Η Λαγκάρντ θα δυσκολευτεί να κάνει κόλπο α λα Μάριο Ντράγκι

Η Κριστίν Λαγκάρντ θα δυσκολευτεί να κάνει κόλπο α λα Μάριο Ντράγκι. Οι αγορές ομολόγων της ευρωζώνης έχουν σταθεροποιηθεί από την στιγμή που η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας υπαινίχθηκε τη δημιουργία νέου εργαλείο για να βοηθήσει τις πιο αδύναμες κυβερνήσεις. Αλλά πιθανότατα δεν θα παραμείνουν έτσι και οποιαδήποτε παρέμβαση μπορεί να μην λειτουργήσει τόσο καλά όσο η περίφημη παρέμβαση του προκατόχου της το 2012.

Η δέσμευση της ΕΚΤ να επιταχύνει τα σχέδια για ένα εργαλείο για την καταπολέμηση του λεγόμενου κατακερματισμού, της διαφοράς στο κόστος χρηματοδότησης μεταξύ ισχυρότερων και ασθενέστερων κρατών της ευρωζώνης, έχει ήδη βοηθήσει. Η διαφορά μεταξύ των 10ετών ομολόγων της Ιταλίας και των γερμανικών ομολόγων μειώθηκε σε λιγότερο από 2%, ενώ βρισκόταν στο 2,5% στις αρχές Ιουνίου. Επιφανειακά, υπάρχει μια ομοιότητα με το προ δεκαετίας σχέδιο του Ντράγκι να αγοράσει χρέος μέσω ενός νέου προγράμματος, το οποίο είδε τα spread να μειώνονται και το εργαλείο να μην χρησιμοποιείται.

Επί του παρόντος, οι συνθήκες της αγοράς δεν φαίνονται τόσο νεφελώδεις όσο το 2012. Επί του παρόντος, τα ιταλικά δεκαετή ομόλογα αποδίδουν λίγο χαμηλότερα από 4%. Οι αποδόσεις των ομολόγων της κινούνται περίπου παράλληλα με αντίστοιχα εταιρικά ομόλογα ισοδύναμης διάρκειας με την ίδια βαθμολογία Baa/BBB και τα spread με τη Γερμανία είναι χαμηλότερα από τον μέσο όρο της περιόδου 2013-2015, πριν ξεκινήσει το πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης, σύμφωνα με στοιχεία της Refinitiv.

Επιπλέον και τα μαθηματικά του χρέους της Ιταλίας μπορεί να βοηθήσουν τη Λαγκάρντ να μην κάνει κάτι απότομα. Ας υποθέσουμε ότι η αύξηση του ΑΕΠ της Ρώμης επανέρχεται με την πάροδο του χρόνου στο προβλεπόμενο δυνητικό της ποσοστό 1,4% και ο πληθωρισμός πέφτει περίπου στο 2%. Για να σταματήσει η περαιτέρω διόγκωση του χρέους της που βρίσκεται στο 147% του ΑΕΠ, η Ιταλία απλά θα χρειαζόταν πρωτογενές πλεόνασμα (η δημοσιονομική θέση πριν από το κόστος του χρέους) μικρότερο του 1%. Αυτό δεν απέχει πολύ από τον στόχο του 0,2% για το 2025.

Ωστόσο, το οικονομικό παρασκήνιο θα γίνει πιο δύσκολο. Ενώ η ΕΚΤ χαλάρωσε την πολιτική της το 2012, τώρα πρέπει να αυξήσει τα επιτόκια για να καταπολεμήσει την έκρηξη πληθωρισμού, ακόμη και όταν η παγκόσμια οικονομία καταρρέει. Ο κίνδυνος είναι ότι οι επενδυτές ανησυχούν για το υψηλότερο κόστος δανεισμού και η υποτονική ανάπτυξη θα υπονομεύσει τις προσπάθειες των κρατικών ταμείων για απομόχλευση ή θα τα αναγκάσει στο πολιτικά δυσάρεστη σφύγξιμο του ζωναριού. Με εκλογές το επόμενο έτος και το ευρωσκεπτικιστικό κόμμα των Αδελφών της Ιταλίας να προηγείται στις δημοσκοπήσεις, η δημοσιονομική ακεραιότητα και οι μεταρρυθμίσεις μπορεί να καταλήξουν στον κάλαθο των αχρήστων. Μια αύξηση των επιτοκίων στο 5% με ρυθμό ανάπτυξης μόλις 1% θα ωθήσει το απαιτούμενο πρωτογενές πλεόνασμα της Ιταλίας σε πολύ πάνω από 2%.

Η θέση της ίδιας της ΕΚΤ είναι επίσης πιο αδύναμη. Μια δέσμευση για αγορά ομολόγων χωρών που αντιμετωπίζουν προβλήματα κινδυνεύει να εξοργίσει τους επικριτές της που ανησυχούν για τη χρηματοδότηση κυβερνήσεων από την κεντρική τράπεζα. Και ενώ το εργαλείο του Ντράγκι το 2012 απαιτούσε από τις χώρες να επιδιώξουν διάσωση, αυτό της Λαγκάρντ μπορεί να έχει πιο ήπιους όρους, καθιστώντας τις μεγάλες αγορές ομολόγων πιο αμφιλεγόμενες. Δεδομένων των προκλήσεων, είναι απίθανο η Λαγκάρντ να βλέπει πειθήνιες αγορές για πολύ ακόμη.

REUTERS BREAKINGVIEWS