Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν υπάρχουν περισσότερες πληροφορίες πέραν του ότι η ρωσική κυβέρνηση μιλά για «αιματηρή τρομοκρατική επίθεση» και για τουλάχιστον 40 νεκρούς, μαζί με τις ανατριχιαστικές εικόνες από τους ενόπλους που έσπειραν τον θάνατο στον συναυλιακό χώρο.
Η Μόσχα είχε χρόνια να δει τόσο αιματηρή επίθεση. Από το 2011, που ήταν η τελευταία από μια σειρά που επιθέσεις που αποτελούσαν αντίκτυπο της εμφάνισης ένοπλων ισλαμιστικών κινημάτων στον Καύκασο. Όμως, εδώ και χρόνια δεν είχαν υπάρξει ανάλογες επιθέσεις.
Όμως, εάν κάτι διαφοροποιεί τα πράγματα σε σχέση με τότε είναι ότι τώρα η Ρωσία, όπως σημείωσε ο Ντιμίτρι Πεσκόφ, «είναι σε πόλεμο» με την Ουκρανία αλλά και σε μια όλο και λιγότερο «ψυχρή» σύγκρουση με τη συλλογική Δύση.
Ακόμη περισσότερο, η επίθεση αυτή λαμβάνει χώρα σε μια στιγμή που υπάρχει μια καμπή στις εξελίξεις σε αυτόν τον πόλεμο. Από τη μια στο ίδιο το ουκρανικό έδαφος η Ρωσία δείχνει να έχει διαμορφώσει ευνοϊκότερο συσχετισμό, χωρίς να υπάρχει ορατή δυνατότητα της Ουκρανία να τον ανατρέψει. Αυτό που δείχνει να μπορεί να κάνει η ουκρανική πλευρά είναι κυρίως επιθέσεις στα πλοία του ρωσικού στόλου της Μαύρης Θάλασσας και στις ρωσικές πόλεις κοντά στα σύνορα, όπως το Μπελγκορόντ, μαζί με προσπάθειες να φτάσουν μη επανδρωμένα αεροσκάφη μέχρι τη Μόσχα.
Την ίδια στιγμή εμφανίζονται ταλαντεύσεις στο δυτικό στρατόπεδο, στο φόντο και των αμερικανικών εκλογών, ενώ στην Ευρώπη αρχίζουν και κυκλοφορούν σκέψεις για αμεσότερη εμπλοκή στο πλευρό της Ουκρανίας, χωρίς, όμως, να σχηματοποιούνται.
Στο εσωτερικό της Ρωσίας η νομιμοποίηση της πολιτικής Πούτιν παραμένει υψηλή. Όποια γνώμη και εάν έχει κανείς για το πώς έγιναν οι προεδρικές εκλογές στη Ρωσία, δύσκολα μπορεί να υποθέσει κανείς όπως και να είχαν γίνει θα είχε κερδίσεις κάποιος άλλος από τον Πούτιν. Συντελούν σε αυτό η καλή κατάσταση της οικονομίας, το μειωμένο κόστος από τις κυρώσεις και οι μειωμένες σχετικά απώλειες στα μέτωπα.
Προσθέστε σε όλα αυτά και τις εξελίξεις στη Γάζα. Παρότι η Ρωσία διατηρεί παραδοσιακά καλές σχέσεις με το Ισραήλ σε διάφορα επίπεδα, στη συγκεκριμένη αντιπαράθεση δεν έχει ακολουθήσει τις δυτικές χώρες στην υποστήριξη της ισραηλινής πολιτικής, συνομιλώντας και με την Παλαιστινιακή Αρχή και με την ίδια τη Χαμάς και προτείνοντας πλήρη κατάπαυση του πυρός και λύση στη βάση των αποφάσεων του ΟΗΕ. Ουσιαστικά, μαζί με την Κίνα αποτελούν τον άλλο πόλο σε επίπεδο Συμβουλίου Ασφαλείας ως προς αυτό το ζήτημα.
Κάποιος σε ένα τέτοιο φόντο θα μπορούσε να σκεφτεί ότι από διάφορες πλευρές – και ενίοτε τεθλασμένες διαδρομές… – θα μπορούσε να προκύψει η λογική μιας τρομοκρατικής επίθεσης στη Μόσχα, με το όποιο αποσταθεροποιητικό αποτέλεσμα μπορεί να έχει, δηλαδή να δώσει στη ρωσική κοινωνία την αίσθηση ότι «έχει κόστος», με το όποιο αποτέλεσμα παραπέρα κλιμάκωσης αυτό μπορεί να έχει. Ακόμη και εάν στο τέλος, απλώς καταγραφεί ως «έργο ισλαμιστών» ( σε τελική ανάλυση δεν ήταν η Ρωσία άλλωστε που πολέμησε τέτοιες οργανώσεις και στον Καύκασο και στη Συρία, ενώ πρόσφατα δεν ανακοίνωσε ότι απέτρεψε επίθεση πυρήνα του Ισλαμικού Κράτους σε βάρος Εβραϊκής συναγωγής;). Δεν είναι τυχαίο πάντως ότι η ουκρανική πλευρά έσπευσε να αρνηθεί κάθε ανάμειξη (κάτι που επίσης έσπευσαν να υπογριμμίσουν και οι ΗΠΑ), αν και η Ρωσία έχει αποδώσει στις ουκρανικές υπηρεσίες και τρομοκρατικού τύπου ενέργειες.
Προφανώς και πολλά θα ξεκαθαριστούν – τουλάχιστον ως ένα βαθμό – όταν οι ρωσικές αρχές δώσουν στοιχεία για τους αυτουργούς. Όμως, τέτοιου είδους τρομοκρατικές επιθέσεις συνήθως δεν είναι «μεμονωμένα περιστατικά» και με τον έναν ή τον άλλο τρόπο συνδέονται με συνολικότερες αντιπαραθέσεις και γεωπολιτικές δυναμικές.
Ιδίως σε έναν κόσμο πολύ περισσότερο διαιρεμένο και συγκρουσιακό από όσο θέλουμε να παραδεχτούμε κάποιες στιγμές.
Πηγή: in.gr
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσειςLatest News
