Μια μεταναστευτική πολιτική;

Κατάπληξη προκαλεί το γεγονός πως από τις συζητήσεις για τις εκλογές αποφεύγεται γενικά, σαν τον διάβολο με το λιβάνι, το μεταναστευτικό ζήτημα. Κι όχι απλώς σε γενικόλογες αναφορές, αλλά σε αναλύσεις ουσίας και σε αρκετές λεπτομέρειες. Κυρίως από τα μεγάλα κόμματα. Στο debate των πολιτικών αρχηγών έγιναν αμυδρές αναφορές στον φράχτη του Εβρου και στην εργαλειοποίηση των μεταναστών από την Τουρκία. Η ουσία όμως παραμένει πως τα κόμματα αγνοούν τα ζητήματα της λεγόμενης πολυπολιτισμικής κοινωνίας, της εφαρμογής του νόμου στην παραβίαση συνόρων, της στρεβλής κατανόησης των αντιλήψεων περί ισλαμοφοβίας και την παράκαμψη της ουσίας αναφορικά με την υποβάθμιση των γνήσιων και ισχυουσών κοινωνικών αξιών.

Η πολυπολιτισμική κοινωνία δεν μπορεί να επιβιώσει. Ανεξάρτητα αν τα κόμματα έχουν επιχειρήσει να υποβαθμίσουν το θέμα και τα μεγαλύτερα από αυτά τη στηρίζουν. Διότι στην πράξη μια τέτοια κοινωνική πραγματικότητα συνεπάγεται την παρουσία βαθύτατων κοινωνικών αντιθέσεων σε βαθμό που μπορεί να οδηγήσουν σε σκληρές κοινωνικές συγκρούσεις και αστάθεια. Εφόσον ο πολυπολιτισμός αφορά ξένους που δεν ασπάζονται το Ισλάμ η προοπτική θα μπορούσε να είναι ρεαλιστική. Διότι οι πιστοί των άλλων θρησκειών εύκολα ενσωματώνονται εφόσον η πίστη τους αφορά μόνο την πνευματική τους ζωή. Οι μουσουλμάνοι όμως δύσκολα εντάσσονται στον κύριο κορμό της κοινωνίας μια και οι αντιλήψεις τους αφορούν όχι μόνο τη θρησκεία αλλά και την κοινωνία, τις ηθικές αξίες, αλλά ακόμα και τους κανόνες λειτουργίας του πολιτεύματος.

Στον τομέα της παραβίασης των συνόρων είναι αδιανόητη η τακτική που έχει επικρατήσει οι παραβάτες να εντάσσονται σε ειδικές δομές, να ενισχύονται οικονομικά και να δικαιούνται να υποβάλουν αιτήσεις ασύλου. Που ακόμα κι αν απορριφθούν, δεν τελειώνει τίποτα. Η νομοθεσία προβλέπει σύλληψη των παρανόμων, φυλάκιση και επαναπροώθηση στις χώρες προέλευσής τους. Γιατί όλα αυτά ισχύουν για όλους τους άλλους, εκτός μουσουλμάνων; Η αντίληψη πως αυτοί θα αναπληρώσουν τα πληθυσμιακά κενά στη χώρα κινείται στο κενό. Εφόσον δεν ενσωματώνονται στην κοινωνία από τα πράγματα δεν συνεισφέρουν στο φορολογικό και το ασφαλιστικό σύστημα.

Υπάρχει όμως και μια δυναμική εκστρατεία για να ενταχθεί κάθε κριτική κατά του ισλαμικού φονταμενταλισμού στην κατηγορία της ισλαμοφοβίας. Η ευρωπαϊκής έμπνευσης αυτή αντίληψη παραγνωρίζει τη γνήσια ανησυχία των χριστιανο-ιουδαϊκών ευρωπαϊκών πληθυσμών για τις πολιτικές ακρότητες και την έλλειψη ανοχής εκ μέρους των μουσουλμάνων φανατικών. Οι ανησυχίες αυτές επεκτείνονται σε όλους τους οπαδούς του Ισλάμ λόγω των απόψεων που πρεσβεύει η ίδια η θρησκεία αυτή. Είναι ασύμβατη με τη δημοκρατία, αφού Ισλάμ σημαίνει «υποταγή» στις εντολές του Προφήτη και, ως συνέπεια, απόρριψη της παντοδυναμίας της λαϊκής ψήφου και της λαϊκής κυριαρχίας. Η ανησυχία λοιπόν απέναντι στο Ισλάμ γενικά και στην αξιοποίηση των διδασκαλιών του από τζιχαντιστές τρομοκράτες έχει σημαντική λογική βάση.

Τέλος, στο ζήτημα της αποδοχής των αρχών της δυτικής ανοιχτής κοινωνίας από τους μουσουλμάνους μετανάστες υπάρχει εύλογη ανησυχία. Η χώρα στηρίζεται στις αξίες ενός δεδομένου πολιτικού, νομικού και ηθικού πολιτισμού. Οταν όλες αυτές αμφισβητούνται δυναμικά από τους δασκάλους του Ισλάμ είναι ακατανόητη συχνά η αδιαφορία με την οποία το πολιτικό σύστημα στέκεται απέναντι στο πρόβλημα. Η ανοχή με την οποία αντιμετωπίσθηκε η υπογραφή από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ του μουσουλμανικής έμπνευσης Συμφώνου Μετανάστευσης – που σημειωτέον δεν εφαρμόζουν σχεδόν καθόλου οι μουσουλμανικές χώρες – είναι χαρακτηριστική.

Εκλογές λοιπόν χωρίς νύξη σχεδόν του Μεταναστευτικού. Γιατί;