Η αντιπαράθεση γύρω από τις εξετάσεις διαγνωστικού χαρακτήρα, όπως και για τις εξετάσεις PISA, επαναφέρει το ερώτημα για το εάν και με ποιο βαθμό μπορούμε να καταγράψουμε ποσοτικά δεδομένα για την κατάσταση στο εκπαιδευτικό σύστημα και εάν αυτό μπορεί να μας βοηθήσει να αντιμετωπίσουμε υπαρκτά προβλήματα της ελληνικής εκπαίδευσης.
Και λέω ερώτημα γιατί όσοι είναι εξοικειωμένοι με τα ζητήματα που αφορούν την κοινωνική έρευνα γνωρίζουν ότι πάντα υπάρχουν δύο μεγάλοι κίνδυνοι: ο ένας η μέτρηση να είναι έτσι δομημένη, ώστε τελικά να πάρουμε τα αποτελέσματα που θα αναλογούν στην όποια προκατάληψη έχουμε και ο άλλος προφανώς η ίδια η ερμηνεία και παρουσίασή τους να αντανακλά τη δική μας μεροληψία.
Αυτό είναι ιδιαίτερα έντονο όταν μιλάμε για έννοιες όπως οι δεξιότητες, όπου υπάρχει συζήτηση για το πώς μπορούν να προσδιοριστούν και κυρίως να ιεραρχηθούν, από τη στιγμή που κάθε άλλο παρά «ουδέτερες» είναι, αφού αναπαράγονται μέσα σε ένα συγκρουσιακό κοινωνικό περιβάλλον.
Το εάν για παράδειγμα θα ιεραρχήσουμε την ταχύτητα διαχείρισης πληροφοριών ή την ικανότητα κριτικής προσέγγισης και διαμόρφωσης συνεκτικών αφηγήσεων, δεν είναι μια τεχνική επιλογή.
Ούτε μπορεί να θεωρηθεί «ουδέτερη» η αποτίμηση του εάν έχουμε να κάνουμε με ατομικές αποτυχίες των μαθητών, με ελλείμματα του εκπαιδευτικού συστήματος, ή με βαθιά ριζωμένες κοινωνικές ανισότητες, που επιτείνονται από το ίδιο το γεγονός ότι το εκπαιδευτικό σύστημα αποτιμά δεξιότητες που προϋποθέτουν συγκεκριμένα οικογενειακά περιβάλλοντα, αποκλείοντας αυτές που διαμορφώνονται σε άλλα.
Επιπλέον, τόσο η ελληνική όσο και η διεθνής εμπειρία καλεί σε μια ορισμένη επιφύλαξη απέναντι στην εύκολη διεκτραγώδηση του «χαμηλού επιπέδου» των μαθητών.
Οχι μόνο, γιατί συχνά υποτιμώνται πραγματικές δεξιότητες που καταγράφονται σε επόμενες φάσεις, αλλά κυρίως γιατί συνήθως αντανακλά συγκεκριμένες προκαταλήψεις για το ποια μέτρα πρέπει να ληφθούν, που συνήθως συνίστανται σε μια εντατικοποίηση και αυστηροποίηση του εξεταστικού πλαισίου, παρότι αυτό κατά τεκμήριο έχει ως αποτέλεσμα να παγιώνει ανισότητες και τελικά μορφές κοινωνικού αποκλεισμού.
Latest News
Ακριβή ασφάλεια
Το μεγαλύτερο όφελος, η «προίκα» που έχει αυτή η χώρα και μας πηγαίνει εδώ και χρόνια και ελπίζουμε και τα πολλά επόμενα, είναι ότι βρισκόμαστε σε μια ρώτα δημοσιονομικής ασφάλειας
Το ζήτημα της ενεργειακής μετάβασης
Κάθε υπερβολή σε στόχους και φιλοδοξίες μπορεί να στοιχίσει ακριβά όχι μόνο σε οικονομικούς πόρους και κοινωνικές αντιδράσεις αλλά και να προκαλέσει σοβαρές πολιτικές αναταράξεις
Γιατί δεν πληρώνει;
Το σύγχρονο «γεφύρι της Αρτας», συνεχώς το «άδειαζαν» και συνεχώς αυτό ξαναγέμιζε
Η Δύση και το Ισραήλ
Η ισραηλινή κυβέρνηση, θα πρέπει να καταλάβει ότι ο δυτικός κόσμος που την στηρίζει, εξυπηρετεί την ιστορία και όχι προσωπικές φιλοδοξίες και διάφορες άλλες επιδιώξεις
Ευρωεκλογές στην κόψη του ξυραφιού
Οσον αφορά τα πρόσωπα που επιλέγονται για υποψήφια, ελάχιστα τηρούν τα απαραίτητα κριτήρια
Η χώρα «πάει καλά», αλλά αυτό δεν είναι αρκετό
Να κάνουν «εικόνα» τη βελτίωση που υπάρχει σε επίπεδο μεγεθών
Ευρωψηφοδέλτια με όρους casting «μαϊντανών»
Ο τρόπος που τα κόμματα φτιάχνουν τα ευρωψηφοδέλτιά τους είναι ενδεικτικός του πώς αντιμετωπίζουν τους πολίτες
Μπορούμε να αλλάξουμε;
Ο κόσμος έχει αλλάξει. Νέες δυνάμεις έχουν δημιουργηθεί που δεν μπορεί κανείς να τις υποτιμήσει.
Θεσσαλία: Η επόμενη μέρα…
Ολα τα μαθηματικά μοντέλα δείχνουν ότι, ακολουθώντας την πεπατημένη, σε 10-15 χρόνια ο Θεσσαλικός κάμπος θα έχει ερημοποιηθεί σε μεγάλο βαθμό
Πόσο έτοιμοι είμαστε;
Για όσους δεν κατάλαβαν, τα χαρακτηριστικά μιας κρίσης αρχίζουν και σχηματίζονται