Ομολογουμένως η δήλωση του Κυριάκου Μητσοτάκη ότι ο Ευκλείδης Τσακαλώτος είναι μαρξιστής, ως επιχείρημα για τον κίνδυνο από ενδεχόμενη επιστροφή του ΣΥΡΙΖΑ ήταν εντυπωσιακή.
Προφανώς και ο πρωθυπουργός είναι συνεπής στη δική του φιλελεύθερη (κάποιοι θα έλεγαν νεοφιλελεύθερη) ιδεολογία και κατά συνέπεια στα δικά του μάτια μια μαρξιστικής έμπνευσης οικονομική πολιτική φαντάζει επικίνδυνη.
Μόνο που αυτό θα προϋπέθετε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ όντως συμπεριφέρεται ως ένα μαρξιστικό κόμμα.
Δηλαδή, ως ένα κόμμα που προσπαθεί να ανατρέψει τον καπιταλισμό και να φέρει τον σοσιαλισμό.
Ένα κόμμα έτοιμο να εφαρμόσει πολιτικές που θα μετασχημάτιζαν βαθιά τις κοινωνικές σχέσεις.
Μόνο που όλες και όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι αυτό δεν ισχύει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να έχει στο εσωτερικό του αρκετούς ανθρώπους που αυτοπροσδιορίζονται ως μαρξιστές.
Σίγουρα έχει και μερικούς σημαντικούς μαρξιστές διανοητές και πανεπιστημιακούς (ο Ευκλείδης Τσακαλώτος είναι αναμφισβήτητα ένας από αυτούς).
Όμως, δεν είναι μαρξιστικό κόμμα, τουλάχιστον ως προς τις πολιτικές που θα ασκήσει.
Και αυτό το απέδειξε στην περίοδο 2015-2019, οπότε και κυβέρνησε.
Γιατί τότε όχι μόνο διαπραγματεύτηκε αλλά και υλοποίησε «μέχρι κεραίας» ένα Μνημόνιο, αλλά και οι πολιτικές που πρότεινε «εκτός Μνημονίου», δεν ήταν ακριβώς… επαναστατικές.
Ούτε και τώρα οι πολιτικές του μπορούν να θεωρηθούν ακριβώς «μαρξιστικής έμπνευσης».
Αυτά που προτείνει είναι μια παραλλαγή του κυρίαρχου «μίγματος πολιτικής» στην Ευρώπη, απλώς με την προσθήκη μεγαλύτερης έμφασης στην κοινωνική συνοχή, μεγαλύτερης αναδιανομής εισοδήματος, περισσότερης κοινωνικής προστασίας και στήριξης κάπως περισσότερο στον δημόσιο τομέα, χωρίς όμως ανατροπή των ιδιωτικοποιήσεων.
Πιθανώς αυτή η πολιτική να είναι στα μάτια των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα η μόνη ρεαλιστική και σίγουρα μπορεί στα μάτια σημαντικού μέρους της κοινωνίας να φαντάζει πιο θελκτική από τις κυβερνητικές υποσχέσεις (αν και προεκλογικά και η κυβέρνηση «κοινωνικό προφίλ» προσπαθεί να χτίσει), όμως δύσκολα μπορεί να θεωρηθεί «μαρξιστική».
Στην πραγματικότητα το πρόβλημα αυτών των εκλογών δεν είναι ότι έχουμε να κάνουμε με την επιλογή ανάμεσα σε «υπεύθυνες» πολιτικές και πολιτικές που μπορεί να οδηγήσουν σε «επικίνδυνες περιπέτειες».
Το πρόβλημα είναι ότι – τουλάχιστον για τα κόμματα εξουσίας – η αντιπαράθεση διεξάγεται εντός του μάλλον ασφυκτικού πλαισίου που διαμορφώνει ο βαθύτερος, «εμπεδωμένος» νεοφιλελευθερισμός που κυριαρχεί και θεσμικά στην ΕΕ, με όλα τα κόμματα εξουσίας να δίνουν διαπιστευτήρια «ρεαλισμού».
Μόνο που αυτό το «στένεμα» του ιστορικού ορίζοντα δύσκολα μπορεί να θεωρηθεί «προοδευτική πολιτική».
Latest News
Βουλή: Τα ανοιχτά ερωτήματα και η πραγματική μομφή
Η συζήτηση στη Βουλή δεν θα έπρεπε να είναι μόνο κοινοβουλευτικός καυγάς
Δουλεύουμε αρκετά, αλλά δεν αρκεί…
Προφανώς κάτι λάθος κάνουμε για να δουλεύουμε τις περισσότερες ώρες και να εισπράττουμε τις μικρότερες αμοιβές στην Ευρωπαϊκή Ενωση.
Λυσσώδης αντίσταση του κράτους
O σχετικά πρόσφατα εκλεγείς νέος πρόεδρος της Αργεντινής Χαβιέρ Μιλέι βρέθηκε μπροστά σε μια περίπου αναμενόμενη αντίδραση του κράτους και των πελατών του
Αβάσταχτη μισθολογική ελαφρότητα
Ο κατώτατος μισθός είναι ένα αναδιανεμητικό εργαλείο που έχει τόσο οφέλη όσο και κόστος
Η στρέβλωση του ανταγωνισμού στις τουριστικές μισθώσεις
Αυτά που έμεναν εκτός του κρατικού σχεδιασμού, ήταν μόνιμα η «ραχοκοκαλιά» των ελληνικών ξενοδοχείων
Ερευνάτε, ερευνάτε, ερευνάτε…
Χωρίς έρευνα και γνώση, η δημοκρατία παραμένει κενή περιεχομένου
Με νέους επενδυτές
Είναι ώρα να δούμε πώς θα αξιοποιήσουμε όλα αυτά τα δυνατά κομμάτια που μόλις δημιουργήσαμε
«Εγγυημένη ατιμωρησία» – για ποιους;
Δημιουργείται μια τάση εξιδανίκευσης του τίποτα
60 λεπτά. Φθάνουν;
Επί της ουσίας η «Ώρα της Γης», αποτελεί παγκόσμια υπενθύμιση της σημασίας της εξοικονόμησης ενέργειας και της περιβαλλοντικής διαχείρισης
Έμμεση διαφήμιση
Η ρητορική περί της ανομίας στα πανεπιστήμια