Andrea Orcel: Η κίνηση ματ και το άνοιγμα του δρόμου για deals – μαμούθ στις τράπεζες

Οι ικανότητες του Andrea Orcel να κλείνει επιχειρηματικές συμφωνίες διαφάνηκαν αυτή την εβδομάδα, όταν αιφνιδίασε τον κόσμο των οικονομικών με μια κίνηση να αγοράσει μέρος και πιθανώς το σύνολο της Commerzbank AG, σημειώνει το Bloomberg.

Andrea Orcel: Ο άνθρωπος που θέλει να αλλάξει τις ισορροπίες στον ευρωπαϊκό τραπεζικό κλάδο

Εάν πετύχει με το τελευταίο, θα σηματοδοτήσει τη μεγαλύτερη εξαγορά του ως διευθύνοντος συμβούλου της UniCredit SpA και θα επιστεγάσει την καριέρα του με τη μεγαλύτερη διασυνοριακή συμφωνία της Ευρωπαϊκής Ένωσης από τη χρηματοπιστωτική κρίση

Και νέες συμφωνίες;

Το ευρύτερο ερώτημα για πολλούς τραπεζίτες είναι αν θα μπορούσε επίσης να ξεκλειδώσει άλλες πολυσυζητημένες συμφωνίες σε μια ευρωπαϊκή αγορά που παραμένει εξαιρετικά κατακερματισμένη και όπου πολλοί δανειστές είναι πολύ μικροί για να ανταγωνιστούν τους γίγαντες της Wall Street και να χρηματοδοτήσουν την προβληματική οικονομία της Ευρώπης.

«Οι συγχωνεύσεις και εξαγορές στον τραπεζικό τομέα ιστορικά έχουν προκληθεί από τη δυναμική από τις συμφωνίες που ανακοινώθηκαν», δήλωσε ο Kian Abouhossein, αναλυτής της JPMorgan Chase & Co. «Θα περιμέναμε περισσότερες ειδήσεις για τις συγχωνεύσεις και εξαγορές των ευρωπαϊκών τραπεζών στο μέλλον».

Διασυνοριακή ενοποίηση

Πάνω από τρεις δεκαετίες μετά τη δημιουργία μιας ενιαίας αγοράς αγαθών και υπηρεσιών στην Ευρώπη, ο τραπεζικός τομέας παραμένει ένας από τους τομείς που δεν έχει ακόμη ανταποκριθεί σε αυτή την υπόσχεση. Τα στελέχη και οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής συμφωνούν ότι απαιτείται διασυνοριακή ενοποίηση, ώστε η Ευρώπη να μπορεί να χρηματοδοτήσει τις μαζικές επενδύσεις που απαιτούνται για να ανταγωνιστεί τις ΗΠΑ και την Ασία, και οι οποίες σύμφωνα με πρόσφατη έκθεση υπολογίζουν σε 800 δισεκατομμύρια ευρώ (887 δισεκατομμύρια δολάρια) επιπλέον ετησίως.

Ωστόσο, τα εθνικά συμφέροντα εμπόδισαν βασικά βήματα, όπως η δημιουργία ενός ενιαίου συστήματος ασφάλισης καταθέσεων που θα διευκόλυνε μια τράπεζα να χρηματοδοτεί δάνεια σε μια χώρα με χρήματα από μια άλλη. Η παγωμένη αντίδραση του Βερολίνου στο τέχνασμα του Orcel – και ενός εκπροσώπου των εργαζομένων στο διοικητικό συμβούλιο της Commerzbank – μιλά για τα πολιτικά εμπόδια που εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν οποιεσδήποτε διασυνοριακές τραπεζικές συμφωνίες, όπου διακυβεύονται θέσεις εργασίας και εθνική υπερηφάνεια.

Για τον Orcel, ο οποίος κατά τη διάρκεια των ετών του ως τραπεζίτης επενδύσεων εργάστηκε σε πολλές από τις μεγάλες συναλλαγές στην ευρωπαϊκή τραπεζική, αυτός ο σκεπτικισμός δεν πρέπει να αποτελεί έκπληξη. Πολλές εθνικές κυβερνήσεις έπρεπε να χρησιμοποιήσουν τα χρήματα των φορολογουμένων κατά τη διάρκεια της χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008 για να διασώσουν δανειστές που είχαν κάνει τεράστια στοιχήματα σε άλλα μέρη του κόσμου.

