Το αίμα τους πίσω από τα κόκκινα δάνεια θέλουν να πάρουν οι τραπεζίτες, αφού ξεφορτώθηκαν το μεγαλύτερο μέρος τους την τελευταία τριετία μέσω τιτλοποιήσεων και πωλήσεων, πληρώνοντας βαρύ τίμημα.

Βλέπουν στα «σκουπίδια» που στοίχησαν στους συστημικούς ομίλους πολλά δισ. ευρώ ζημιές ευκαιρίες σημαντικών κερδών. Πώς θα γίνει αυτό;

Έχουμε και λέμε. Η αξία των ενεχύρων που συνόδευαν τα κόκκινα χρέη και μεταβιβάστηκαν σε funds ανέρχεται σε 50 δισ. ευρώ.

Είναι προφανές ότι δεν θα ρυθμιστούν όλα αυτά τα δάνεια. Οι επενδυτές για να βγάλουν πιο γρήγορα λεφτά θα επιχειρήσουν να ρευστοποιήσουν ένα μεγάλο κομμάτι των περιουσιακών στοιχείων που έχουν στα χέρια τους.

Κι εδώ έρχονται οι τράπεζες, οι οποίες έχουν τη δυνατότητα να χρηματοδοτήσουν τους αγοραστές για να τα αποκτήσουν, ενισχύοντας έτσι το ενεργητικό τους, αλλά και τα καθαρά έσοδα από τόκους.

Τώρα θα μου πείτε αν οι νέοι δανειολήπτες αποδειχθούν κακοπληρωτές τι θα γίνει; Θα ξαναπληρώσουν δεύτερη φορά το μάρμαρο για το ίδιο περιουσιακό στοιχείο τα πιστωτικά ιδρύματα;

Απαντώντας στην ερώτηση αυτή έμπειρος τραπεζικός λέει πως οι πιθανότητες για ένα τέτοιο ενδεχόμενο είναι ελάχιστες, καθώς οι υποψήφιοι δανειολήπτες περνούν πλέον από κόσκινο.

Επιπλέον τα ποσοστά χρηματοδότησης δεν θα είναι στο 120% της αξίας τους, όπως τη δεκαετία του 2000, αλλά μάξιμουμ στο 80%.

Σύμφωνα με την ίδια πηγή μας, τα νέα δάνεια που θα μπορούσαν να εκταμιευτούν προς αυτή τη νέα αγορά θα φτάσουν έως και τα 20 δισ. ευρώ.

Το όραμα της Ελλάκτωρ

Το πιο σημαντικό, ίσως, που έμεινε από την ετήσια τακτική γενική συνέλευση των μετόχων της Ελλάκτωρ είναι η διάθεση όλων να ξεχάσουν τα προβλήματα του πρόσφατου παρελθόντος και να προχωρήσουν μπροστά. Η ανάκληση των δικαστικών μέτρων της Ελλάκτωρ σε βάρος του Αλέξανδρου Εξάρχου, ο οποίος την επίμαχη περίοδο εκπροσωπούσε τις εταιρείες συμφερόντων των δύο εφοπλιστών Μπάκου – Καϋμενάκη και γενικότερα το ότι αφήνουν στο παρελθόν οι δύο πλευρές τις δικαστικές διαμάχες, είναι αυτό που οδηγεί πλέον την Ελλάκτωρ στη νέα εποχή.

Η διοίκηση θέλει να δώσει από τώρα το σύνθημα της νέας πορείας, του οράματος που έχει για να κάνει την εταιρεία ξανά μεγάλη και πρωταγωνίστρια στις κατασκευαστικές εξελίξεις στην Ελλάδα, κι όχι μόνο. Πλέον, αυτό που ζητούν τα στελέχη, και που φάνηκε και κατά την γενική συνέλευση ότι το ζητούν και οι μέτοχοι, είναι η δυναμική πορεία προς τα εμπρός, χωρίς να κοιτάξουν ποτέ ξανά πίσω, στο παρελθόν.

Το νερό του Ελληνικού

H χθεσινή υπογραφή του μνημονίου συνεργασίας και κατανόησης μεταξύ της Lamda και της ΕΥΔΑΠ, αποκάλυψε και το μέγεθος του έργου που θα γίνει στο Ελληνικό, αλλά και του τρόπου διαχείρισης του νερού που θα καταναλώνεται.

