«Ανάσταση Κυρίου» προσδοκούμε όλοι την Κυριακή. Αρκεί να μη μας κάνουν κανέναν Επιτάφιο οι Γάλλοι με τη Λεπέν.
Διότι αυτή τη φορά δεν υπάρχει η γεωπολιτική σταθερότητα που αντιμετώπισε την επιδρομή του λαϊκισμού την περίοδο 2012-2019.
Σήμερα η λαϊκιστική απειλή (πάντα παρούσα…) ευνοείται από τη γεωπολιτική αστάθεια που τροφοδοτεί ο ρωσικός επεκτατισμός.
Ο τότε γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ έχει εκμυστηρευτεί πως το καλοκαίρι του 2015 του τηλεφώνησε προσωπικά ένας ανήσυχος Πούτιν να τον ενημερώσει ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έψαχνε να τυπώσει δραχμές στη Ρωσία.
Δεν νομίζω ότι ο Πούτιν θα το ξανάκανε σε αντίστοιχη περίπτωση.
Οχι μόνο επειδή ο Πούτιν είναι άλλος Πούτιν, ούτε επειδή διαλύθηκαν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, αλλά επειδή άλλαξε η Ευρώπη.
Το Ηνωμένο Βασίλειο έχει φύγει. Η Γερμανία απέκτησε «σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση» (που λέει κι ο Ανδρουλάκης…) καλοπροαίρετη αλλά λιποβαρή.
Η Ισπανία ψάχνει την επόμενη κυβέρνηση. Η Ιταλία παλεύει με τους δαίμονές της και πάλι καλά που βρέθηκε ο Ντράγκι.
Ο Μακρόν είναι το μόνο βαρύ χαρτί που έχει απομείνει.
Γύρω του μπορεί να συγκροτηθεί ένας φιλελεύθερος άξονας σταθερότητας με τον Ντράγκι, τη Λαγκάρντ, τον Μητσοτάκη με κάποιους μικρότερους όπως ο Βούλγαρος, ίσως τον Ρούτε και τους Γερμανούς, κάποιους σοσιαλ-βόρειους, τους Ισπανούς μετά τις εκλογές τους.
Με τη Λεπέν στη θέση του, χαιρέτα μου τον πλάτανο.
Οποιος κανονικός άνθρωπος κάνει τον κόπο να παρακολουθήσει τις δηλώσεις της για τη διεθνή και ευρωπαϊκή πολιτική αποκλείεται να μην αισθανθεί κάτι ανάμεσα σε απελπισία (για την ασχετοσύνη) και τρόμο (για τη βλακεία).
Αλλά φυσικά οι Γάλλοι θα ψηφίσουν χωρίς να μας ρωτήσουν.
Διαβάζω κάποιες βαρύγδουπες αναλύσεις ότι η λαϊκιστική ψήφος (δεξιά κι αριστερή…) αποτελεί μια κοινωνική αντίδραση στην «παντοδυναμία των ελίτ».
Κολοκύθια τούμπανα. Για τον Μελανσόν και τον Πούτιν, τα Κίτρινα Γιλέκα, τους Αγανακτισμένους και τον Πολάκη, τον Ορμπαν με τον Σαλβίνι και τους αλληλέγγυους της γειτονιάς, το πρόβλημα δεν είναι «η παντοδυναμία των ελίτ» της δημοκρατίας.
Είναι ότι θέλουν να πάρουν τη θέση τους, κατά προτίμηση χωρίς τη δημοκρατία.
Κι ως εκ τούτου από τη Λεπέν που (όπως λέει) είναι «μία από εμάς» και υπόσχεται να διοικήσει τη Γαλλία σαν «καλή νοικοκυρά» δεν υπάρχει συζήτηση ότι προτιμώ τον Μακρόν που δεν είναι σαν εμάς, ούτε τον κόβω για καλή νοικοκυρά, αλλά ξέρει τη δουλειά.
Εκτός αν αποδεχτούμε ότι δεν υπάρχει δουλειά, άρα δεν χρειάζεται κάποιος να την ξέρει.
Την ξέρουν όλοι από το καφενείο.
