Ο Στέφανος Κασσελάκης και ο πειρασμός για την αναζήτηση του Έλληνα Μακρόν

Κάπως έτσι θα εμφανιζόταν ο Έλληνας Εμανουέλ Μακρόν. Με ένα εντυπωσιακό βίντεο, λίγο περισσότερες αναφορές στην Αριστερά, αλλά την ίδια προσπάθεια να δείξει ότι υπερβαίνει τις παραδοσιακές πολιτικές διαιρέσεις και τις διαχωριστικές κομματικές γραμμές, τονίζοντας ότι δεν προέρχεται από την πολιτική.

Για να δώσει το μήνυμα ότι απέναντι σε ένα πολιτικό σκηνικό σε δομική κρίση ως προς την εμπιστοσύνη που του δείχνουν οι πολίτες – που είναι άλλο θέμα και άλλο μέγεθος από το εάν ψηφίζουν κόμματα και εκλέγουν κυβερνήσεις  – χρειάζεται κάποιος που βασικό του προσόν είναι ακριβώς ότι δεν έχει πολιτική εμπειρία.

Ο Στέφανος Κασσελάκης έκανε μια εντυπωσιακή είσοδο στα πολιτικά πράγματα.

Δεν είναι μικρό πράγμα από άγνωστος να γίνεσαι σε λίγες εβδομάδες κεντρικό θέμα συζήτησης.

Εάν τον κρίναμε με όρους επικοινωνίας θα λέγαμε ότι είναι πιο μπροστά από οποιονδήποτε άλλον σήμερα στη χώρα.

Πόσο καιρό έχετε να ακούσετε για ένα βίντεο αναγγελίας πολιτικής πρωτοβουλίας που όντως ο κόσμος το βλέπει;

Πολιτικά δεν είναι αριστερός.

Όπως έχει ειπωθεί είναι αυτό που θα έλεγαν στην Αμερική «προοδευτικός», που στην Ευρώπη θα το μεταφράζαμε ως «κεντρώος».

Δεν έρχεται από τα κινήματα και τις συγκρούσεις και ακόμη και την γκέι ταυτότητα την παρουσίασε όχι ως κινηματικό δικαιωματισμό, αλλά ως νέα κανονικότητα.

Άλλωστε, αυτό που παρουσίασε ως ταυτότητα ενός «αυτοδημιούργητου» ήταν πιο κοντά στην εικόνα του επιθετικού «καπιταλιστή», στοιχείο και αυτό ενδεικτικό. Σε τελική ανάλυση ρητά είπε ότι υπάρχει και «καλό κεφάλαιο».

Μίλησε σκληρά για τον Μητσοτάκη χωρίς να εξηγήσει ποια είναι η ιδεολογική διαφορά.

Ακριβώς όπως στην Αμερική θα μπορούσε να κατέβαινε για γερουσιαστής ή κυβερνήτης απέναντι σε έναν ρεπουμπλικάνο και να μιλούσε πολύ επιθετικά για τον αντίπαλό του, ακόμη και εάν δεν είχαν πολύ μεγάλες διαφορές πολιτικής.

Εάν μάλιστα το καλοσκεφτούμε είναι μια υποψηφιότητα που απλώς «έτυχε» να είναι στον ΣΥΡΙΖΑ.

Θα μπορούσε να είναι ακόμη και εντός της ΝΔ σε μια εσωκομματική μάχη για την ηγεσία.

Έχει μέλλον η υποψηφιότητα;

Σε έναν ΣΥΡΙΖΑ όπου ψηφίζουν τα κομματικά μέλη η πιθανότητα να πάρει αξιοπρεπές ποσοστό θα ήταν πολύ μικρή.

Σε μια εκλογή, όπως αυτή που είχε κάνει ο Γιώργος Παπανδρέου και μπορούσε να ψηφίσει όποιος ήθελε, θα έπαιρνε την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.

Και θα μπορούσε εκλογικά να χτυπήσει και τον Μητσοτάκη.

Γιατί στη «νέα κανονικότητα» και την αλλαγή σελίδας μετά τα μνημόνια, μόνο μια υποψηφιότητα «απ’ έξω» μπορεί να ξανακεντρίσει το ενδιαφέρον όποιων απογοητεύτηκαν από την πολιτική γενικά.

Και αυτό σημαίνει ότι ακόμη και εάν με τα σημερινά δεδομένα δεν έχει μεγάλο εσωκομματικό μέλλον η υποψηφιότητα Κασσελάκη, είναι μια υποψηφιότητα από το μέλλον.

Ένα μέλλον όπου θα έχει ανασυγκροτηθεί ουσιαστικά ένας νέος δικομματισμός, όπου από τη μια θα υπάρχει η κεντροδεξιά παράταξη και από την άλλη μια «προοδευτική» παράταξη χωρίς πολλούς ριζοσπαστισμούς και αιχμές.

Μόνο που σε αυτό το μέλλον στην πραγματικότητα χώρος για την αριστερά δεν θα υπάρχει.

Το πολιτικό σκηνικό, ιδεολογικά θα είναι ένας ιδιότυπος χυλός, χωρίς ιδεολογικές διαφορές, χωρίς μεγάλα αφηγήματα και οράματα, χωρίς προγραμματικές αντιπαραθέσεις.

Θα είναι ένα τοπίο όπου η ελληνική ιστορική πρωτοτυπία να καλύπτει η αριστερά και τον χώρο μιας κεντροαριστεράς σε κρίση, δηλαδή να είναι η αριστερά ηγεμονική στη διαμόρφωση μιας σύγχρονης προοδευτικής παράταξης θα θεωρείται υπόθεση του παρελθόντος ή ένα «ιστορικό ατύχημα» που ευτυχώς έκλεισε τον κύκλο του.

Σε ένα τέτοιο τοπίο οι κοινωνικές δυναμικές δεν θα βρίσκουν μετάφραση, θα γίνονται τυφλές εκρήξεις και η ακροδεξιά θα παραμονεύει να οικειοποιηθεί την ευρύτερη κοινωνική δυσαρέσκεια.

Αυτό το δυστοπικό μέλλον είναι ευθύνη της Αριστεράς να το αποτρέψει και αν δεν δύναται η υπάρχουσα πρέπει να δημιουργηθεί κάτι νέο που θα μπορεί να ανταποκριθεί στην τεράστια ιστορική και κοινωνική αναγκαιότητα που προβάλλει επιτακτική. Και εδώ οι άνθρωποι (ο Τσίπρας κυρίως) που κατάφεραν να προσθέσουν μπροστά από το Αριστερά το «κυβερνώσα» μπορούν -και οφείλουν- να παίξουν καθοριστικό ρόλο, αρκεί να αναγνώσουν σωστά τα δεδομένα.

Ο Μακρόν μπορεί ίσως να φαντάζει ένα «παράδειγμα προς μίμηση» σε όσους πιστεύουν ότι έννοιες όπως αριστερά και δεξιά δεν έχουν πια νόημα, αλλά κινδυνεύει να μείνει στην ιστορία ως αυτός που στο τέλος θα παραδώσει την εξουσία στη Λεπέν.