Η Μύκονος μας οδηγεί!

Οπως θα είχαν ήδη πληροφορηθεί οι αναγνώστες της στήλης από τον υπέρτιτλο των τελευταίων εβδομάδων: «Ο Νίκος Δήμου κάνει χρήση της θερινής του αδείας».

Πού να ήξερα όταν τον έγραφα (Μία άδεια στην πενταετία!) πώς θα εξελισσόταν η άδεια και τι χρήση θα έκανα… Ο δαίμων των διακοπών με κυνηγάει ακόμα. Ας είναι!

Είχα χρόνια να πάω διακοπές και χρειάστηκε να έρθουν μακρινά ανίψια από τη Νέα Ζηλανδία για να με ξεκουνήσουν.  Αν δεν ήταν οι 27 ώρες πτήση, θα προτιμούσα να τους συναντήσω εκεί, στη δεύτερη πατρίδα τους, που από τις φωτογραφίες, τα ντοκιμαντέρ (αλλά και τον «Αρχοντα των Δαχτυλιδιών» – που γυρίστηκε εκεί) δείχνει πανέμορφη χώρα.

Αλλά 27 ώρες πτήση στην ηλικία μου ισοδυναμεί με καταδίκη σε θάνατο διά θρομβώσεως. Οπότε, μια και το βουνό δεν πάει στον Μωάμεθ, ήρθαν αυτοί. Μία γλυκύτατη οικογένεια. Δύο ενήλικες 40 και 35 ετών και δύο παιδιά, πέντε και οκτώ.

Εδώ πρέπει να πω ότι ζηλεύω πολύ τον ανιψιό, διότι έχει καταφέρει να κρατήσει την επαφή του με όλους τους παιδικούς και εφηβικούς φίλους του και παρ’ όλο που η παρέα αυτή έχει σκορπίσει σε μήκη και πλάτη δυσθεώρητα, ακόμα και στη σφαίρα της υδρογείου, σχεδόν όλοι καταφέρνουν να συντονιστούν έτσι που να συναντώνται τα καλοκαίρια στο νησί όπου μεγάλωσαν. Αν μάλιστα συμβαίνουν και έκτακτα γεγονότα (γάμοι, γεννήσεις, κ.λπ.), εκτάκτως πάλι συνέρχεται η παρέα. Πώς τώρα το πετυχαίνουν αυτό, να φεύγουν έστω και για μερικές ημέρες από τη δουλειά τους (και οι περισσότεροι είναι υψηλόβαθμα στελέχη σε μεγάλες πολυεθνικές), με κάνουν και απορώ. Ο τελευταίος γάμος έγινε στην Αργεντινή – και ήρθαν όλοι!

Λοιπόν: Το νησί των παιδικών ονείρων και των εφηβικών περιπετειών ήταν η Τζια. Ετυχε μερικές οικογένειες να έχουν εκεί εξοχικά, άλλες νοίκιαζαν δωμάτια, οι μεν φιλοξενούσαν τους δε. Ετσι και φέτος.

Είχα χρόνια να πάω και είδα μεγάλη πρόοδο. Ειδικά στις τιμές. Η ξαπλώστρα σε καλή σειρά στον Κούνδουρο κοστίζει 70 ευρώ (με υποχρεωτική κατανάλωση). Στα Ξύλα – η ωραιότερη παραλία χωρίς κανένα σέρβις – 25. (Πού θα μας πας, Μύκονος; – θα σε πιάσουμε!). Το φαγητό έχει βελτιωθεί αισθητά. Υπάρχουν καλαίσθητα σπίτια για ενοικίαση – αλλά όχι φθηνά. Υπάρχει ακόμα πολύς χωματόδρομος στο εσωτερικό του νησιού που ταλαιπωρεί οδηγούς και αυτοκίνητα.

Το πρώτο κεφάλαιο των διακοπών λοιπόν ήταν Τζια. Το δεύτερο, πολύ πιο φιλόδοξο και πιο εκτεταμένο, ξεκινούσε από την Κεφαλλονιά (μία εβδομάδα Φισκάρδο και περίχωρα), περνούσε απέναντι (Λευκάδα) όπου μας περίμενε νοικιασμένο ιστιοπλοϊκό για τρεις εβδομάδες περιήγηση στα νησιά (και τις μικρές, πανέμορφες νησίδες) του Ιονίου. Αυτό βέβαια ήταν για τους νεότερους, στους οποίους είχαν προστεθεί φίλοι, δόκιμοι ιστιοπλόοι.

Τα νησάκια γύρω στη Λευκάδα είναι ονειρικά. Αυτή θα ήταν η κορύφωση των διακοπών. Δυστυχώς γι’ αυτήν δεν θα σας γράψω τίποτα. Και διότι συνεχίζεται ακόμα – ενώ για μένα δεν ξεκίνησε ποτέ. Την παραμονή της αναχώρησης για Κεφαλλονιά έπαθα μία «δυναμική ίωση του ανωτέρου αναπνευστικού συστήματος» (όχι, δεν ήταν COVID – όλα τα τεστ αρνητικά), κι έτσι… επανήλθα στη στήλη μου, βήχοντας…

Κάποιος κακός δαίμονας με κυνηγάει για τις διακοπές. Ξέρει πως δεν τις χωνεύω και προσπαθεί να με δικαιώσει. Κάτι ξέρω εγώ που τις αποφεύγω. Τουλάχιστον, αυτή τη φορά, μου επέτρεψε το ένα τρίτο…