Ο εχθρός του καλού

Οσο σημαντική κι αν είναι η συνεισφορά του τουρισμού στο εγχώριο προϊόν, όπως έδειξαν και τα στοιχεία για το ΑΕΠ τρίτου τριμήνου, υπάρχουν πάντα περιθώρια βελτίωσης. Τα στοιχεία πρόσφατης έρευνας της Deloitte το καταδεικνύουν. Διότι ναι μεν η Ελλάδα φιγουράρει στους πρώτους πέντε τουριστικούς προορισμούς παγκοσμίως, ωστόσο η επίδοση αυτή οφείλεται κατά κύριο λόγο στο μοντέλο «ήλιος και θάλασσα», στη γεωγραφική μας θέση. Πρόκειται δηλαδή περί θείου δώρου και όχι αποτέλεσμα μακρόπνοης και οργανωμένης στρατηγικής. Εκεί που απαιτείται συντονισμός δυνάμεων, σχεδιασμός και όραμα οι επιδόσεις απογοητεύουν.

Στην κατηγορία «Πολιτιστικός και Θρησκευτικός τουρισμός», όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, η Ελλάδα απουσιάζει από την πρώτη δεκάδα. Η κοιτίδα του δυτικού πολιτισμού, όπως αρεσκόμαστε να λέμε, δεν αποτελεί κορυφαία επιλογή. Η απουσία αυτή γίνεται ακόμη πιο ηχηρή, αν ληφθεί υπ’ όψιν ότι στις τρεις πρώτες θέσεις βρίσκονται ευρωπαϊκοί προορισμοί: Ιταλία, Γαλλία και Ισπανία. Η τελευταία καταλαμβάνει μάλιστα την πρώτη θέση και στην κατηγορία «Ηλιος και θάλασσα», έχοντας παντρέψει ιδανικά την ιστορική και πνευματική κληρονομιά με το φυσικό περιβάλλον.

Πού οφείλεται η υστέρηση της Ελλάδας; Σε γνωστές και χρόνιες αδυναμίες: Ελλειψη εμπειριών και δραστηριοτήτων υψηλού επιπέδου, μέτριες επιδόσεις σε υποδομές και θέματα προσβασιμότητας, μονοδιάστατη εστίαση στην κλασική αρχαιότητα, περιορισμένη χρήση νέων τεχνολογιών και ψηφιακών μέσων. Μέτριες επιδόσεις επιδεικνύουμε και σε άλλους τομείς στους οποίους θα μπορούσαμε να πρωταγωνιστούμε, όπως ο ναυτικός και ο συνεδριακός τουρισμός.

Καλό θα ήταν να αφήσουμε κατά μέρος τις θριαμβολογίες για τα διάφορα ρεκόρ και να ασχοληθούμε σοβαρά με το πώς η βαριά μας βιομηχανία θα αποβάλει τη μονομέρεια που τη χαρακτηρίζει, ώστε να αφήσει ακόμα ισχυρότερο αποτύπωμα στην εθνική οικονομία.