Μιλάμε για μια μεγάλη πόλη, με πολύ πράσινο, που θα χρειάζεται απίστευτες ποσότητες νερού. Συγκεκριμένα, πρέπει να γίνουν έργα τα οποία θα διασφαλίζουν την κάλυψη των αναγκών υδροδότησης του Μητροπολιτικού Πόλου Ελληνικού που εκτιμώνται σε 17.000 κυβικά μέτρα την ημέρα στην πλήρη ανάπτυξή του.

Για να καταλάβετε τι λέμε σας αναφέρουμε το εξής: Κατά μέσο όρο η μηνιαία κατανάλωση όγκου νερού στα νοικοκυριά, σύμφωνα με έρευνα, ανέρχεται σε 13 κυβικά μέτρα και ο αντίστοιχος μέσος όρος μηνιαίου κόστους στα 16,6 ευρώ.

Το μήνα καταναλώνουμε 13 κυβικά.

Δείτε κι ένα άλλο στοιχείο: Το 1990 η ετήσια κατανάλωση νερού στην Αττική ήταν 300.000.000 κυβικά μέτρα, ενώ το 2004 η ετήσια κατανάλωση ξεπέρασε τα 410.000.000 κυβικά μέτρα. Δηλαδή κάθε μέρα, τη χρονιά των Ολυμπιακών Αγώνων η Αθήνα ξόδευε 1,2 εκατ. κυβικά.

Σύμφωνα με το MOU που υπεγράφη, θα κατασκευαστεί εγκατάσταση παραγωγής ανακυκλωμένου νερού η οποία θα καλύπτει τις ανάγκες των κοινόχρηστων και ανοιχτών χώρων πρασίνου του Πάρκου Ελληνικού. Η δυναμικότητα της παραπάνω εγκατάστασης, σε πλήρη ανάπτυξη θα είναι της τάξεως των 7.000 κυβικών μέτρων την ημέρα.

Είναι πράγματι ένα τεράστιο project.

Οι επενδυτές έμειναν στα κρύα του… γιαλού

Μια από τις σημαντικότερες ιδιωτικοποιήσεις που προωθεί το ΤΑΙΠΕΔ, η πώληση του Οργανισμού Λιμένος Αλεξανδρούπολης, πήρε παράταση, προκαλώντας πολλές απορίες. Χθες, έγινε γνωστό από το Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου, ότι η νέα ημερομηνία για τον διαγωνισμό είναι η 22η Σεπτεμβρίου. Διέρρευσε δε ότι η παράταση δόθηκε γιατί… έπρεπε να δοθεί επιπλέον χρόνος να προετοιμαστούν οι ενδιαφερόμενοι.

Όμως, η στήλη μίλησε με γνώστες του διαγωνισμού και σας αποκαλύπτει το παρασκήνιο της παράτασης. Και την οργή κάποιων εκ των μνηστήρων του Λιμανιού. Όπως μας ανέφεραν, πρόκειται για «φάουλ» του ΤΑΙΠΕΔ η ανακοίνωση της παράτασης, λίγες ώρες πριν από την καταληκτική ημερομηνία που είχαν ετοιμαστεί οι φάκελοι.

Θα μπορούσε το Ταμείο, έλεγαν, να ολοκληρώσει τη διαδικασία κι όχι να την αναβάλει για 2 μήνες καθώς οι επενδυτές ήταν έτοιμοι, είχαν χύσει πολύ ιδρώτα να έχουν όλα τα δικαιολογητικά και… αδικαιολόγητα δόθηκε η παράταση.

Όπως έλεγαν χαρακτηριστικά: «Οι εγγυητικές βγήκαν, το Ταμείο πήγε διακοπές και οι επενδυτές έμειναν στα… κρύα του γιαλού».

Οι ενδιαφερόμενοι για το λιμάνι είναι οι:

-QUINTANA INFRASTRUCTURE & DEVELOPMENT

-Κοινοπραξία CAMERON S.A- GOLDAIR CARGO AE- BOLLORE AFRICA LOGISTICS

-Κοινοπραξία INTERNATIONAL PORT INVESTMENTS ALEXANDROUPOLIS, η οποία απαρτίζεται από τις εταιρείες BLACK SUMMIT FINANCIAL GROUP – EUROPORTS -EFA GROUP και ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ

-ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΛΙΜΕΝΟΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΑΕ.

