του δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα να συμφωνήσουν απολύτως. Άλλωστε, γι’ αυτούς ο εσωτερικός «εχθρός» αποτελεί την μεγαλύτερη απειλή – είτε έχει τη μορφή ισλαμιστή τρομοκράτη είτε πρόσφυγα και μετανάστη είτε ενός εισαγόμενου ιού που φτιάχτηκε από κάποιους είτε εκείνων που μας «ψεκάζουν» και μας εμβολιάζουν, για να αλλοιώσουν το DNA του έθνους μας.

Ας μην υποτιμήσουμε αυτή την απειλή – όσο οργισμένοι και αν είμαστε με τους κυβερνώντες και τις πολιτικές τους και σε αυτή την κρίση.