
Η αντιπαράθεση γύρω από τις εξετάσεις διαγνωστικού χαρακτήρα, όπως και για τις εξετάσεις PISA, επαναφέρει το ερώτημα για το εάν και με ποιο βαθμό μπορούμε να καταγράψουμε ποσοτικά δεδομένα για την κατάσταση στο εκπαιδευτικό σύστημα και εάν αυτό μπορεί να μας βοηθήσει να αντιμετωπίσουμε υπαρκτά προβλήματα της ελληνικής εκπαίδευσης.
Και λέω ερώτημα γιατί όσοι είναι εξοικειωμένοι με τα ζητήματα που αφορούν την κοινωνική έρευνα γνωρίζουν ότι πάντα υπάρχουν δύο μεγάλοι κίνδυνοι: ο ένας η μέτρηση να είναι έτσι δομημένη, ώστε τελικά να πάρουμε τα αποτελέσματα που θα αναλογούν στην όποια προκατάληψη έχουμε και ο άλλος προφανώς η ίδια η ερμηνεία και παρουσίασή τους να αντανακλά τη δική μας μεροληψία.
Αυτό είναι ιδιαίτερα έντονο όταν μιλάμε για έννοιες όπως οι δεξιότητες, όπου υπάρχει συζήτηση για το πώς μπορούν να προσδιοριστούν και κυρίως να ιεραρχηθούν, από τη στιγμή που κάθε άλλο παρά «ουδέτερες» είναι, αφού αναπαράγονται μέσα σε ένα συγκρουσιακό κοινωνικό περιβάλλον.
Το εάν για παράδειγμα θα ιεραρχήσουμε την ταχύτητα διαχείρισης πληροφοριών ή την ικανότητα κριτικής προσέγγισης και διαμόρφωσης συνεκτικών αφηγήσεων, δεν είναι μια τεχνική επιλογή.
Ούτε μπορεί να θεωρηθεί «ουδέτερη» η αποτίμηση του εάν έχουμε να κάνουμε με ατομικές αποτυχίες των μαθητών, με ελλείμματα του εκπαιδευτικού συστήματος, ή με βαθιά ριζωμένες κοινωνικές ανισότητες, που επιτείνονται από το ίδιο το γεγονός ότι το εκπαιδευτικό σύστημα αποτιμά δεξιότητες που προϋποθέτουν συγκεκριμένα οικογενειακά περιβάλλοντα, αποκλείοντας αυτές που διαμορφώνονται σε άλλα.
Επιπλέον, τόσο η ελληνική όσο και η διεθνής εμπειρία καλεί σε μια ορισμένη επιφύλαξη απέναντι στην εύκολη διεκτραγώδηση του «χαμηλού επιπέδου» των μαθητών.
Οχι μόνο, γιατί συχνά υποτιμώνται πραγματικές δεξιότητες που καταγράφονται σε επόμενες φάσεις, αλλά κυρίως γιατί συνήθως αντανακλά συγκεκριμένες προκαταλήψεις για το ποια μέτρα πρέπει να ληφθούν, που συνήθως συνίστανται σε μια εντατικοποίηση και αυστηροποίηση του εξεταστικού πλαισίου, παρότι αυτό κατά τεκμήριο έχει ως αποτέλεσμα να παγιώνει ανισότητες και τελικά μορφές κοινωνικού αποκλεισμού.


Latest News

Αυτό το άδικο 650άρι
Τι είδους δεύτερη ευκαιρία είναι αυτή που δίνεται σε μια συγκεκριμένη κατηγορία πολιτών και όχι σε όλους

Μετά τη Μαδρίτη
Τα τελευταία περίπου πέντε χρόνια, η τουρκική εξωτερική πολιτική μοιάζει να στρατιωτικοποιείται

Μύθοι και αλήθειες για το Ελλάδα 2.0
Άρθρο του Αλέξη Πατέλη στην ειδική έκδοση του Οικονομικού Ταχυδρόμου για την οικονομία στο Βήμα της Κυριακής

H Ρωσία ως περιφερειακός αυταρχισμός
Ποια είναι τα πραγματικά πολιτικά χαρακτηριστικά της Ρωσίας τώρα που βρίσκεται στο επίκεντρο του διεθνούς ενδιαφέροντος;

Τέλος της ενεργειακής κρίσης: Οι 3 προϋποθέσεις
Πώς μπορεί να τερματιστεί η ενεργειακή κρίση στον πλανήτη

Οι δράσεις του «οδηγού επιβίωσης» των μικρομεσαίων επιχειρήσεων
Άρθρο προέδρου ΕΒΕΠ Βασίλη Κορκίδη στον ΟΤ

Ξεσπιτόγατος*
Δεν γίνομαι ευχάριστος με το σημερινό σημείωμα αλλά η επικαιρότητα δεν είναι μόνον πανηγυρισμοί για τις τουριστικές επιδόσεις της χώρας ή τις αφίξεις κρουαζιερόπλοιων

Ελλάδα 2.0: Πώς στηρίζει τις ΜμΕ με κίνητρα για συνενώσεις
Αρθρο του αναπληρωτή υπουργού Οικονομικών Θεόδωρου Σκυλακάκη στην ειδική έκδοση του ΟΤ για την οικονομία στο «Βήμα της Κυριακής»

Ταμείο Ανάκαμψης: Μην το χαραμίσουμε σε ασήμαντα μικροέργα
Αρθρο του καθηγητή και πρώην υπουργού Νίκου Χριστοδουλάκη στην ειδική έκδοση του ΟΤ για την οικονομία στο «Βήμα της Κυριακής»

Η ζωή μετά την εποπτεία και το βάρος της αρνητικής κληρονομιάς
Η ευκαιρία, oι προκλήσεις και γιατί μακροπρόθεσμα παραμένουμε ευάλωτοι