Το τρένο θα σφυρίξει στο νησί;

Καθώς το έργο του Βόρειου Οδικού Άξονα Κρήτης, του γνωστού σε όλους ΒΟΑΚ, έχει μπει στην τελική ευθεία, η τροχοδρόμηση των δύο τμημάτων που θα συνθέσουν το ανατολικό άκρο αποτελούν και προπομπό του τμήματος Χανιά – Χερσόνησος, θα δώσει σάρκα και οστά στον αυτοκινητόδρομο, συνολικού μήκους 300 χλμ.

Την ίδια ώρα, προχωρά η κατασκευή του νέου αεροδρομίου στο Καστέλι, το οποίο αναμένεται να ολοκληρωθεί και να λειτουργήσει μέσα στο 2025.

Σε αυτό τον κατασκευαστικό «οργασμό» θα μπορούσε να προστεθεί και η πιθανότητα δημιουργίας σιδηροδρόμου στην Κρήτη. Η πρόταση αυτή έχει τεθεί κατά καιρούς από τοπικούς αξιωματούχους και διάφορους φορείς, ενώ στο θέμα επανήλθε στις αρχές της εβδομάδας και ο αναπληρωτής Τομεάρχης Ανάπτυξης και Επενδύσεων του ΣΥΡΙΖΑ, βουλευτής Ηρακλείου, Χάρης Μαμουλάκης. Όπως είπε χαρακτηριστικά έχουν δημιουργηθεί οι κατάλληλες προοπτικές για να καταστεί επίκαιρη η συζήτηση για τη δημιουργία του Προαστιακού Ηρακλείου. «Ήρθε πλέον η στιγμή να αρθούν και οι κυβερνητικές αντιρρήσεις και να εξεταστεί η δυνατότητα σύνδεσης του νέου αεροδρομίου Καστελίου με την πόλη του Ηρακλείου – και όχι μόνο με ένα “πράσινο μέσο” σταθερής τροχιάς».

Αξίζει να σημειωθεί πως την πρώτη φορά που τέθηκε θέμα για σιδηρόδρομο στην Κρήτη ήταν το 1893, όταν ο Οθωμανός γενικός διοικητής Κρήτης, Μαχμούτ Τζελάλ υποσχέθηκε μεταξύ διαφόρων έργων και την κατασκευή σιδηροδρόμου. Η πρώτη και μοναδική σιδηροδρομική γραμμή στην Κρήτη, ήταν από τον Κούλε του λιμένος Ηρακλείου έως το λατομείο Εσταυρωμένου στον Ξηροπόταμο, μετρικού εύρους και μήκους 6 χιλιομέτρων, η οποία λειτούργησε από το 1922 έως το 1937.

Αραγε το τρένο θα σφυρίξει στο νησί;

Οι επιβαρύνσεις στο ρεύμα και οι… διακοπές

Μεγάλες είναι οι επιβαρύνσεις που συνεχίζουν να έχουν οι πολίτες, εξαιτίας των υψηλών τιμών ενέργειας. Με βάση τα ευρήματα έρευνας της ΕΚΠΟΙΖΩ, το δυσβάσταχτο κόστος του ρεύματος αποτυπώνεται στο μερίδιο του μισθού-εισοδήματος που κατατρώει ο λογαριασμός ηλεκτρικής ενέργειας: για σχεδόν 3 στους 10 καταναλωτές (27,2%) ο μηνιαίος λογαριασμός ηλεκτρικού ρεύματος αντιστοιχεί στο 20% του μηνιαίου εισοδήματός του, για 16,8% αντιστοιχεί στο 30% και για 14,4% στο 50%, ενώ για το 24,5% των ερωτηθέντων αντιστοιχεί στο 10% του εισοδήματός του.

Σε σχέση με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι καταναλωτές αναφορικά με την αύξηση του κόστους ρεύματος, 17,6% δήλωσε ότι έχει απειληθεί με διακοπή ρεύματος από τον προμηθευτή του το τελευταίο τρίμηνο, ενώ σε ποσοστό 3,1% έχουν ήδη προβεί σε διακοπή ηλεκτροδότησης.

