Παρακμιακές καταστάσεις…

Το επίπεδο της πολιτικής ζωής έχει φθάσει σε τέτοια βάθη ώστε δύσκολα μπορεί κάποιος να διαβάσει καταστάσεις και να εκτιμήσει συνέπειες με αντικειμενικότητα και καθαρό μυαλό.

Στις ευρωεκλογές οι δυνάμεις του ευρωπαϊκού κατεστημένου έχασαν πανηγυρικά είτε με δραματική απώλεια ψήφων είτε μέσω πρωτοφανούς αποχής.

Εν τούτοις οι ηγεσίες των κομμάτων, σε όλη την Ευρώπη, δεν έδειξαν να κατάλαβαν πολλά πράγματα. Θριαμβολογώντας μοίρασαν τα ευρωπαϊκά αξιώματα δίχως να λάβουν υπ’ όψιν τους τις ευαισθησίες των λαϊκών στρωμάτων. Η αντίδραση του κόσμου δεν θα αργήσει να έλθει…

Στην Ελλάδα, ενώ τα μοναδικά κόμματα που είχαν επιτυχίες ήσαν εκείνα που εξέφρασαν το πιο συντηρητικό κομμάτι της κοινωνίας, η Αριστερά κυριάρχησε και πάλι στο κέντρο της δημοσιότητας – είτε λόγω αμφισβητήσεων στο ΠΑΣΟΚ, ηγετικών αντιπαραθέσεων στον ΣΥΡΙΖΑ ή δυσαρεσκειών στη ΝΔ, λόγω υπεραξιοποίησης πασοκογενών στελεχών. Κανείς δεν είναι σε θέση να κατανοήσει στη χώρα πως το σύνολο της κοινωνίας έχει πλέον πλήρως αδιαφορήσει για τις ανησυχίες, τα προγράμματα και τις τύχες της Αριστεράς.

Ίσως λόγω de facto ελέγχου μεγάλου μέρους των ΜΜΕ από στελέχη γαλουχημένα με ιδέες και απόψεις της Αριστεράς, αυτή εξακολουθεί να παίζει στην επικαιρότητα της ειδησεογραφίας πολύ μεγαλύτερο ρόλο από εκείνον που αντικειμενικά τής αναλογεί. Ούτε βέβαια και οι απόψεις της παραδοσιακής Δεξιάς συγκινούν. Ο κόσμος διψάει για αποτελεσματικότητα, δράση, λογική και συνειδητοποίηση των πραγματικών προβλημάτων. Και ένα κράτος που να νοιάζεται για την ουσία και να μην καλύπτει ημετέρους.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα υπήρξε ο πρόσφατος εμπρησμός της Ύδρας από κοτεράτους αλλοδαπούς της επισκέπτες. Αυτοί αφέθηκαν να εγκαταλείψουν τη χώρα δίχως πολλές διατυπώσεις, ενώ συνελήφθησαν τα άσχετα μέλη του πληρώματος. Γιατί; Εξίσου περίεργο είναι να καταγγέλλεται πως υπάρχουν εικόνες εμπρηστών και στη συνέχεια να μη γίνεται τίποτα. Άδικες επίσης είναι επικρίσεις κατά της κυβέρνησης από παράγοντες που αισθάνονται αδικημένοι λόγω παραγκωνισμού. Το θέμα, πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβουμε σε αυτή τη χώρα, πως δεν είναι τα πρόσωπα αλλά η άσκηση πολιτικής. Και της σημερινής κυβέρνησης η αδυναμία είναι η κατάργηση της ιεραρχίας.

Το υπερτροφικό πρωθυπουργικό γραφείο έχει αποδειχθεί αναποτελεσματικό. Οι υπουργοί δείχνουν πρακτικά ευνουχισμένοι όταν ο έλεγχος του έργου τους γίνεται από, ουσιαστικά, υπηρεσιακούς παράγοντες που δεν δίνουν λόγο παρά μόνο στον Πρωθυπουργό. Η κυβερνητική επιτροπή κατά το παρελθόν, που απαρτιζόταν από κορυφαίους υπουργούς που ήλεγχαν όλα τα νομοσχέδια και καλούσαν τους αρμόδιους υπουργούς, είχε μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα και είχε καθιερωμένη μια δεδομένη κυβερνητική ιεραρχία. Τίποτα από αυτά πλέον δεν υπάρχει.

Δίχως να έχει έστω αντικατασταθεί από το Βρετανικό Central Policy Review Staff (Κεντρική Ομάδα Θεώρησης Πολιτικής) που, επί Θάτσερ, ιεραρχούσε στόχους και παρακολουθούσε εφαρμογές. Μια και τέτοιες ιδέες έχει επιχειρηθεί να εφαρμοσθούν, ας γίνονται τουλάχιστον σωστά.

Είναι επίσης λάθος να μην ακολουθείται κάποιος κώδικας πολιτικο-ιδεολογικων αξιών. Δεν μπορεί να μην υπάρχει κάποιος μπούσουλας. Θέλουμε περισσότερο ή λιγότερο δημόσιο τομέα; Αξιολογούμε βάσει αυτού όλες τις καινούργιες πολιτικές; Πώς οριοθετούμε τις δημόσιες δαπάνες; Πώς αξιολογούμε την αύξηση του χρέους; Τέλος, ποιος παρακολουθεί την εφαρμογή νόμων ή την έκδοση αποφάσεων για εφαρμογή τους, που κόστισε πολιτικά η ψήφισή τους (μη κρατικά πανεπιστήμια, πανεπιστημιακή αστυνομία, αξιολογήσεις σε Δημόσιο κ.ά.).

Δίχως αυτά το καράβι μοιάζει ακυβέρνητο σε μια γενικότερα παρακμιακή εποχή. Δίχως να υπάρχουν οριοθετήσεις πολιτικής και χωρίς ουσιαστικές αξιολογήσεις αποτελεσμάτων. Δεν ζούμε στην καλύτερη εποχή. Υπάρχει όμως ανάγκη να αισθάνεται ο κόσμος πως το τιμόνι βρίσκεται σε στιβαρά χέρια.

Premium έκδοση ΤΑ ΝΕΑ