Οι διασυνοριακές τραπεζικές συμφωνίες στην Ευρώπη σημείωσαν ρεκόρ λίγο πριν από την κρίση, το 2007. Εκείνη τη χρονιά, μια κοινοπραξία που περιελάμβανε την Banco Santander SA, τη Fortis και τη Royal Bank of Scotland Group Plc συμφώνησε να αγοράσει την ολλανδική τράπεζα ABN Amro. Όταν οι αγορές κατέρρευσαν λίγο αργότερα, το Ηνωμένο Βασίλειο αναγκάστηκε να διασώσει την RBS, ενώ η Ολλανδία αγόρασε μονάδες της Fortis. Ο Santander ενημερώθηκε από τον Orcel εκείνη την εποχή.

Φιλόδοξο βήμα

Μιάμιση δεκαετία αργότερα, η κίνηση του Orcel για την Commerzbank είναι το πρώτο φιλόδοξο και απτό βήμα προς τη διασυνοριακή ολοκλήρωση μετά την κρίση. Ο Ιταλός τραπεζίτης δεν περίμενε το Βερολίνο να υπογράψει το σχέδιό του ή τις ρυθμιστικές αρχές ή τις κυβερνήσεις να λύσουν τις διαφορές τους σχετικά με τη δημιουργία μιας τραπεζικής ένωσης.

Δεν είναι η μόνη ένδειξη ότι η σύναψη συμφωνιών στην ευρωπαϊκή χρηματοδότηση μπορεί να φτάσει στο κατώτατο σημείο. Το 2020, η ιταλική Intesa Sanpaolo SpA εξαγόρασε τον μικρότερο εγχώριο αντίπαλο Unione di Banche Italiane SpA. Την ίδια χρονιά, η ισπανική CaixaBank SA συμφώνησε να αγοράσει την Bankia SA για να δημιουργήσει τον μεγαλύτερο δανειστή της χώρας, αποκτώντας το μεγαλύτερο μερίδιο από την ισπανική κυβέρνηση.

Πέρυσι, η UBS Group AG συμφώνησε να διασώσει την Credit Suisse σε μια συμφωνία με τη μεσολάβηση της κυβέρνησης. Η Ελβετία, ωστόσο, δεν είναι μέλος της ευρωζώνης και θα μπορούσε να αντιμετωπίσει την πτώχευση της Credit Suisse σε εθνικό επίπεδο, χωρίς όλες τις πιθανές επιπλοκές που θα αντιμετώπιζαν οι αγοραστές σε μια διασυνοριακή συναλλαγή.

Φέτος, η αξία των ανακοινωθεισών συμφωνιών με τις τράπεζες ως στόχους έχει ήδη αυξηθεί στα 25 δισεκατομμύρια δολάρια στην Ευρώπη μέχρι στιγμής, ξεπερνώντας τα 11,4 δισεκατομμύρια δολάρια για όλο το περασμένο έτος, σύμφωνα με στοιχεία που συγκέντρωσε το Bloomberg. Οι συνδυασμοί, ωστόσο, ήταν είτε σχετικά μικρής είτε εθνικής εμβέλειας. Η εχθρική προσφορά της BBVA για τη Sabadell είναι ένα τέτοιο παράδειγμα. Και ενώ είναι εγχώρια, εξακολουθεί να αντιμετωπίζει πολλαπλά εμπόδια.

Βοηθά η ΕΚΤ

Αυτό που βοηθά τις συναλλαγές είναι το γεγονός ότι οι ραγδαίες αυξήσεις των επιτοκίων από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα τα τελευταία δύο χρόνια έχουν κάνει τις τράπεζες πολύ πιο κερδοφόρες. Το 2023, οι 20 μεγαλύτερες τράπεζες στην Ευρώπη ανέφεραν καθαρά έσοδα που ξεπέρασαν τα υψηλά όλων των εποχών που παρατηρήθηκαν πριν από τη χρηματοπιστωτική κρίση πριν από 15 χρόνια, σύμφωνα με τον Benjamin Goy της Deutsche Bank AG.