Έτσι, ο κίνδυνος φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού κρίνεται ιδιαίτερα υψηλός λόγω της συρρίκνωσης του μηνιαίου εισοδήματος, αλλά και του φόβου διακοπής ρεύματος που βιώνουν τα νοικοκυριά.

Φοιτητές εντός έδρας

Ποιος θα περίμενε ότι η… τιμή της βενζίνης και η ακρίβεια γενικότερα, θα ήταν κριτήρια επιλογής μιας σχολής. Κι όμως, τα μηχανογραφικά των υποψήφιων φέτος και οι επιλογές που έκαναν δείχνουν ότι οι οικογένειες σκέφτονται πάρα πολύ τις μετακινήσεις.

Δηλαδή, επιλέγουν μια σχολή κοντά στον τόπο διαμονής τους έτσι ώστε να γλιτώσουν τα υπέρογκα έξοδα. Και για τις μετακινήσεις, αλλά και για την ενοικίαση σπιτιού, με ό,τι αυτό ακολουθεί (ρεύμα, κοινόχρηστα κ.λπ.).

Θα δούμε έτσι να περνούν φέτος σε περισσότερες σχολές των μεγάλων πόλεων, και η επαρχία να επιλέγεται περισσότερο από τους φοιτητές που ζουν στην περιφέρεια. Αν κάποιος μένει στο Βόλο, προτιμά να μείνει εκεί να σπουδάσει. Αν μένει στην Κρήτη, επέλεξε σχολές στο νησί κ.λπ.

Παλαιότερα, πριν από την πρωτοφανή κρίση, μια οικογένεια χρειαζόταν για το «βλαστάρι» της συνολικά από 1.000 ευρώ και πάνω το μήνα. Ενοίκια, έξοδα, διατροφή, μετακινήσεις για τον φοιτητή, ανέβαζαν στα ύψη τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς.

Σήμερα, με τα νοίκια στο… Θεό και με τα υπόλοιπα έξοδα να έχουν χτυπήσει «κόκκινο» πώς να επιβιώσει μια οικογένεια με παιδί σε Πανεπιστήμιο μακριά από το σπίτι;

Και κάπως έτσι, το παιδικό δωμάτιο, που μετά γίνεται εφηβικό, τώρα θα μετατραπεί σε φοιτητικό, και τα παιδιά θα φύγουν από το γονικό σπίτι στα… 30 και βάλε.

Ούνα φάτσα, ούνα ράτσα

Εξαιρετική είναι η ανάλυση που δημοσιεύτηκε στο τεύχος 7 ημέρες οικονομία της Eurobank, για τις οικονομίες της Ιταλίας και της Ελλάδας.

Συγκεκριμένα:

• Η οικονομία της Ιταλίας είναι η 3η μεγαλύτερη στην Ευρωζώνη μετά τη Γερμανία και τη Γαλλία με ονομαστικό ΑΕΠ στα €1.775,4 δισεκ. (14,5% επί του συνόλου της Ευρωζώνης), η 3η μεγαλύτερη σε πληθυσμό (59,8 εκατ.) μετά τη Γερμανία και τη Γαλλία, έχει το 2ο υψηλότερο δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ (150,8%) μετά την Ελλάδα, το 3ο μεγαλύτερο ποσοστό ανεργίας (9,5% του εργατικού δυναμικού) μετά την Ισπανία και την Ελλάδα και τέλος είναι μια οικονομία κατά μέσο όρο στάσιμη τα τελευταία 20 χρόνια. Δηλαδή η οικονομία της Ιταλίας βρίσκεται σε μια παγίδα στασιμότητας για δύο δεκαετίες, παρ’ ότι είναι στις μεγαλύτερες οικονομίας της ΕΕ.
• Η κακή αυτή επίδοση αντανακλά αδυναμίες στον τομέα της προσφοράς και έχει επιπτώσεις στο διαθέσιμο εισόδημα των πολιτών και εν γένει στην κοινωνική ευημερία. Από το τέλος του 1995 μέχρι το τέλος του 2021, ο μέσος ετήσιος πραγματικός ρυθμός μεγέθυνσης ήταν 0,5%, ο χαμηλότερος ανάμεσα στα κράτη μέλη της Ευρωζώνης. Ο δεύτερος χαμηλότερος ήταν στην Ελλάδα με 0,8%, λόγω του ότι η μεγάλη ύφεση της περιόδου 2007-2013 αντιστάθμισε εν μέρει την ισχυρή επέκταση της περιόδου 1995-2007. Τέλος, στην Ευρωζώνη, ο αντίστοιχος μέσος ετήσιος πραγματικός ρυθμός μεγέθυνσης ήταν 1,6%. Οι προαναφερθείσες επιδόσεις είχαν ως αποτέλεσμα το πραγματικό ΑΕΠ στην Ιταλία το 2021 να είναι αυξημένο μόλις κατά 11,9% σε σύγκριση με το 1995 (περίοδος 26 ετών!), στην Ελλάδα κατά 19,2% και στην Ευρωζώνη κατά 48,3%. Αν η σύγκριση γίνει με το 2001 (περίοδος 20 ετών!), το πραγματικό ΑΕΠ στην Ιταλία και την Ελλάδα το 2021 ήταν μειωμένο κατά 0,9% και 4,3% αντίστοιχα, ενώ στην Ευρωζώνη αυξημένο κατά 24,1%.

