Και τι θα κάνουμε χωρίς φόρους;

«Δεν έχουμε από τα ακριβότερα καύσιμα. Αν βγάλετε τους φόρους είμαστε κάτω απ’ την 10η θέση, νομίζω στην 12η, 13η θέση». Αυτή η φράση του υπουργού Ανάπτυξης Άδωνι Γεωργιάδη ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων και δικαίως.

Σε μια περίοδο που τα ελληνικά νοικοκυριά, οι ελεύθεροι επαγγελματίες, οι μικρομεσαίοι, οι επιχειρήσεις, κ.α. αντιμετωπίζουν πολλά προβλήματα λόγω της ακρίβειας, της ανόδου των τιμών των πρώτων υλών, της αλματώδους αύξησης της ενέργειας, κ.α. εν μέσω πολέμου, δεν αποτελεί επιχείρημα να αφαιρέσουμε τους φόρους θεωρητικά για να αισθανθούμε καλύτερα.

Η αφαίρεση των φόρων, με στοχευμένες κινήσεις, και όχι στα λόγια, είναι στην αρμοδιότητα της εκάστοτε κυβέρνησης και άρα και της παρούσας υπό τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Και η κυβέρνηση είχε και έχει ακόμα την χρυσή ευκαιρία να προχωρήσει σε γενναίες μειώσεις και της φορολογίας στα καύσιμα με έμφαση στον Ειδικό Φόρο Κατανάλωσης. Εξάλλου ακόμα και τα κείμενα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής δείχνουν το δρόμο.

Στο παρελθόν όλα αυτά τα κείμενα, όπως και η εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ ήταν «ευαγγέλιο» και πολλές φορές αξιοποιούνταν κατά το δοκούν. Άρα, η κυβέρνηση, μέσα σε αυτό το κλίμα της δημοσιονομικής χαλαρότητας εκ μέρους της Ε.Ε. οφείλει να κάνει πιο στοχευμένες κινήσεις.

Η οικονομία δεν μπορεί να είναι εγκαταλειμμένη και θέλει παρεμβάσεις όπου και όταν χρειάζεται και εν μέσω κρίσεων, δεν πρέπει να κινείται ανεξέλεγκτα και να αυτορυθμίζεται. Χωρεί μεγάλη συζήτηση τα περί αυτορρύθμισης και του βαθμού της κρατικής παρέμβασης.

Η διακεκριμένη Γερμανίδα οικονομολόγος Μάγια Γκέπελ, στο βιβλίο της «Ας δούμε τον κόσμο μας αλλιώς, κάλεσμα για δράση» (εκδόσεις Ψυχογιός), ενθυμείται τους οικονομολόγους Ερικ Λιου και Νικ Χανάουερ στο κεφάλαιό της περί αγοράς, κράτους και δημοσίου αγαθού: «Η πολυπλοκότητα της οικονομίας αποδεικνύει ότι, όπως ένας κήπος, έτσι και η οικονομία δεν επιτυγχάνει ποτέ την απόλυτη ισορροπία και πάντα θα βρίσκεται είτε σε φάση ανάπτυξης είτε σε φάση συρρίκνωσης. Και ακριβώς όπως ένας παραμελημένος κήπος, μια οικονομία εγκαταλειμμένη στην τύχη της τείνει προς ανισορροπίες άκρως ανθυγιεινές».

Η περίπτωση της Ελλάδας με τους φόρους στα καύσιμα είναι όπως το παράδειγμα με τον κήπο. Δεν μπορεί να αφεθεί το θέμα –και αυτό- στην τύχη του, αλλά οφείλει η κυβέρνηση να κινηθεί ως διαμορφωτής, ούτε καν ως ρυθμιστής, της αγοράς.

Εκτός εάν υπάρχει η λογική των εύκολων δικαιολογιών που παραπέμπουν σε διαπιστώσεις, όπως: Και τι θα κάνουμε χωρίς φόρους; Είναι μια κάποια λύση. Πως λέγαμε παλαιότερα; Και πως θα ζήσουμε χωρίς βαρβάρους;

Mόνο που οι εποχές έχουν αλλάξει δραματικά και απαιτείται και φορολογική δικαιοσύνη για την άμβλυνση των ανισοτήτων αλλά και για τα δημόσια έσοδα, ώστε να μπορεί να υπάρξει ο αναδιανεμητικός ρόλος του Κράτους στο πλαίσιο της αναδιανεμητικής δικαιοσύνης.