Ένα βήμα πιο κοντά στο «τέλος» ο Τζόνσον, σε σταυροδρόμι η Βρετανία

Σοβαρό πλήγμα – ένα ακόμη – για τον Μπόρις Τζόνσον και την κυβέρνηση των Συντηρητικών αποτελούν τα αποτελέσματα των αυτοδιοικητικών εκλογών που διεξήχθησαν την Πέμπτη στο Ηνωμένο Βασίλειο. Ένα πλήγμα που, σύμφωνα με ορισμένους, καθιστά ακόμη πιο πιθανές τις πολιτικές ανατροπές – από την πρόταση μορφής σε βάρος του πρωθυπουργού μέχρι την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες.

«Εάν οι βουλευτές των Συντηρητικών αντιμετώπιζαν την αναμέτρηση της Πέμπτης ως τεστ που θα αποδείκνυε κατά πόσο ο Τζόνσον παραμένει ένα εκλογικό κεφάλαιο για το κόμμα, τότε φαίνεται ότι απέτυχαν σε αυτό», όπως σημειώνει ανάλυση στην εφημερίδα The Guardian.

Η αλήθεια, βεβαίως, είναι ότι ο Τζόνσον έχει σήμερα κατορθώσει να ξεπεράσει όλους τους κάβους που έχει βρει μπροστά του. Όσο, όμως, η υπόθεση του Brexit «ξεθωριάζει» και παύει να αποτελεί την πρώτη προτεραιότητα για τους Βρετανούς, στις τάξεις των οποίων κυριαρχούν η ακρίβεια και ο πληθωρισμός, όπως και τα σκάνδαλα στην Ντάουνινγκ Στριτ (συμπεριλαμβανομένων των «κορονοπάρτι» εν μέσω lockdown), η «αίγλη» του μοιάζει να ξεθωριάζει.

«Φανταστικά», λέει ο Στάρμερ – αλλά…

Από την πλευρά του, ο ηγέτης των Εργατικών χρησιμοποίησε πανηγυρικούς τόνους για να σχολιάσει το αποτέλεσμα – που, ανάμεσα στα άλλα, έφερε το κόμμα του να σημειώνει σημαντικά κέρδη στο Λονδίνο και να αποσπά παραδοσιακά προπύργια των Συντηρητικών, όπως είναι το Γουόντσγουρθ, το Γουέστ Όξφορντσαϊρ, αλλά και το Γουεστμίνστερ, όπου χτυπά η καρδιά των περισσότερων κυβερνητικών θεσμών.

«Φανταστικό αποτέλεσμα, απολύτως φανταστικό. Πιστέψτε με, αυτό είναι ένα μεγάλο σημείο καμπής για εμάς από τις γενικές εκλογές του 2019», δήλωσε χαρακτηριστικά ο Κιρ Στάρμερ, μιλώντας σε οπαδούς του στην πρωτεύουσα και κάνοντας σύγκριση με μια τραυματική για το κόμμα του αναμέτρηση, στην οποία οι Τόρις είχαν σημειώσει το καλύτερο αποτέλεσμά τους τα τελευταία 30 χρόνια.

Παρ’ όλα αυτά, οι εκτιμήσεις αναλυτών στους Times δεν δείχνουν να συμφωνούν με τον Στάρμερ – έστω κι αν επιβεβαιώνουν πως ήταν μια «κακή ημέρα» για την κυβέρνηση και τον Τζόνσον. Επικαλούμενοι την εικόνα εκτός Λονδίνου, σημειώνουν πως «οι Εργατικοί δεν είναι ακριβώς η απειλή η οποία θα ήθελαν να είναι» απέναντι στους κυβερνώντες και τον πρωθυπουργό.

Στα πρόθυρα γενικευμένης κρίσης

Με βάση τα παραπάνω και με δεδομένο ότι οι αυτοδιοικητικές εκλογές δεν μπορούν να αποτελέσουν ασφαλές μέτρο για την αποτύπωση του πολιτικού σκηνικού στο Ηνωμένο Βασίλειο, μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι αυτό που επικρατεί είναι η σύγχυση και η έλλειψη σαφούς προσανατολισμού. Μια κατάσταση η οποία, υπό προϋποθέσεις, μπορεί να εξελιχθεί και σε κυβερνητική-πολιτική κρίση.

Σε όλα αυτά πρέπει κανείς να προσθέσει και δύο «πληγές» οι οποίες ποτέ δεν έκλεισαν και, αργά ή γρήγορα,  θα αρχίσουν πάλι να αιμορραγούν. Πρόκειται, βεβαίως, για το μέλλον της Σκοτίας και της Βόρειας Ιρλανδίας, που βλέπουν πως πλησιάζει η στιγμή η οποία θα κρίνει το εάν θα καταφέρουν να εκπληρώσουν το όνειρο της ανεξαρτησίας.

Σημειώνεται πως στην πρώτη, οι εθνικιστές εξακολουθούν να έχουν το πάνω χέρι, ενισχυμένοι μάλιστα μετά τις πρόσφατες τοπικές εκλογές. Η ηγέτης τους, Νίκολα Στέρτζον, έχει διαμηνύσει ότι μόλις κλείσει το κεφάλαιο της πανδημίας και σταματήσει (ή κοπάσει) ο πόλεμος στην Ουκρανία, θα θέσει επιτακτικά το αίτημα της διεξαγωγής ενός νέου δημοψηφίσματος – ελπίζοντας πως, αυτή τη φορά, θα έχει καλύτερη τύχη σε σύγκριση με εκείνο του 2014.

Η «ανατροπή» στο Μπέλφαστ

Όσο για τη Βόρεια Ιρλανδία, το γεγονός ότι το εθνικιστικό Σιν Φέιν κατάφερε για πρώτη φορά να επικρατήσει στις εκλογές και να βρεθεί με περισσότερες έδρες στην τοπική βουλή – κάτι που σημαίνει πως διεκδικεί αυτοδικαίως την πρωθυπουργία, με βάση τη Συμφωνία της Μεγάλης Παρασκευής του 1998 – αποτελεί αναμφίβολα μια εξέλιξη με μεγάλη σημασία. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι οι δύο γυναίκες που κυριαρχούν στην ηγεσία του, η Μέρι Λου Μακ Ντόναλντ και η Μισέλ Ο’Νιλ, διαμηνύουν πως ένα «ναι» στην ανεξαρτησία και την ένωση με την Ιρλανδία θα είναι απολύτως εφικτό σε 5-10 χρόνια από σήμερα.

Το Ηνωμένο Βασίλειο βρίσκεται, λοιπόν, σε ένα σημείο καμπής. Ο Τζόνσον συνέβαλε καθοριστικά σε αυτό και θα μείνει στην ιστορία ως ο άνθρωπος που το οδήγησε εκτός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Από εδώ και στο εξής, όμως, φαίνεται πως είναι πολύ λιγότεροι αυτοί που τον εμπιστεύονται για να χαράξει την πορεία της χώρας τις επόμενες δεκαετίες, σε ένα κόσμο ο οποίος αλλάζει ραγδαία – και βίαια.