Συμπέρασμα; Ιταλία – Ελλάδα. Ούνα φάτσα, ούνα ράτσα. Αν και τα πράγματα είναι χειρότερα για τη γειτονική μας χώρα που έχει τεράστιες δυνατότητες και πληθυσμό 60 εκατ.

Στον κόσμο της «Μεγάλης Παραίτησης»

Θα μας επιτρέψετε, αλλά η μελέτη της PwC για τη «Μεγάλη Παραίτηση», είναι συγκλονιστική. Και είναι ένα καμπανάκι και για τις ελληνικές επιχειρήσεις και πώς αυτές διαχειρίζονται τους εργαζόμενούς τους. Όχι μόνο αναφορικά με τις αμοιβές, αλλά και με την ανάγκη να σχεδιαστούν υβριδικά μοντέλα εργασίας, να υπάρχει ενσυναίσθηση και διαφάνεια, προσαρμοστικότητα στο νέο, ψηφιακό κόσμο.

Με βάση τα στοιχεία:

• Ένας τους 5 εργαζομένους δηλώνει ότι είναι πιθανό να αλλάξει εργοδότη μέσα στο επόμενο 12μηνο
• Περισσότεροι από 1 στους 3 σχεδιάζουν να ζητήσουν αύξηση, αλλά θεωρούν εξίσου σημαντική την άντληση ικανοποίησης από την εργασία τους
• Οι εξειδικευμένοι εργαζόμενοι είναι πιθανότερο να ζητήσουν προαγωγή και αύξηση μισθού ενώ αισθάνονται ότι εισακούγονται από τον προϊστάμενό τους,
• σε αντίθεση με τους ανειδίκευτους
• Το 30% δηλώνει ότι οι εταιρείες τους παρέχουν υποστήριξη για να συνεργάζονται αποτελεσματικά με άτομα που έχουν διαφορετικές απόψεις
• Από εκείνους που υποστηρίζουν ότι η δουλειά τους μπορεί να γίνει εξ’ αποστάσεως, το 63% δηλώνει ότι προτιμά κάποιο συνδυασμό εργασίας με φυσική παρουσία και εξ’ αποστάσεως εργασίας
• Η έρευνα διαπιστώνει ότι το 35% των ερωτηθέντων σχεδιάζει να ζητήσει από τον εργοδότη του υψηλότερο μισθό τους επόμενους 12 μήνες. Η μισθολογική πίεση είναι υψηλότερη στον τομέα της τεχνολογίας, όπου το 44% των εργαζομένων που ερωτήθηκαν σκοπεύουν να ζητήσουν αύξηση. Τα αντίστοιχα ποσοστά είναι χαμηλότερα στο δημόσιο τομέα (25%).
• Η αύξηση αποδοχών είναι το κύριο κίνητρο για την αλλαγή εργασίας (71%), η επιθυμία εργασίας από την οποία αντλούν ικανοποίηση (69%) και στην οποία είναι πραγματικά ο εαυτός τους (66%) συμπληρώνουν τα τρία κορυφαία ζητούμενα για τους εργαζομένους. Σχεδόν οι μισοί (47%) έδωσαν προτεραιότητα στο να μπορούν να επιλέξουν τη τοποθεσία εργασίας τους

Η «Μεγάλη Παραίτηση», λοιπόν, είναι εδώ και θα συνεχιστεί.